Mercedes-Benz W124
(W124/S124/C124/A124)

Mercedes 300 (W124)
Inne nazwy	Baleron
Producent	Mercedes-Benz
Projektant	Bruno Sacco
Zaprezentowany	1984
Okres produkcji	1984–1993
Miejsce produkcji	Brema Rastatt Sindelfingen Zuffenhausen East London Pune Toluca Bogor Johor Bahru Karczew (montaż)
Poprzednik	Mercedes-Benz W123
Następca	Mercedes-Benz klasy E
Dane techniczne
Segment	E
Typy nadwozia	4 i 6-drzwiowy sedan 5-drzwiowe kombi 2-drzwiowy sedan 2-drzwiowe cabrio
Silniki	Benzynowe: R4 (4-cylindrowe) 1984-1989 2.0-8v 109KM 1986-1990 2.0-8v 105KM 1985-1992 2.0-8v 122KM 1986-1992 2.0-8v 118KM 1992-1997 2.0-16v 136KM 1992-1997 2.2-16v 150KM 1984-1989 2.3-8v 136KM 1986-1992 2.3-8v 132KM R6 (6-cylindrowe) 1984-1985 2.6-12v 170KM 1985-1989 2.6-12v 166KM 1986-1992 2.6-12v 160KM 1992-1996 2.8-24v 193KM 1984-1985 3.0-12v 190KM 1985-1989 3.0-12v 188KM 1986-1996 3.0-12v 180KM 1989-1993 3.0-24v 220KM 1992-1997 3.2-24v 220KM Wersje AMG 1992-1993 3.4-24v 252KM 1993-1997 3.6-24v 265KM 1993-1997 3.6-24v 272KM V8 (8-cylindrowe) 1991-1995 4.2-32v 279KM 1990-1993 5.0-32v 326KM 1993-1995 5.0-32v 320KM Wersje AMG 1993-1994 6.0-32v 381KM Wysokoprężne: R4 (4-cylindrowe) 1984-1989 2.0-8v 72KM 1989-1995 2.0-8v 75KM R5 (5-cylindrowe) 1984-1993 2.5-10v 90KM 1989-1993 2.5-10v 94KM 1993-1996 2.5-20v 113KM 1988-1995 2.5Turbo-10v 126KM R6 (6-cylindrowe) 1984-1989 3.0-12v 109KM 1989-1993 3.0-12v 110KM 1989-1993 3.0-12v 113KM 1993-1996 3.0-24v 136KM 1986-1988 3.0Turbo-12v 143KM 1988-1995 3.0Turbo-12v 147KM
Skrzynia biegów	Automatyczna 4-biegowa automatyczna 5-biegowa automatyczna Manualna 4-biegowa manualna 5-biegowa manualna
Napęd	tylny / AWD
Długość	4740 mm (sedan) 4750 mm (500E)
Szerokość	1740 mm (sedan) 1796 mm (500E)
Wysokość	1440 mm (sedan) 1408 mm (500E)
Rozstaw osi	2800 mm
Masa własna	1280 - 1850 kg
Zbiornik paliwa	70 l - 90 l (500E - 90 l)
Liczba miejsc	4-7
Bagażnik	520 l (sedan) 530 l / 1824 l (kombi)
Dane dodatkowe
Pokrewne	Mercedes-Benz 190 SsangYong Chairman
Konkurencja	BMW serii 5
Multimedia w Wikimedia Commons

Mercedes-Benz W124 – samochód osobowy klasy średniej-wyższej produkowany przez niemiecki koncern Mercedes-Benz w latach 1984 – 1993. Samochód wytwarzano jeszcze dalej w latach 1993–1997 jako pierwsza generacja klasy E. Najpopularniejszy model marki w historii^{[potrzebny przypis]} – łącznie zostało wyprodukowanych 2 583 470 egzemplarzy.

