Michaił Wiarhiejenka

Pełne imię i nazwisko	Michaił Nikifarawicz Wiarhiejenka
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1950 Homel
Data śmierci	16 lipca 2024
Wzrost	183 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera juniorska
Lata Klub FK Homel
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1967 FK Homel (rezerwy) 1968–1970 Dynama Mińsk 1970 FK Homel 1971–1983 Dynama Mińsk 280 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1983–1986 Dynama Mińsk (asystent) 1989–1991 Dynama Mińsk (asystent) 1991–1994 Dynama Mińsk 1992–1994 Białoruś 1994–1995 Hasper SV 1996–1999 Białoruś
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Michaił Nikifarawicz Wiarhiejenka (biał. Міхаіл Нікіфаравіч Вяргеенка, ros. Михаил Никифорович Вергеенко, Michaił Nikiforowicz Wiergiejenko; ur. 12 stycznia 1950 w Homlu, zm. 16 lipca 2024^[1]) – białoruski piłkarz, grający na pozycji bramkarza, trener i działacz piłkarski, dwukrotny selekcjoner reprezentacji Białorusi.

Wychowanek szkoły piłkarskiej w Homlu, do której uczęszczał w latach 1964–1967. Po jej ukończeniu trafił do zespołu rezerw Spartaka Homel, a następnie do kadry Dynama Mińsk. W drużynie ze stolicy Białorusi spędził kilkanaście kolejnych sezonów. Przez dłuższy czas był podstawowym graczem drużyny, w barwach której w 1971 zadebiutował w Wyższej Lidze. W sezonie 1982 sięgnął po Mistrzostwo Związku Radzieckiego. Ogółem w ekstraklasie rozegrał 172 mecze. W latach 1972–1976 grał w młodzieżowej reprezentacji ZSRR, z którą w 1972 wystąpił na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy.

W 1973 ukończył Szkołę Wojskową Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Saratowie, zaś dwa lata później Instytut Kultury Fizycznej. W 1986 ukończył studia w Wyższej Szkole MSW. Jako zawodnik związanego ze strukturami MSW Dynama był jednocześnie zatrudniony jako funkcjonariusz resortu. Przeszedł do rezerwy w stopniu podpułkownika.

W 1983 zakończył występy na boisku, pozostał jednak w Dynamie jako szkoleniowiec. Przez kilka lat pełnił funkcje asystenta i kierownika drużyny. W czerwcu 1991 objął stanowisko pierwszego trenera, które zajmował do maja 1994, zdobywając w trzech kolejnych sezonach trzy tytuły mistrzowskie (1992, 1993, 1994). W latach 1992–1994 pracę w Dynamie łączył z prowadzeniem białoruskiej drużyny narodowej, która za jego kadencji zadebiutowała na arenie międzynarodowej. Przez rok szkolił piłkarzy niemieckiego Hasper SV, a w styczniu 1996 objął stanowisko głównego specjalisty w Białoruskiej Federacji Futbolu. W listopadzie tego samego roku zastąpił Siarhieja Barouskiego na stanowisku selekcjonera drużyny narodowej. Stracił stanowisko we wrześniu 1999 po fatalnych występach w eliminacjach Mundialu 1998 i Euro 2000 (za każdym razem białoruski zespół zajmował ostatnie miejsce w grupie). Jeszcze jako selekcjoner objął w 1998 stanowisko dyrektora generalnego w Dynamie Mińsk. Mimo utraty posady trenera kadry narodowej pozostał w strukturach Białoruskiej Federacji Futbolu. Od 1998–2002 był członkiem jej Komitetu Wykonawczego, a od stycznia 2002 pełnił funkcję prezesa Federacji Futbolu Mińska. 20 marca 2003 objął stanowisko pierwszego wiceprezesa BFF.