Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Massimo Ranieri

Massimo Ranieri
Ilustracja
Massimo Ranieri
Imię i nazwisko

Giovanni Calone

Data i miejsce urodzenia

3 maja 1951
Włochy, Neapol

Gatunki

pop

Zawód

wokalista, aktor i prezenter telewizyjny

Aktywność

od 1964

Wydawnictwo

Zeus, CGD

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Massimo Ranieri, właśc. Giovanni Calone (ur. 3 maja 1951 w Neapolu) – włoski wokalista, aktor i prezenter telewizyjny, dwukrotny reprezentant Włoch w Konkursie Piosenki Eurowizji (w 1971 i 1973 roku).

Życiorys

Giovanni Calone urodził się w neapolitańskiej dzielnicy Santa Lucia jako piąte z ośmiorga dzieci. W wieku 10 lat zaczął śpiewać w restauracjach i na przyjęciach weselnych. W 1964 roku został odkryty przez producenta muzycznego Gianniego Aterrano, który zabrał go do Nowego Jorku, gdzie umożliwił mu nagranie debiutanckiego mini-albumu pod pseudonimem Gianni Rock. Płyta zawierała cztery utwory: „Tanti auguri signora”, „Se mi aspetti stasera”, „Non chiudere la porta” i „La Prima Volta”. Żadne z tych nagrań nie zdobyło popularności, także dlatego, że młody wykonawca przechodził mutację głosu.

W 1966 roku Calone przybrał pseudonim artystyczny Massimo Ranieri, gdzie imię Massimo miało określać poziom jego ambicji artystycznych, a nazwisko było hołdem dla księcia Monako Rainiera di Grimaldiego, którego podziwiał. W tym samym czasie, w jego karierze artystycznej nastąpił przełom: pianista i kompozytor Enrico Polito zaproponował mu kontrakt fonograficzny z wytwórnią CGD. W tym samym roku młody wykonawca zadebiutował w popularnym programie-konkursie telewizyjnym Canzonissima z piosenką „L’amore è una cosa meravigliosa”. W 1967 roku po raz pierwszy wygrał festiwal Cantagiro z utworem „Pietà per chi ti ama”.

W 1968 roku nagrał i wydał kolejne piosenki: „Da Bambino”, którą zaprezentował podczas Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, oraz „Ma L'amore cos'e” i „Preghiera”. Pierwsze sukcesy estradowe przyszły w kolejnym roku. Na Festiwalu w San Remo 18-letni wokalista zaprezentował w parze z Oriettą Berti singiel „Quando l’amore diventa poesia”. W tym samym roku po raz drugi wygrał festiwal Cantagiro, tym razem z piosenką „Rose rosse”, która przez 13 tygodni pozostawała na pierwszym miejscu włoskiej listy przebojów i zajęła 5. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych singli 1969 roku[1]. Utwór zaprezentował także w programie Canzonissima, obok dwóch innych propozycji: „’O sole mio”, którą wywołał entuzjazm młodej publiczności oraz „Se bruciasse la città”, która przyniosła mu trzecie miejsce w konkursie. Od tej chwili jego popularność zaczęła szybko rosnąć, a każdy występ wywoływał żywiołowe reakcje nastoletniej publiczności. Jeszcze w tym samym roku zaprezentował swoje kolejne przeboje: „Rita”, „Il mio amore resta sempre” i „Zingara”.

W 1970 roku Ranieri wydał swój debiutancki album studyjny, zatytułowany Massimo Ranieri. Do kolejnej edycji programu Canzonissima zgłosił trzy piosenki: „Sogno d'amore”, „Aranjuez mon amour” i „Vent’anni”, która zdobyła pierwsze miejsce i stała się zarazem tytułem jego kolejnego albumu. W tym samym roku wokalista zdecydował się wystąpić w filmie, debiutując w produkcji Mauro Bologniniego pt. Metello, w którym zagrał tytułową rolę – postać młodego robotnika i aktywisty, mającego burzliwe życie osobiste. Za tę rolę młody debiutant otrzymał nagrodę. W tym samym roku wystąpił też w filmie La Sciantosa razem z Anną Magnani.

W 1971 wziął ponownie udział w programie Canzonissima, prezentując kolejno piosenki: „Adagio veneziano”, „Io e te”, „Tema d’amore” (z filmu Metello) i „Via del Conservatorio”, która dotarła do finału, w którym zajęła 2. miejsce. W tym samym roku artysta otrzymał reprezentował Włochy na 16. Konkursie Piosenki Eurowizji, organizowanym w Dublinie, na którym zajął 5. miejsce z utworem „L’amore è un attimo”[2]. Oprócz włoskojęzycznej wersji piosenki, wokalista nagrał ją także w języku hiszpańskim („Perdón cariño mío”)[3], niemieckim („Die Liebe ist ein Traum”)[4], francuskim („Pour un instant d'amour”)[5] i angielskim („Goodbye My Love”)[6]. Ukazał się jego kolejny album Via del conservatorio, a po nim nagrany na żywo 'O surdato 'nammurato, z repertuarem składającym się z pieśni neapolitańskich. W 1972 wziął po raz kolejny udział w programie Canzonissima, prezentując piosenki: „Ti ruberei”, „'O Surdato ’nnammurato” i „Erba di casa mia”, która ostatecznie zdobyła pierwsze miejsce. Rok później ponownie reprezentował Włochy w Konkursie Piosenki Eurowizji, tym razem wykonując w finale imprezy utwór „Chi sarà con te”, z którym zajął 13. miejsce[7].

