Michaił Miasnikowicz
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Michaił Uładzimirawicz Miasnikowicz |
|---|---|
| Data urodzenia |
6 maja 1950 |
| Przewodniczący Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi V kadencji | |
| Okres |
od 16 stycznia 2015 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Republiki Białorusi | |
| Okres |
od 28 grudnia 2010 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Prezes/Przewodniczący Prezydium Narodowej Akademii Nauk Białorusi | |
| Okres |
od 19 października 2001 |
| Poprzednik | |
| Kierownik Administracji Prezydenta Republiki Białorusi | |
| Okres |
od 10 października 1995 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister gospodarki mieszkaniowo-komunalnej Białoruskiej SRR | |
| Okres |
od 1986 |
| Przynależność polityczna | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Michaił Uładzimirawicz Miasnikowicz (biał. Міхаіл Уладзіміравіч Мясніковіч[a], ros. Михаил Владимирович Мясникович, Michaił Władimirowicz Miasnikowicz; ur. 6 maja 1950 w Nowym Snowie) – białoruski ekonomista, polityk, działacz partyjny i państwowy; w latach 2001–2010 przewodniczący Narodowej Akademii Nauk Białorusi; w latach 2010–2014 premier Republiki Białorusi; w latach 2015–2019 przewodniczący Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi V kadencji; doktor nauk ekonomicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego).
Życiorys
Urodził się 6 maja 1950 roku we wsi Nowy Snów, w rejonie nieświeskim obwodu baranowickiego Białoruskiej SRR. W 1972 roku ukończył Brzeski Instytut Inżynieryjno-Budowlany[1][2], uzyskując specjalność inżyniera technologa[3]. W 1989 ukończył Mińską Wyższą Szkołę Partyjną[1][2]. W 1994 roku uzyskał stopień kandydata nauk (odpowiednik polskiego stopnia doktora). Temat jego dysertacji kandydackiej brzmiał: Warunki i czynniki tworzenia gospodarski rynkowej w Republice Białorusi (analiza polityczno-ekonomiczna)[3]. W 1998 roku otrzymał stopień doktora nauk ekonomicznych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego)[1][2].
Od 1972 roku pracował jako inżynier[1][2] w Wydziale Technicznym Instytutu Projektowego „Minskprojekt”[4]. W latach 1973–1977 pracował w Zjednoczeniu Wytwórczym „Minskwodokanał” kolejno jako: inżynier, naczelnik oddziału wytwórczo-technicznego, główny inżynier dyrekcji ds. budownictwa infrastruktury gospodarki wodnej[3]. Od 1977 roku pracował w Zarządzie Przedsiębiorstw Obsługi Komunalnej Mińskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego jako główny inżynier, a od 1979 roku jako jego naczelnik[4].
Działalność polityczna
W 1983 roku został przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Rady Deputowanych Ludowych Rejonu Sowieckiego Mińska[1][2]. W 1984 roku[5] został zastępcą przewodniczącego Mińskiego Miejskiego Komitetu Wykonawczego[1][2]. W latach 1985–1986[5] był sekretarzem Mińskiego Komitetu Miejskiego Komunistycznej Partii Białorusi[1][2].
W latach 1986–1990[3] pełnił funkcję Ministra Gospodarki Mieszkaniowo-Komunalnej Białoruskiej SRR[1][2]. Od 1990 roku był zastępcą przewodniczącego Rady Ministrów Białoruskiej SRR i przewodniczącym Komitetu Państwowego Białoruskiej SRR ds. Gospodarki i Planowania[1][2]. W latach 1991–1994[3] pełnił funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego Rady Ministrów Białoruskiej SRR[1][2]. Był bliskim politycznym sojusznikiem przewodniczącego Rady Ministrów Wiaczasłaua Kiebicza. W czasie wyborów prezydenckich w 1994 roku stał na czele jego sztabu wyborczego i był ostro krytykowany zarówno przez narodowo zorientowaną inteligencję, jak i przez kandydata na prezydenta Alaksandra Łukaszenkę. Mimo to, po zwycięstwie tego ostatniego, Miasnikowicz trafił do grona współpracowników prezydenta, podobnie jak wiele innych osób z otoczenia Kiebicza[1]. 22 lipca 1994 roku został wicepremierem Białorusi[6]. 10 października 1995 roku objął stanowisko Kierownika Administracji Prezydenta i zwolniony z obowiązków wicepremiera, z zachowaniem oficjalnego statusu wicepremiera[7][8]. 12 września 2001 roku zwolniono go ze stanowiska w związku z przejściem do innej pracy[9]. 19 października został prezesem Narodowej Akademii Nauk Białorusi[10], a 26 października 2004 roku przeniesiony na stanowisko przewodniczącego Prezydium tej instytucji[11].
28 grudnia 2010 roku, kilka dni po ogłoszeniu ponownego zwycięstwa Alaksandra Łukaszenki w wyborach prezydenckich, został przez niego mianowany szefem rządu[12]. 27 grudnia 2014 został zdymisjonowany z tego stanowiska i zastąpiony przez Andrieja Kobiakowa[13]. 16 stycznia 2015 roku objął stanowisko przewodniczącego Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi V kadencji[14].
Kontrowersje
Zdaniem obrońcy praw człowieka Harego Pahaniajły, Michaił Miasnikowicz został wyznaczony na premiera niezgodnie z konstytucją. Według jej zapisów, premiera wyznacza prezydent po uzgodnieniu z parlamentem. Tymczasem Michaił Miasnikowicz został wyznaczony poprzez rozporządzenie prezydenta, a dopiero po pewnym czasie propozycja przyjęcia jego kandydatury została skierowana do Izby Reprezentantów. Zdaniem Pahaniajły, było to złamanie procedury i demonstracja braku szacunku dla konstytucji zarówno ze strony prezydenta, jak i parlamentu[15].
