Michael Russell
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 maja 1978 |
| Wzrost |
173 cm |
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend |
| Status profesjonalny |
1998 |
| Zakończenie kariery |
8 września 2015 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
60 (13 sierpnia 2007) |
| Australian Open |
2R (2008, 2011) |
| Roland Garros |
4R (2001) |
| Wimbledon |
2R (2010, 2012) |
| US Open |
1R (1998, 2000, 2001, 2006, 2007, 2010–2013) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
0 |
| Najwyżej w rankingu |
164 (11 czerwca 2012) |
| Australian Open |
1R (2010) |
| Roland Garros |
1R (2007, 2010–2012) |
| Wimbledon |
2R (2011) |
| US Open |
3R (2015) |
Michael Craig Russell (ur. 1 maja 1978 w Detroit) – amerykański tenisista.
Kariera tenisowa
Karierę zawodową rozpoczął w roku 1998, a zakończył 8 września 2015 roku[1].
Na swoim koncie ma 14 wygranych turniejów z serii ATP Challenger Tour w grze pojedynczej. Wygrywał również rozgrywki rangi ITF Men's Circuit. Był finalistą 1 turnieju ATP World Tour w deblu.
W Wielkim Szlemie najlepszym wynikiem Russella jest 1/8 finału French Open z roku 2001. Pokonał wówczas Nicolasa Mahuta, Sergiego Bruguerę, Xaviera Malisse, a przegrał z późniejszym zwycięzcą rozgrywek (i obrońcą tytułu) Gustavo Kuertenem, nie wykorzystując prowadzenia 2:0 w setach i piłki meczowej; to po pojedynku z Russellem Kuerten wykonał znany gest, rysując rakietą na korcie serce i kładąc się w jego środku[2]. Opinię gracza groźnego dla najlepszych, ale zaprzepaszczającego swoje szanse, Russell potwierdził w styczniu 2007 roku, ulegając Lleytonowi Hewittowi mimo prowadzenia 2:0 w setach w Australian Open[3].
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów Russell był w połowie sierpnia 2007 roku na 60. miejscu. W przeciągu całej kariery jego zarobki przekroczyły 2 miliony dolarów amerykańskich.
Zwycięstwa w turniejach ATP Challenger Tour
Gra pojedyncza (14)
| Nr | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik w finale | Wynik finału |
| 1. | 2000 | Amarillo | Twarda (hala) |  Stefano Pescosolido
|
7:5, 6:2 |
| 2. | 2004 | Granby | Twarda | Davide Sanguinetti
|
6:3, 6:2 |
| 3. | 2005 | Orlando | Twarda |  Todd Widom
|
6:4, 6:2 |
| 4. | 2006 | Bronx | Twarda |  Paul Capdeville
|
6:0, 6:2 |
| 5. | 2006 | Maui | Twarda | Sam Warburg
|
6:1, 6:0 |
| 6. | 2007 | Numea | Twarda |  David Guez
|
6:0, 6:1 |
| 7. | 2007 | Waikoloa | Twarda |  Jamie Baker
|
6:1, 7:5 |
| 8. | 2007 | Joplin | Twarda (hala) |  Frédéric Niemeyer
|
6:4, 6:1 |
| 9. | 2009 | Carson | Ceglana | Michael Yani
|
6:1, 6:1 |
| 10. | 2009 | Champaign | Twarda (hala) | Taylor Dent
|
7:5, 6:4 |
| 11. | 2010 | Honolulu | Twarda (hala) |  Grega Žemlja
|
6:0, 6:3 |
| 12. | 2012 | Knoxville | Twarda (hala) | Bobby Reynolds
|
6:3, 6:2 |
| 13. | 2013 | Manta | Twarda |  Greg Jones
|
4:6, 6:0, 7:5 |
| 14. | 2013 | Charlottesville | Twarda (hala) | Peter Polansky
|
7:5, 2:6, 7:6(5) |
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra podwójna (0–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 22 lipca 2012 | Atlanta | Twarda |  Xavier Malisse
|
Matthew Ebden Ryan Harrison
|
3:6, 6:3, 6–10 |
Przypisy
- ↑ ATP Staff, Best Of 2015: Player Retirements, Part One | ATP World Tour | Tennis, „ATP World Tour”, 28 grudnia 2015 [dostęp 2017-09-16] (ang.).
- ↑ Selena Roberts, TENNIS; Russell Gets Respect, But Kuerten Triumphs, „The New York Times”, 4 czerwca 2001, ISSN 0362-4331 [dostęp 2018-05-02] (ang.).
- ↑ Mettle detector for rusty Hewitt – Tennis – Sport – smh.com.au [online], smh.com.au [dostęp 2018-05-02] (ang.).
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).