Micheal Ray Richardson

20
rozgrywający/rzucający obrońca
Pseudonim	Sugar
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1955 Lubbock
Wzrost	196 cm
Masa ciała	86 kg
Kariera
Aktywność	1978–2002
Szkoła średnia	Manual (Denver, Kolorado)
College	Montana (1974–1978)
Draft	1978, numer: 4 New York Knicks
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1978–1982 New York Knicks 1982 Golden State Warriors 1982–1986 New Jersey Nets 1986–1987 Long Island Knights(AAU) 1987–1988 Albany Patroons (CBA) 1988–1991 Knorr Bolonia (Włochy) 1991–1992 KK Split (Chorwacja) 1992–1994 Baker Livorno (Włochy) 1994–1997 Olympique Antibes (Francja) 1997–1998 Cholet Basket (Francja) 1998–1999 C. Montana Forlì (Włochy) 1999–2000 Basket Livorno (Włochy) 2001 Olympique Antibes (Francja) 2002 AC Golfe-Juan-Vallauris (Francja)
Kariera trenerska Lata Drużyna 2004–2007 Albany Patroons (CBA) 2007 Oklahoma Cavalry (CBA) 2007–2011 Lawton-Fort Sill Cavalry (CBA/PBL) 2011–2014 London Lightning (NBL-Kanada)

Micheal Ray Richardson (ur. 11 kwietnia 1955 w Lubbock) – amerykański koszykarz, rozgrywający, uczestnik NBA All-Star Games, jeden z czołowych obrońców ligi^[1]. Otrzymał nagrodę - NBA Comeback Player of the Year Award, przyznawaną najlepszemu zawodnikowi sezonu, powracającemu po kontuzji^[2]. Po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem.

Jest trzecim zawodnikiem w historii NBA (pierwszym był Slick Watts w 1976^[3], a drugim Don Buse w 1977^[4]), któremu udało się zostać liderem ligi zarówno w asystach, jak i przechwytach, w trakcie tego samego sezonu (1980)^[5].

25 lutego 1986 Richardson został wydalony z NBA przez komisarza ligi Davida Sterna za trzecie naruszenie zasad antynarkotykowych. Prawo do występów w lidze przywrócono mu w 1988, ale Richardson zawiódł po raz kolejny, nie przechodząc testów na obecność kokainy, aż dwukrotnie w 1991^[6].

Richardson próbował odwoływać się od tej decyzji. Argumentował, iż został potraktowany niesprawiedliwie przez ligę, ponieważ pozwoliła ona na grę Chrisowi Mullinowi, mimo jego dobrze udokumentowanego alkoholizmu. Twierdził również, że z powodu tzw. "podwójnych standardów" oraz faktu, że jest Afroamerykaninem padł ofiarą nierównego traktowania. Sprawa była wtedy bardzo głośna, po latach doczekała się nawet filmowej adaptacji. W 2000 powstał film "Whatever Happened to Micheal Ray?", nawiązujący do tamtych właśnie wydarzeń. Jego narratorem był znany amerykański komik Chris Rock^[7].

Po opuszczeniu NBA występował przez jakiś czas w pomniejszych ligach amerykańskich, po czym wyjechał do Europy, gdzie występował głównie we Włoszech oraz we Francji, zaliczył też epizod w Chorwacji. Karierę zawodniczą zakończył w wieku 47 lat. 2 lata później został trenerem.

• Uczestnik rozgrywek Sweet 16 turnieju NCAA (1975)
• Mistrz sezonu regularnego konferencji Big Sky (1975, 1978)
• Wicemistrz turnieju konferencji Big Sky (1978)

• 4-krotny uczestnik meczu gwiazd (1980–1982, 1985)^[8]
• 2-krotnie wybierany do I składu defensywnego NBA (1980, 1981)^[9]
• Laureat nagrody NBA Comeback Player of the Year Award (1985)^[2]
• Lider:
  • sezonu zasadniczego w:
    • asystach (1980)^[10]
    • przechwytach (1980, 1983, 1985)^[11]
  • play-off w średniej przechwytów (1984)^[12]
• 4-krotny zawodnik tygodnia NBA (28.10.1979, 22.03.1981, 30.12.1984, 14.04.1985)^[13]

• Mistrz:
  • CBA (1988)
  • Francji (1995)
• Zdobywca pucharu:
  • Chorwacji (1992)
  • Francji (1998)
  • Włoch (1989, 1990)
  • Saporty (1990)
• Lider:
  • strzelców finałów Pucharu Europy Zdobywców Pucharów (1990)
  • Euroligi w asystach (1992)
• MVP meczu gwiazd ligi:
  • włoskiej (1988)
  • włoskiej i hiszpańskiej (1993)
• Uczestnik meczu gwiazd francuskiej ligi LNB Pro A (1995, 1997)

• Mistrz:
  • CBA (2008, 2009)
  • NBL Kanada (2012, 2013)
  • PBL (2010)
• Trener Roku:
  • PBL (2010)
  • NBL (2012, 2013)

• Profil na NBA.com (ang.)
• Statystyki NBA basketball-reference.com (ang.)
• Statystyki akademickie na sports-reference.com (ang.)
• Profil na landofbasketball.com (ang.)
• Profil na draftexpress.com (ang.)
• Profil na fibaeurope.com (ang.)