Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Matteo Renzi

Matteo Renzi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1975
Florencja

Premier Włoch
Okres

od 22 lutego 2014
do 12 grudnia 2016

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Enrico Letta

Następca

Paolo Gentiloni

Sekretarz Partii Demokratycznej
Okres

od 15 grudnia 2013
do 19 lutego 2017

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Guglielmo Epifani

Następca

Matteo Orfini (p.o.)

Sekretarz Partii Demokratycznej
Okres

od 7 maja 2017
do 12 marca 2018

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Matteo Orfini (p.o.)

Następca

Maurizio Martina (p.o.)

Faksymile

Matteo Renzi (ur. 11 stycznia 1975 we Florencji) – włoski polityk, burmistrz Florencji, senator, lider Partii Demokratycznej. W latach 2014–2016 premier Włoch.

Życiorys

W 1999 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Florenckim, pracował w prywatnym przedsiębiorstwie[1]. W połowie lat 90. angażował się w działalność komitetów wspierających Romano Prodiego. Był następnie sekretarzem prowincjonalnych struktur Włoskiej Partii Ludowej i koordynatorem ugrupowania Margherita[2]. W 2007 ze swoim ugrupowaniem współtworzył Partię Demokratyczną, wchodząc w skład jej władz krajowych[1].

Od 2004 do 2009 sprawował urząd prezydenta prowincji Florencja. W 2009 wygrał wybory na stanowisko burmistrza Florencji[1].

W grudniu 2012 przegrał bezpośrednie wybory na lidera (sekretarza) PD z Pier Luigim Bersanim (uzyskując poparcie około 39% głosujących uprawnionych)[3]. W grudniu 2013 objął to stanowisko w wyniku kolejnych wyborów, które wygrał, otrzymując poparcie na poziomie 68%.

14 lutego 2014 dotychczasowy premier Enrico Letta na żądanie nowego lidera Partii Demokratycznej i władz partyjnych podał się do dymisji[4]. 17 lutego prezydent Giorgio Napolitano powierzył Matteowi Renziemu misję stworzenia nowego rządu[5]. Cztery dni później lider PD ogłosił proponowany skład rządu, do którego weszli przedstawiciele Partii Demokratycznej, Nowej Centroprawicy, Unii Centrum i Wyboru Obywatelskiego[6]. Zaprzysiężenie nowego premiera i jego ministrów nastąpiło 22 lutego 2014.

7 grudnia 2016, po odrzuceniu w referendum proponowanych przez jego gabinet propozycji zmian ustrojowych, złożył na ręce prezydenta Sergia Mattarelli rezygnację z funkcji premiera Włoch[7]. Zakończył urzędowanie 12 grudnia 2016. 19 lutego 2017 ustąpił z funkcji sekretarza PD, deklarując jednocześnie ponowne ubieganie się o tę funkcję w partyjnych wyborach[8]. W kwietniu 2017 wystartował w partyjnych prawyborach. Otrzymał 70% głosów, odzyskując tym samym przywództwo w PD[9].

W wyborach w 2018 został wybrany w skład Senatu XVIII kadencji w okręgu większościowym[10]. W związku ze słabym wynikiem wyborczym centrolewicowej koalicji skupionej wokół PD zapowiedział ustąpienie z funkcji sekretarza partii po powołaniu nowego rządu[11]. Ostatecznie ustąpił 12 marca 2018, tymczasową władzę w partii przejął jej wiceprzewodniczący Maurizio Martina[12].

W 2018 zainicjował powołanie współpracującej z PD sieci komitetów obywatelskich „Ritorno al futuro”[13]. We wrześniu 2019 opuścił Partię Demokratyczną, stając na czele nowej liberalnej formacji pod nazwą Italia Viva, deklarującej poparcie dla powstałego w tym samym miesiącu rządu Giuseppe Contego[14]. W 2022 z ramienia koalicji ugrupowań centrowych z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję[15].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Matteo Renzi. partitodemocratico.it. [dostęp 2012-11-04]. (wł.).
  2. Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2012-11-04].
  3. Primarie, Bersani stravince: oltre il 60%. la Repubblica.it, 2 grudnia 2012. [dostęp 2013-12-11]. (wł.).
  4. Enrico Letta si è dimesso. palazzochigi.it, 14 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
  5. Italian president asks Renzi to form government. bbc.co.uk, 17 lutego 2014. [dostęp 2014-02-17]. (ang.).
  6. Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. la Repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
  7. Premier Matteo Renzi podał się do dymisji. onet.pl, 7 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-07].
  8. Pd, Renzi tira dritto in assemblea, via a iter congressuale. ansa.it, 20 lutego 2017. [dostęp 2017-02-23]. (wł.).
  9. Primarie Pd, risultati ufficiali e definitivi: l’affluenza a 1,8 milioni, perso un milione rispetto al 2013. Renzi vince col 70%. ilfattoquotidiano.it, 1 maja 2017. [dostęp 2017-05-01]. (wł.).
  10. Elezioni, il nuovo Parlamento senza D'Alema (ma con Grasso, Boldrini e tutti i ministri Pd). today.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
  11. Renzi: „Lascerò dopo nuovo governo. Pd all'opposizione”. Ma è scontro nel partito: „Via subito”. Orfini: „Percorso previsto dallo statuto”. la Repubblica.it, 5 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
  12. Matteo Renzi ustąpił z przewodniczenia Partii Demokratycznej. interia.pl, 12 marca 2018. [dostęp 2018-03-13].
  13. I Comitati «Ritorno al futuro», vicini a Renzi, a quota 400 in tutta Italia, 32 nel Lazio. ilmessaggero.it, 25 listopada 2018. [dostęp 2019-09-19]. (wł.).
  14. Ecco il nuovo movimento di Renzi: chi lo segue e chi rimane nel Pd. lastampa.it, 17 września 2019. [dostęp 2019-09-19]. (wł.).
  15. Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).