Samochód przedstawiono w 1984 roku jako następca Mercedesa W123 pod kodem fabrycznym W124, który nie był oficjalną nazwą. Przez lata wytwarzano go w pięciu wersjach nadwozia: sedan, kombi, coupé, cabrio, limousine, a także jako podwozie pod zabudowę, służące do produkcji karetek pogotowia czy też karawanów pogrzebowych. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1986 model zajął 3. pozycję (za Fordem Scorpio i Lancią Y10)^[1].

Mercedes klasy średniej wyższej wyposażany był w wiele jednostek napędowych benzynowych, jak i diesli (200D R4 8V, 250D(T) R5 10V, 300D(T) R6 12V, E250D R5 20V, E300D R6 24V, 200 R4 8V, 200E R4 8V, 200E/E200 R4 16V, 220E/E220 R4 16V, 230E R4 8V, 260E R6 12V, 280E/E280 R6 24V, 300E R6 12V, 300E-24 R6 24V, 320E/E320 R6 24V, E36 AMG R6 24V, 400E/E420 V8 32V, 500E/E500 V8 32V, E60 AMG V8 32V). Auto posiadało również szeroką gamę nadwozi. W lipcu 1993 roku zmieniono oznaczenia (np. z 200E na E200 lub z 250D na E250 DIESEL), przy czym litera E nie oznaczała już wtrysku benzyny (E od niemieckiego Einspritzventil), a przynależność do klasy E. Auto przeszło w tym czasie drobny facelifting (przednie: reflektory, kierunkowskazy i maska, oba zderzaki oraz tylne: lampy i klapa bagażnika, z wyjątkiem wersji kombi). Nieco wcześniej (w październiku 1992) podwyższono także standard wyposażenia o airbag kierowcy oraz regulowane elektrycznie lewe lusterko (równolegle z rezygnacją w silnikach benzynowych z wtrysku mechanicznego na rzecz elektronicznego^[a]). Oferował dość bogate wyposażenie szczególnie pod koniec produkcji. Prawie wszystkie modele były wyposażone w klimatyzację (rzadziej klimatronic), przynajmniej jedną poduszkę powietrzną, ABS i wiele innych dodatków, do dziś nieobecnych w ofercie niektórych firm samochodowych, jak np. elektryczne podajniki pasów bezpieczeństwa w wersjach coupé i cabrio czy hamulec postojowy zaciągany nogą dla większej wygody. Oferowana wersja cabrio zaprezentowana w 1991 roku bazowała na nadwoziu coupé i miała tak samo pomniejszony rozstaw osi. W latach 1989–1994 produkowano wydłużoną wersję „long” o przedłużonym rozstawie osi. Samochód wyposażony był w trzy pary drzwi, mieścił 7/8 osób. Wyposażony był w jednostki benzynowe o pojemności 2.6 i 2.8 bądź diesla o pojemności 2.5 (10V i 20V). Podobnie jak poprzednicy tego modelu z rodziny W115 i W123, wykorzystywany był chętnie przez taksówkarzy i firmy zajmujące się transportem osób, cieszył się dużym powodzeniem w krajach arabskich. Ponadto w latach 1986-1995 produkowano modele specjalne o standardowym i powiększonym rozstawie osi, przeznaczone pod dalszą zabudowę (np. pod karetki pogotowia, karawany itd.).

Opcjonalnie do modelu W124 można było zamówić napęd na 4 koła (4Matic od 1987). Za dopłatą montowana była również automatyczna blokada mechanizmu różnicowego tylnej osi (ASD) oraz w późniejszych rocznikach system kontroli trakcji (ASR). Model W124 był także jednym z najbardziej niezawodnych aut jakie powstawały w tamtym okresie (i w historii motoryzacji, obok innych Mercedesów, jak np. W116, W126, W114/115, W123 i W201), oprócz tego był także jednym z najbardziej komfortowych. Skomplikowane tylne zawieszenie (wielowahaczowe – opracowano je w 1983 roku dla modelu W201, było ono jednak tak dobre, że zaadaptowano je do większego modelu W124, a potem do modelu W210) nastawione było raczej miękko, co skutecznie tłumiło wszelkie niedostatki nawierzchni, jednak nie zapewniało sportowych właściwości jezdnych.

