Max Ilgen

generał major
Data i miejsce urodzenia	13 lub 17 kwietnia 1894 Królewiec
Data i miejsce śmierci	15 listopada 1943 Równe
Przebieg służby
Lata służby	1913–1943
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Weimarer Republik Schutzpolizei Wehrmacht
Jednostki	20 Pułk Piechoty 4 Pułk Piechoty 96 Pułk Piechoty 32 Dywizja Piechoty Ostgruppe 740
Stanowiska	Dowódca plutonu, kompanii i batalionu piechoty Adiutant pułkowy Funkcjonariusz policji Dowódca pułku piechoty p.o. dowódcy dywizji piechoty Dowódca Ostgruppe
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa
Odznaczenia

Max Ilgien (ur. 13 lub 17 kwietnia 1894 w Królewcu, zm. 15 listopada 1943 w Równem) – niemiecki żołnierz i policjant, generał major (1943).

Syn rzeźnika, od 5 lutego 1913 w wojsku II Rzeszy. Uczestnik I wojny światowej jako oficer 20 Pułku Piechoty. Dowodził plutonem, kompanią i batalionem, był także adiutantem pułku i ordynansem dowódcy armii. Po kapitulacji rozpoczął służbę w policji Republiki Weimarskiej. W 1935 przeszedł do służby w Wehrmachcie^[1].

Był zwolennikiem nazizmu^[2], 1 września 1939 r. dowodził 4 Pułkiem Piechoty. Od 10 października 1939 do 24 stycznia 1942 96 Pułkiem Piechoty. 1 marca 1942 pełnił obowiązki dowódcy 32 Dywizji Piechoty. 24 grudnia 1942 trafił do rezerwy Führera.

1 sierpnia 1943 objął komendę nad 740 Wschodnią Grupą Specjalnego Przeznaczenia (Osttruppe zur besonderen Verwendung 740). Była to jednostka wojskowa złożona z Kozaków dońskich i kubańskich, którzy podjęli się kolaboracji^[3].

15 listopada 1943 radziecki agent st. lejt. Nikołaj Kuzniecow, działający jako por. Paul Siebert, porwał gen-mjr Maxa Ilgena i Paula Granau – kierowcę Ericha Kocha. Z powodu braku możliwości przerzucenia nazistów na nieokupowane ziemie Związku Radzieckiego obaj jeńcy zostali rozstrzelani tego samego dnia^[4].

• porucznik – 19 czerwca 1914
• major – 1935
• podpułkownik – 1 października 1936
• pułkownik – 1 czerwca 1939
• generał-major – 1 marca 1943

• Złoty Krzyż Niemiecki – 11 lub 14 lutego 1942

i inne