W 1975 roku, kiedy jego kariera zaczęła powoli gasnąć, wokalista postanowił ograniczyć występy i poświęcić się aktorstwu. Na rynek muzyczny powrócił dopiero w 1988 roku piosenką „Perdere L’amore”, którą wygrał Festiwal Piosenki Włoskiej. W 1997 roku ponownie wystartował w konkursie, tym razem zgłaszając się z propozycją „Ti parlero d’amore”, która dotarła do finału. W tym samym roku wystąpił w sztuce La Liola Luigiego Pirandello.

16 października 2002 Massimo Ranieri został mianowany Ambasadorem Dobrej Woli FAO[8]. W 2004 wystąpił po raz pierwszy we francuskim filmie Les Parisiens Claude'a Leloucha, w którym zagrał postać ulicznego artysty. W 2008 wystąpił w kolejnym filmie py. L'Ultimo Pulcinella, którego reżyserem został Maurizio Scaparro.

Dyskografia (wybór)

Albumy

  • 1969 – Rose rosse
  • 1969 – Massimo Ranieri (CGD i następne)
  • 1970 – Vent'anni
  • 1970 – I singoli A's & B's di Massimo Ranieri vol.1 1966-1969 (kompilacja singli)
  • 1971 – Via del Conservatorio
  • 1972 – Un po' per giorno (tylko utwór nr 1; czołówka dźwiękowa z filmu "Imputazione di omicidio per uno studente")
  • 1972 – 'O surdato 'nammurato (live)
  • 1973 – Erba di casa mia
  • 1973 – Album di famiglia
  • 1974 – Napulammore (live)
  • 1975 – Per una donna
  • 1975 – Il meglio di Massimo Ranieri (kompilacja)
  • 1976 – Meditazione
  • 1976 – Macchie 'e culore (live)
  • 1978 – La faccia del mare
  • 1981 – Passa lu tempo e lo munno s'avota
  • 1983 – Barnum
  • 1983 – ...vanità
  • 1988 – Perdere l'amore
  • 1988 – Rinaldo in campo
  • 1989 – Da bambino a fantastico (kompilacja)
  • 1989 – Un giorno bellissimo
  • 1992 – Ti penso
  • 1995 – Ranieri (jako CD; i następne)
  • 1997 – Canzoni in corso
  • 1999 – Hollywood ritratto di un divo (album podwójny)
  • 2001 – Oggi o dimane
  • 2003 – Nun è acqua
  • 2004 – Ranieri canta Napoli (album podwójny, będący kompilacją dwóch poprzednich)
  • 2005 – Accussì grande
  • 2006 – Canto perché non so nuotare...da 40 anni (album podwójny)
  • 2009 – Napoli...Viaggio in Italia

Single

  • 1964 – Se mi aspetti stasera/La prima volta (Zeus, jako Gianni Rock)
  • 1964 – Preghiera/Una bocca, due occhi e un nome (Zeus, jako Gianni Rock)
  • 1964 – Lassù qualcuno mi ama/Un ragazzo come me (Zeus, jako Gianni Rock)
  • 1965 – Tanti auguri senora/Non chiudere la porta (Zeus, jako Gianni Rock)
  • 1966 – L'amore è una cosa meravigliosa/Bene mio (CGD; jako Massimo Ranieri; i następne)
  • 1967 – Pietà per chi ti ama/No, mamma
  • 1968 – Da bambino/Ma l'amore cos'è
  • 1968 – Preghiera per lei/Cento ragazzine
  • 1969 – Quando l'amore diventa poesia/Cielo blu
  • 1969 – Il mio amore resta sempre Teresa/Rose rosse
  • 1969 – Se bruciasse la città/Rita
  • 1969 – 'O sole mio/Ma l'amore cos'è
  • 1970 – Sei l'amore mio/Fai di me quello che vuoi
  • 1970 – Le braccia dell'amore/Candida
  • 1970 – Sogno d'amore/Mio caro amore evanescente e purov
  • 1970 – Vent'anni/Io non avrò
  • 1971 – „L'amore è un attimo”/„A Lucia”
  • 1971 – Io e te/Adagio veneziano
  • 1971 – Via del Conservatorio/Momento
  • 1972 – 'O surdato 'nnammurato/Lacreme napulitane
  • 1972 – La tua innocenza/Ti ruberei
  • 1972 – Amore cuore mio/Io di più
  • 1972 – Erba di casa mia/L'infinito
  • 1973 – Chi sarà/Domenica domenica
  • 1973 – Chiove/Reginella
  • 1973 – Amo ancora lei/Tu sei bella come il sole
  • 1974 – Immagina/Se tu fossi una rosa
  • 1974 – 'A tazza 'e cafè/Tu ca nun chiagne
  • 1974 – Te voglio bene assaie/A serenata 'e Pulicenella
  • 1974 – Per una donna/Cara libertà
  • 1975 – Si ricomincia/23, rue des lillas
  • 1976 – Dal primo momento che ti ho vista/La mia boheme
  • 1978 – La faccia del mare/Odyssea
  • 1988 – Perdere l'amore/Dove sta il poeta (Wea)

Filmografia

Na przestrzeni 40 lat (1970–2010) Massimo Ranieri wystąpił w 50 filmach kinowych i telewizyjnych[9].

