Mięsień pierścienno-tarczowy (ang. cricothyroid muscle, łac. musculus cricothyroideus^[1][2]) – w anatomii człowieka mięsień krtani, jeden z dwóch mięśni napinających wargi głosowe oraz jedyny zaliczany do powierzchownych mięśni krtani^[3].

Rozpoczyna się na powierzchni zewnętrznej łuku chrząstki pierścieniowatej, a kończy się na dolnym brzegu płytki chrząstki tarczowatej. W okolicy przyczepu końcowego dzieli się na dwie części: część prostą, która biegnie pionowo ku górze oraz część skośną, która biegnie silnie skośnie ku tyłowi^[1].

Podczas gdy inne mięśnie krtani są unerwione przez nerw krtaniowy dolny, mięsień pierścienno-tarczowy jest unerwiony przez gałąź zewnętrzną nerwu krtaniowego górnego (oba te nerwy są jednak odgałęzieniami nerwu błędnego i mogą łatwo ulec uszkodzeniu podczas zabiegów operacyjnych)^[1].

Przy ustalonej chrząstce tarczowatej unosi łuk chrząstki pierścieniowatej, jednocześnie więc pochyla chrząstki nalewkowate ku tyłowi. Przy ustalonej chrząstce pierścieniowatej, jego skurcz pochyla chrząstkę tarczowatą do przodu. W obu przypadkach następuje wydłużenie wargi głosowej, więzadła głosowego i mięśnia tarczowo-nalewkowego wewnętrznego, co podczas wydawania dźwięków powoduje przejście do tonów wyższych^[3].