Mewa czerwonodzioba
| Chroicocephalus novaehollandiae[1] | |||
| (Stephens, 1826) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
mewa czerwonodzioba | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
Mewa czerwonodzioba[3] (Chroicocephalus novaehollandiae) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny mewowatych (Laridae). Występuje w niemal całej Australii, w Nowej Zelandii oraz na okolicznych wyspach.
Morfologia
Długość ciała wynosi 40–45 cm, rozpiętość skrzydeł 91–96 cm. Głowa, pierś, spód ciała i sterówki białe. Skrzydła szare, lotki czarne. Dziób i nogi czerwone. Tęczówka biała. Osobniki młode mają na skrzydłach szarobrązowe plamki, mają czarne tęczówki i czarne nogi oraz dziób. Dodatkowo mają czarne zakończenia sterówek. Dymorfizm płciowy nie jest widoczny[4].
Wymiary
| Pochodzenie okazów (♂♀) | Skrzydło | Dziób | Ogon | Skok | Całkowita długość | Masa ciała (g) |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Tasmania | 268–309 | 43–51 | 108–121 | 42–51 | — | — |
| Nowa Południowa Walia | 272–305 | 41,5–49 | 105–122 | 42–50 | 362–415 | 195–397 |
| Nowa Kaledonia | 287 | 52 | 108 | 44 | — | — |
Wymiary podano w milimetrach[5], jeżeli nie napisano inaczej. Znak "—" oznacza niezebrany pomiar.
Zasięg występowania
Mewa czerwonodzioba zasiedla przede wszystkim Australię i Nową Zelandię. Gniazduje głównie na wybrzeżu i małych okolicznych wyspach; nie gniazduje w północnej i wschodniej części kontynentu australijskiego oraz w południowo-wschodniej Australii Zachodniej i południowo-zachodniej Australii Południowej. Obszary te, podobnie jak i interior, są zasiedlone przez ten gatunek jedynie w okresie zimowym[6]. Zależnie od podgatunku zasiedla[7][8]:
- C. n. forsteri (Mathews, 1912) – północna i północno-wschodnia Australia, Nowa Kaledonia i Wyspy Lojalności
- C. n. novaehollandiae (Stephens, 1826) – mewa czerwonodzioba – południowa Australia i Tasmania; populacja z Tasmanii niekiedy wydzielana do osobnego podgatunku C. n. gunni
- C. n. scopolinus (J.R. Forster, 1844) – mewa nowozelandzka[3] – Nowa Zelandia; przez niektórych autorów była uznawana za osobny gatunek
Zachowanie
Odzywa się szorstkim kaow lub kwee-aarr. Żywi się rybami, ich odpadkami, lądowymi i morskimi bezkręgowcami, padliną i odpadkami pozostawianymi przez ludzi. Nocuje w gnieździe. Niekiedy towarzyszy kutrom rybackim, nie obawia się człowieka i pobiera pokarm z ręki. W stadach panuje hierarchia, osobniki starsze przepędzają młode z żerowisk[4].
Lęgi
Okres lęgowy trwa cały rok. Gniazdo stanowi płytkie zagłębienie wydrapane w ziemi, wyściełane materią roślinną. Gniazduje kolonijnie. Oba ptaki z pary biorą udział w przyszykowaniu gniazda. Samica składa najczęściej 3[4] jaja (1–6[8]); mogą one być białawe[4], pomiędzy zielonym a brązowym, sporadycznie niebieskozielone[8]; jaja są pokryte czarnymi, brązowymi i fioletowymi plamami. Inkubacja trwa 21–27 dni, wysiadują oba ptaki z pary. Młode są szarobrązowe, pokryte czarnymi plamkami. Opiekują się nimi zarówno samiec, jak i samica. Usamodzielniają się po 6 tygodniach od wyklucia. Jeżeli przed osiągnięciem dorosłości oddalą się od terytorium gniazda, mogą zostać zabite przez inne mewy. Maksymalna długość życia wynosi 11 lat[4].
Status
Mewa czerwonodzioba ma bardzo duży zasięg występowania (3 360 000 km² terenów lęgowych). Całkowita liczebność populacji nie jest znana, lecz ma trend wzrostowy. W związku z tym mewa czerwonodzioba otrzymała status gatunku najmniejszej troski (LC, Least Concern)[6].
Obrączki dla tego gatunku wykonane są ze stali nierdzewnej lub aluminium. Średnica wewnętrzna obrączki wynosi 6,5 mm[9].
Przypisy
- ↑ Chroicocephalus novaehollandiae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ BirdLife International, Larus novaehollandiae, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2020-01-25] (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-09-05].
- ↑ a b c d e Nicole Bouglouan: Silver Gull. Oiseaux-Birds, 22 października 2013. [dostęp 2019-03-02].
- ↑ R.E. Johnstone. Distribution, status and variations of the Silver Gull Larus novaehollandiae Stephens, with notes on the Larus cirrocephalus. „Records – Western Australian Museum”. 10 (2), s. 133–165, 1982.
- ↑ a b Silver Gull Larus novaehollandiae. BirdLife International. [dostęp 2019-03-02].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-09-05]. (ang.).
- ↑ a b c Burger, J., M. Gochfeld, G.M. Kirwan & E.F.J. Garcia: Silver Gull (Chroicocephalus novaehollandiae), version 1.0. [w:] Birds of the World (red. J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana) [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. [dostęp 2023-03-03]. (ang.).
- ↑ Recommended Band Size List – Birds of Australia and its Territories. Ministerstwo Środowiska, Australia, maj 2000.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).