Michał Grobelski, pseud. „Doktor Zygmunt” (ur. 31 sierpnia 1889 w Batkowie, pow. Inowrocław^[1], zm. 26 stycznia 1971 w Bydgoszczy) – polski lekarz-ortopeda, jeden z twórców Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, lekarz wojskowy w czasie powstania wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej, III powstania śląskiego i powstania warszawskiego^[2][3].

Urodził się w roku 1889. Pochodził z Kujaw. Stanisław Iwankiewicz napisał o nim^[a]: „… po kądzieli ostatni Piastowicz kujawski, pan na Kaczkowie i rodowym Gniewkowie” (zob. też Władcy Kujaw, Księstwo inowrocławskie, Zabytki w Gniewkowie)^[4][5][6].

Po studiach medycznych pracował w dziedzinie ortopedii pod kierunkiem prof. Ireneusza Wierzejewskiego^[2][7]. Do grona bezpośrednich wychowanków profesora – pierwszych członków prężnej poznańskiej szkoły naukowej – należeli, poza Michałem Grobelskim, Wiktor Dega, Franciszek Raszeja, Józef Wolszczan (1900–1946) – przyszły twórca Kliniki Ortopedycznej we Wrocławiu^[8] i Henryk Cetkowski (1883–1955) – po II wojnie światowej kierownik oddziału ortopedycznego w Gdyni^[9][10].

Po utworzeniu przez prof. Ireneusza Wierzejewskiego pierwszej w Polsce Katedry Ortopedii w Uniwersytecie Poznańskim (1923) dr Michał Grobelski – uważany za znakomitego operatora – był zastępcą prof. Wierzejewskiego (prymariuszem) w Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. Gąsiorowskiego (zob. ul. Gąsiorowskich), pełniącym funkcje polikliniki. Zakład liczył w roku 1923 ok. 60 łóżek^[11]; należał do towarzystwa „Charitas”^{[2][7][11][9]}.

Pierwszymi asystentami dr Grobelskiego w tym Zakładzie byli Franciszek Raszeja i Wiktor Dega^[11] (przyszły wychowawca kolejnych pokoleń „rodziny ortopedycznej”^[9][10]). Asystenci opiekowali się własnymi oddziałami chorych. m.in. prowadzili historie choroby i proponowali sposób leczenia. Początkowo tylko asystowali przy operacjach wykonywanych przez prof. Wierzejewskiego lub dr Grobelskiego, a następnie byli dopuszczani do samodzielnego wykonywania kolejnych zabiegów o rosnącym stopniu trudności^[11]. Prof. Dega napisał w roku 1985 m.in.^[11]:

Prof. Ireneusz Wierzejewski i jego wychowankowie – Michał Grobelski, Franciszek Raszeja, Wiktor Dega i Henryk Cetkowski – byli członkami-założycielami Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, którego akt erekcyjny podpisali 10 listopada 1928. Uczestniczyli również w pierwszym Zjeździe Towarzystwa (Poznań, 17 listopada 1928), na którym Ireneusz Wierzejewski został wybrany na pierwszego prezesa PTOiTr^[2][7].

Poza działalnością ściśle lekarską Michał Grobelski zajmował się m.in. problemami organizacji opieki nad chorymi dziećmi w Polsce; opublikował np. pracę „Kilka uwag o rozwoju i stanie opieki nad dzieckiem ułomnem zagranicą i u nas”^[12]. W Zakładzie Ortopedycznym, borykającym się z trudnościami finansowymi z powodu dewaluacji po I wojnie światowej, był też odpowiedzialny za gospodarkę finansową i administracyjną; zabiegał o gospodarczą samowystarczalność placówki^[11].

Jako lekarz wojskowy pomagał rannym w czasie bitew^[3]:

• 1918–1919 – powstanie wielkopolskie (w Inowrocławiu),
• 1919–1920 – wojna polsko-bolszewicka,
• 1921 – III powstanie śląskie,
• 1944 – powstanie warszawskie (pseudonim „Doktor Zygmunt”^[13]).

W czasie powstania warszawskiego Michał Grobelski był komendantem punktu opatrunkowego przy ul. Kruczej 12^[4]. Po upadku powstania warszawskiego dr Michał Grobelski (w stopniu majora) znalazł się w polskim szpitalu wojskowym w Zeithain, w Stalagu IV-B/H. Do Zeithain przewieziono ok. 1,4 tys. żołnierzy Armii Krajowej, w tym rannych i chorych oraz personel różnych szpitali warszawskich. Naczelnym chirurgiem obozowego szpitala został ppłk dr Tadeusz Bętkowski, a mjr dr Michał Grobelski był konsultantem-ortopedą^[13]. Poziom zorganizowanego leczenia budził podziw niemieckich chirurgów, przyjeżdżających z Drezna^[14].

Po II wojnie światowej Michał Grobelski został kierownikiem Oddziału Ortopedii w Szpitalu Wojewódzkim w Bydgoszczy^[b], który Wiktor Dega utworzył w roku 1937. Objął stanowisko zajmowane przez prof. Degę do chwili mobilizacji (koniec sierpnia 1939)^[c][9][10]. Zmarł w Bydgoszczy 26 stycznia 1971 roku.