Myślnik – znak pisarski z grupy znaków interpunkcyjnych^[1] w postaci dłuższej niż dywiz, poziomej kreski położonej w pobliżu średniej linii pisma. W druku znak pisarski myślnika powinien być reprezentowany przez jeden z dwóch znaków typograficznych: pauzę lub półpauzę^[2].

W języku polskim myślnik używany jest najczęściej:

• zamiennie z przecinkiem przy wtrąceniach (ale konsekwentnie ten sam znak na początku i końcu wtrącenia)^[3], np.:

Gdzieś tam na stole – tym takim drewnianym – stała szklanka.

(w przykładzie do oznaczenia myślnika użyte są półpauzy)

• w zapisie dialogów^[4], np.:

— Nie widziałeś gdzieś szklanki? — spytał Bazyli.

(w przykładzie do oznaczenia myślnika użyte są pauzy)

• zastępując powtarzany czasownik^[5], np.:

Jutro będę w Krakowie, pojutrze – w Kielcach, za tydzień – w Warszawie.

Częstym uchybieniem typograficznym, zdarzającym się nie tylko w amatorsko pisanych tekstach, jest użycie znaku dywizu (najkrótszej poziomej kreski położonej w pobliżu średniej linii pisma) dla oznaczenia myślnika. Taki błąd popełniany jest głównie z powodu braku bezpośredniego dostępu myślnika z klawiatury – dywiz natomiast jest dostępny.

W Unikodzie myślnik występuje w wersjach:

Różnice między znakami dywizu i myślnika są omówione w artykułach o:

• pauzie,
• dywizie.