Poglądy
Michaił Miasnikowicz jest zwolennikiem integracji w ramach Wspólnoty Niepodległych Państw i Związku Białorusi i Rosji. Brał udział w opracowaniu dokumentów założycielskich ZBiR[3].
Życie prywatne
Michaił Miasnikowicz jest żonaty, ma córkę i syna[3].
Oznaczenia
- Order „Znak Honoru” (ZSRR, 1981);
- Order Ojczyzny III stopnia (Białoruś, 2000);
- Order Przyjaźni (Rosja, 2009)[5];
- Gramota Pochwalna Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi – Za wielki wkład w realizację socjalnej i ekonomicznej polityki Republiki Białorusi, aktywny udział w życiu politycznym i społecznym (28 kwietnia 2000)[16].
Wybrane publikacje
Michaił Miasnikowicz jest autorem ponad 150 prac naukowych, w tym 14 monografii. Główne prace:
- Stanowlenije rynocznoj ekonomiki w Riespublikie Biełaruś. Mińsk: BGEU, 1995;
- Formirowanije finansowo-promyszlennych grupp w pieriechodnych ekonomikach (na primierie Riespubliki Biełaruś i Rossijskoj Fiedieracyi). SPb, 1997;
- Intiegracyonnyje ekonomiczeskije processy w stranach SNG i ich intiensifikacyja. Mińsk, 1998;
- Naucznyje osnowy innowacyonnoj diejatielnosti. Mińsk: Prawo i ekonomika, 2003;
- Nacyonalnaja biezopasnost′ Riespubliki Biełaruś: Sowriemiennoje sostojanije i pierspiektiwy. Mińsk: Prawo i ekonomika, 2003 (ze współaut.);
- Innowacyonnaja diejatielnost′ w Riespublikie Biełaruś: tieorija i praktika. Mińsk: Prawo i ekonomika, 2004;
- Socyalno-ekonomiczeskoje razwitije Riespubliki Biełaruś: istoczniki i pierspiektiwy ustojcziwogo rosta. Mińsk: CSASI Narodowej Akademii Nauk Białorusi, 2005;
- Uprawlenije sistiemoj obiespieczenija ekonomiczeskoj biezopasnosti. Mińsk: Prawo i ekonomika, 2006 (wsp. z S.S. Połonikiem i W.W. Puznikowem);
- Nauka Biełarusi na sowriemiennom etapie. Mińsk: Biełaruskaja nawuka, 2006 (wsp. z A.I. Lesnikowiczem i S.M. Diedkowem);
- Riespublika Biełaruś: makroekonomiczeskaja dinamika, innowacyonnoje razwitije, ekonomiczeskaja biezopasnost′. Mińsk, Biełaruskaja nawuka, 2009;
- Riespublika Biełaruś pa puti k nowoj ekonomikie. Mińsk: Biełaruskaja nawuka, 2009;
- Atomnaja eniergietika: sostojanije, problemy, pierspiektiwy. Mińsk: Biełaruskaja nawuka, 2009 (wsp. z A.A. Michalewiczem)[5].
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Zapis według oficjalnego wariantu języka białoruskiego. Alternatywna forma zapisu, według tzw. wariantu klasycznego (taraszkiewicy): Міхаіл Уладзімеравіч Мясьніковіч (czyt. Michaił Uładzimierawicz Miaśnikowicz).
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k Kto… ↓, s. 184–185.
- ↑ a b c d e f g h i j Encykłapiedyja... s. 250.
- ↑ a b c d e f g Мясникович Михаил Владимирович. who.bdg.by. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-06)]. (ros.).
- ↑ a b The 12th President, Chairman of NASB Presidium in 2004-2010 – Mikhail V. Myasnikovich. Narodowa Akademia Nauk Białorusi. [dostęp 2016-06-08]. (ang.).
- ↑ a b c d Старшыня Прэзідыума НАН Беларусі ў 2004-2010 гг. Мясніковіч Міхаіл Уладзіміравіч. Narodowa Akademia Nauk Białorusi. [dostęp 2016-06-08]. (biał.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 22 июля 1994 г. №2. bankzakonov.com, 1994-07-22. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-07)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 10 октября 1995 г. №411. bankzakonov.com, 1995-10-10. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-28)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 4 января 1997 г. №15. bankzakonov.com, 1997-01-04. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-21)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 12 сентября 2001 г. №490. bankzakonov.com, 2001-09-12. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-20)]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 19 октября 2001 г. №596. bankzakonov.com, 2001-10-19. [dostęp 2016-06-08]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 26 октября 2004 г. №518. bankzakonov.com, 2004-10-26. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-20)]. (ros.).
- ↑ 28 декабря Президент Республики Беларусь рассмотрел кадровые вопросы. president.gov.by, 2010-12-28. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-13)]. (ros.).
- ↑ Aleksander Łukaszenka zdymisjonował premiera, szefa banków i ministrów. wp.pl. [dostęp 2016-06-08].
- ↑ Сенатары выбралі Мясніковіча старшынёй Савета Рэспублікі. BiełTA, 2015-01-16 11:16. [dostęp 2016-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-21)]. (biał.).
- ↑ Гары Паганяйла: Тое, як прызначылі Мясніковіча, прыніжае парламент. Biełsat TV, 2011-01-28. [dostęp 2016-06-08]. (biał.).
- ↑ П. Шипук: Постановление Президиума Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 28 апреля 2000 г. №250-ПСР. bankzakonov.com, 2000-04-28. [dostęp 2016-06-08]. (ros.).
Bibliografia
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.
- pod red. Hienadzia Paszkoua: Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 5: M – pud. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 1999, s. 592. ISBN 985-11-0141-9. (biał.).
