Mirosław Leśniewski
| 3 zwycięstwa | |
 kapitan pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1930–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca eskadry |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Mirosław Leśniewski (ur. 7 czerwca 1903 w Rzgowie, zm. 14 września 1939 w Kowlu) – kapitan pilot Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
Życiorys
Mirosław Leśniewski ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie wraz z IV promocją (20 lokata[1]) i 15 sierpnia 1930 roku został mianowany podporucznikiem obserwatorem. Skierowany został do służby w 4 pułku lotniczym w Toruniu. W 1932 roku został skierowany do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie na kurs pilotażu, a następnie do Wyższej Szkoły Pilotażu do Grudziądza. 1 listopada 1937 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 142 eskadry myśliwskiej[2]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 37. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa[3].
W czasie kampanii wrześniowej dowodził 142 eskadrą myśliwską. 2 września eskadra zaatakowała dwie wyprawy bombowe. W czasie ataków na samoloty Dornier Do-17 piloci eskadry zestrzelili bez strat własnych 7 samolotów niemieckich. Po dwa zwycięstwa odnieśli Mirosław Leśniewski i Stanisław Skalski.
4 września jednostka została przeniesiona na lotnisko polowe Kaczkowo. Po południu w czasie alarmu 8 samolotów ze 141 i 142 eskadry wystartowało do walki z przeważającymi siłami Luftwaffe. W czasie walki ciężko ranny został kapitan Mirosław Leśniewski, który po zestrzeleniu Bf 110 sam został zestrzelony. Leśniewski zdołał wylądować. Ciężko ranny i poparzony został wyciągnięty z samolotu i przewieziony do szpitala w Ciechocinku[4]. W czasie ewakuacji został przetransportowany do szpitala w Kowlu, gdzie zmarł 14 września. Mirosław Leśniewski został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Na liście Bajana został sklasyfikowany na 91 pozycji z 3 samolotami zestrzelonymi na pewno i 1/3 uszkodzonym.
Zwycięstwa powietrzne
Na liście Bajana zajmuje 91. pozycję z 3 pewnymi zestrzeleniami i 1/3 uszkodzeniem.
- 2 Do-17 – 2 września 1939
- Me 110 – 4 września 1939
Ordery i odznaczenia
- Orderem Virtuti Militari – pośmiertnie nr 12063
Przypisy
- ↑ IV promocja Szkoły Podchorążych Lotnictwa - 1930 r.. [dostęp 2013-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-11)].
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 285.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 212, 783.
- ↑ Pawlak 1991 ↓, s. 121.
Bibliografia
- Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07329-5.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. (pol.).
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1991. ISBN 83-206-0795-7. OCLC 830072566.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.