W 1989 roku, podczas wrześniowego salonu we Frankfurcie, Mercedes-Benz zaprezentował zmodernizowany typoszereg 124. Zmiany obejmowały:

• zmianę bocznych wąskich listw ozdobnych na tzw. "szeroką listwę", wprowadzoną wcześniej w coupé, zderzaki i obudowy lusterek lakierowane,
• zmianę koloru ramek za szkłami reflektorów przednich z ciemnych na jasne,
• klamki zewnętrzne z chromowanym paskiem
• nowe wzory tapicerek oraz zmodernizowana konstrukcja siedzeń,
• ozdobne wstawki drewniane w konsoli środkowej oraz tapicerkach drzwi,
• nowe kształty kierownic,
• kosmetyczne zmiany detali wnętrza, zmiany w instalacji elektrycznej pojazdu, nowe opcjonalne wyposażenie,
• do oferty dołączył wariant z wydłużonym o 80 cm rozstawem osi (do 360 cm) i trzema parami drzwi. Opracowano go we współpracy z firmą Binz, która odpowiadała zresztą za produkcję przedłużanej karoserii.

Model 500E stworzony w 1990 roku, w kooperacji z Porsche, był próbą stworzenia konkurencji dla BMW M5 E34 i również skutecznie spełnił pokładane w nim nadzieje oferując lepszy komfort jazdy. W 1995 roku produkcja czterodrzwiowej limuzyny została przerwana i zastąpił go model W210 klasy E (tzw. okularnik), który nie miał już tak dobrej opinii jak jego poprzednik, głównie ze względu na problemy z korozją. Modele W124 kombi i coupé były produkowane rok dłużej tzn. do 1996, a cabrio do 1997. W124 krytykowany był za ubogie wyposażenie seryjne na początku produkcji oraz za pojedynczą wycieraczkę szyby przedniej, która miała być mało efektywna^{[potrzebny przypis]}.

W 1993 roku Mercedes przeprowadził drobną modernizację modeli serii 124 – zaokrąglono górny róg reflektorów, zmieniono kolor wkładów tylnych lamp i wprowadzono biały kolor przednich kierunkowskazów. Przy okazji tejże zmiany, w ramach porządków w nazewnictwie, modele serii 124 przemianowano na klasę E, plasując się między mniejszą klasą C i większą klasą S. Pod tą postacią samochód produkowano jeszcze kolejne 4 lata, do 1997 roku. Nosił on ten sam kod fabryczny – W124.

• wersja sedan: 2 058 777 sztuk;
• wersja kombi: 340 503 sztuki;
• wersja coupe: 141 498 sztuk;
• wersja cabrio: 33 952 sztuki;
• wersja limousine "Pullman": 2 345 sztuk;
• wersja podwozia pod zabudowę (niem. Fahrgestell): 6 398 sztuk.

Paleta silników w Mercedesie W124 była bogata, począwszy od 2-litrowych czterocylindrowych silników diesla aż po duże jednostki benzynowe V8 (a nawet V12). Istnieją 3 egzemplarze W124 z silnikiem V12 firmy VATH o pojemności 7.2 i mocy 510 KM. Mocniejszy od niego jest tylko egzemplarz przerobiony przez niemieckiego Brabusa – model E V12 7.3 o mocy 530 KM jest najmocniejszym W124 w historii. Żaden z ówczesnych konkurencyjnych producentów nie miał w ofercie tak potężnego silnika, gwarantującego takie osiągi. Jednak wersje te produkowano w małych seriach, a zmiany w jednostkach napędowych szły tak daleko, że podobieństwo z produktem fabrycznym było tylko optyczne.

^[1]