  • 1970 – Metello
  • 1970 – La sciantosa (film tv)
  • 1970 – Cerca di capirmi
  • 1971 – Incontro
  • 1971 – Bubù
  • 1971 – The Light at the Edge of the World
  • 1972 – Imputazione di omicidio per uno studente
  • 1974 – Salvo D'Acquisto (film tv)
  • 1974 – La cugina
  • 1975 – Una città in fondo alla strada (film tv)
  • 1976 – L'ultima volta
  • 1976 – Con la rabbia agli occhi
  • 1978 – Storie della Camorra (serial tv)
  • 1979 – La patata bollente
  • 1981 – Il carabiniere
  • 1981 – Casta e pura
  • 1981 – Habibi, amor mío
  • 1981 – Priest of Love
  • 1981 – L'ultima volta insieme
  • 1981 – I ragazzi di celluloide (serial tv)
  • 1983 – Legati da tenera amicizia
  • 1983 – La vela incantata
  • 1984 – All'ombra della grande quercia (serial tv)
  • 1984 – Nata d'amore (serial tv)
  • 1984 – I ragazzi di celluloide 2 (serial tv)
  • 1985 – Atto d'amore (film tv)
  • 1987 – Lo scialo (serial tv)
  • 1987 – L'ombra nera del Vesuvio (serial tv)
  • 1988 – Il ricatto (serial tv)
  • 1989 – Rinaldo in campo (film tv)
  • 1991 – Il ricatto 2 (serial tv)
  • 1995 – Il prezzo del denaro (film tv)
  • 1996 – La casa dove abitava Corinne (film tv)
  • 1997 – Volare!
  • 1998 – Angelo nero (film tv)
  • 1999 – Un bacio nel buio (film tv)
  • 1999 – Ama il tuo nemico (film tv)
  • 2000 – Fondali notturni
  • 2001 – Io ti salverò (serial tv)
  • 2002 – Storia di guerra e d'amicizia
  • 2003 – Camera cafè (serial tv)
  • 2004 – Le genre humain – 1ère partie: Les parisiens
  • 2005 – Le courage d'aimer
  • 2005 – Fuga (f. krótkometrażowy)
  • 2007 – Operazione pilota (serial tv)
  • 2007 – Senza via d'uscita – Un amore spezzato (film tv)
  • 2007 – Civico zero
  • 2008 – L'ultimo Pulcinella
  • 2010 – Ces amours-là
  • 2010 – Passione

Przypisy

  1. ↑ Hit Parade Italia: I singoli più venduti del 1969. [dostęp 2010-09-13]. (wł.).
  2. ↑ Eurovision Song Contest 1971. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2014-05-31]. (ang.).
  3. ↑ 1971 – Italy (Spanish). [w:] Diggiloo [on-line]. www.diggiloo.net. [dostęp 2014-05-24]. (ang.).
  4. ↑ 1971 – Italy (German). [w:] Diggiloo [on-line]. www.diggiloo.net. [dostęp 2014-05-24]. (ang.).
  5. ↑ 1971 – Italy (French). [w:] Diggiloo [on-line]. www.diggiloo.net. [dostęp 2014-05-24]. (ang.).
  6. ↑ 1971 – Italy (English). [w:] Diggiloo [on-line]. www.diggiloo.net. [dostęp 2014-05-24]. (ang.).
  7. ↑ Eurovision Song Contest 1973. [w:] EBU [on-line]. www.eurovision.tv. [dostęp 2014-05-31]. (ang.).
  8. ↑ Food and Agriculture Organization of the United Nations: Meet the Goodwill Ambassadors. [dostęp 2010-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-11)]. (ang.).
  9. ↑ The Internet Movie Database: Massimo Ranieri. [dostęp 2010-10-07]. (ang.).

Bibliografia

  • Enzo Giannelli: Ranieri, Massimo. W: Gino Castaldo (red.): Il dizionario della canzone italiana. Armando Curcio, 1990. (wł.).
  • Enrico Deregibus (red.): Dizionario completo della canzone italiana. Firenze: Giunti editore, 2006. ISBN 978-88-0904-602-3. (wł.).

Linki zewnętrzne

  • Massimo Ranieri: strona oficjalna. www.massimoranieri.it. [dostęp 2010-06-27]. (wł.).
Reprezentanci Włoch w Konkursie Piosenki Eurowizji

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Massimo_Ranieri