Mark Coleman

Coleman w 2005
Pełne imię i nazwisko	Mark Daniel Coleman
Pseudonim	The Hammer
Data i miejsce urodzenia	20 grudnia 1964 Frehmont
Obywatelstwo	Stany Zjednoczone
Wzrost	185 cm
Masa ciała	93 kg
Styl walki	zapasy
Debiut	1996
Kategoria wagowa	półciężka (2009–2010) ciężka (1996–2006)
Klub	Team Hammer House
Bilans walk zawodowych
Liczba walk	26
Zwycięstwa	16
Przez nokauty	7
Przez poddania	5
Przez decyzje	4
Porażki	10
Remisy	0
Nieodbyte	0
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Mistrzostwa świata srebro Warna 1991 100 kg st.wolny Igrzyska panamerykańskie złoto Hawana 1991 100 kg st.wolny Mistrzostwa panamerykańskie złoto Colorado Springs 1990 90 kg st.wolny złoto 1991 100 kg st.wolny złoto Albany 1992 100 kg st.wolny

Mark Daniel Coleman (ur. 20 grudnia 1964 w Fremont) − amerykański zapaśnik i zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA)^[1]. Wicemistrz świata w zapasach w stylu wolnym w kat. 100 kg (1991), mistrz UFC w wadze ciężkiej (1997) i zwycięzca PRIDE Openweight Grand Prix (2000).

Zaczął trenować zapasy jako nastolatek, a następnie kontynuował amatorską karierę zapaśniczą na studiach. Był mistrzem NCAA. Następnie został członkiem seniorskiej reprezentacji USA w stylu wolnym. W 1991 roku zdobył złoty medal igrzysk panamerykańskich oraz srebrny mistrzostw świata w kat. do 100 kg. Na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku w tej samej kategorii wagowej zajął siódme miejsce^[2]. Trzykrotny złoty medalista Mistrzostw Panamerykańskich.

W 1996 roku rozpoczął swoją karierę w MMA, wygrywając turniej UFC 10. Dwa miesiące później wygrał kolejny turniej UFC, a w 1997, po pokonaniu Dana Severna, został pierwszym mistrzem wagi ciężkiej UFC. Uważa się go za prekursora, obecnie bardzo popularnej, strategii walki zwanej „ground-and-pound”, która polega na zajęciu dogodnej pozycji w parterze i zadawaniu ciosów przeciwnikowi. Jeszcze w 1997 roku stracił tytuł mistrzowski na rzecz Maurice’a Smitha, a w kolejnych latach poniósł jeszcze dwie dotkliwe porażki: z Pete’em Williamsem (pierwsza przegrana przez nokaut) i z Pedro Rizzo.

W 1999 roku zadebiutował w Pride FC, przegrywając przez poddanie z popularnym japońskim zawodnikiem, Nobuhiko Takadą. Następnie wygrał turniej Grand Prix 2000, pokonując kolejno: Masaaki Satake, Akirę Shoji, Kazuyuki Fujitę i Ihora Wowczanczyna. Był to ostatni wielki sukces Colemana, który w kolejnych latach zaliczył serie przegranych z nowymi gwiazdami Pride: w 2001 przegrał przez poddanie z Antonio Rodrigo Nogueirą, w 2004 do poddania zmusił go mistrz wagi ciężkiej Fiodor Jemieljanienko, a rok później został znokautowany przez Mirko Filipovicia.

W 2006 roku starł się z jednym z najlepszych zawodników wagi średniej, Maurício Ruą. Rua, który broniąc się przed obaleniem, upadł tak niefortunnie, iż złamał sobie rękę. Jednak Coleman tego nie zauważył, i dalej atakował krzyczącego z bólu „Szoguna”. Wtedy na ring wtargnęli koledzy Ruy z klubu Chute Boxe, z mistrzem wagi średniej Wanderleiem Silvą na czele, i wdali się w bójkę z Colemanem i jego sekundantami. Po tym zajściu Coleman przeprosił Ruę, ale nie zostały one przyjęte, a Silva wyzwał do walki wszystkich członków klubu Hammer House. W październiku 2006 roku, na pierwszej gali Pride w USA, Coleman ponownie stanął do walki z Jemieljanienką, jednak i tym razem przegrał przez poddanie.

W marcu 2008 roku został włączony do Hali Sław UFC. Wkrótce potem, w sierpniu miał zmierzyć się w swojej pierwszej od 9 lat walce w UFC z Brockiem Lesnarem, jednak wycofał się z niej z powodu kontuzji. Do rywalizacji powrócił w styczniu 2009 roku, gdy przegrał przez TKO w rewanżu z Ruą. Po kolejnej porażce w 2010 roku z rąk Randy’ego Couture’a władze UFC nie przedłużyły z Colemanem kontraktu^[3].

Coleman ma dwie córki, Mackenzie i Morgan, z poprzedniego małżeństwa. Trzecią córkę, Skylar, ma ze swoją obecną partnerką Tiną^[4].

Wystąpił w filmie dokumentalnym The Smashing Machine: The Life and Times of Mark Kerr wraz z innym zawodnikiem i byłym przyjacielem Markiem Kerrem.

W czerwcu 2006 roku ogłoszono, że Coleman jest jednym z nowych trenerów amerykańskiej organizacji International Fight League^[5]. W późniejszym czasie został zastąpiony jednak na tym stanowisku przez Franka Shamrocka^[6][7].

W 2018 roku ujawnił, że był jedną z ofiar doktora Richarda Straussa w związku ze skandalem związanym z molestowaniem na Uniwersytecie Stanowym w Ohio^[8].

Pod koniec 2020 roku poinformował, że doznał zawału serca w wyniku całkowitej blokady tętnicy i przeszedł operację wszczepienia stentu^[9].

W wywiadzie dla Ariela Helwaniego we wrześniu 2021 roku ujawnił, że Wes Sims namówił go do wzięcia udziału w odwyku ze względu na problem alkoholowy. W wywiadzie Coleman stwierdził, że na tę sytuację złożyło się wiele problemów osobistych, a także, że od czasu odwyku zachowuje trzeźwość^[10].

W marcu 2024 roku, po próbie ratowania rodziców i psa z pożaru domu, Coleman trafił do szpitala w stanie krytycznym z powodu zatrucia dymem. Udało mu się uratować rodziców, ale jego pies nie przeżył pożaru^[11].

Cztery miesiące później ponownie tracił do szpitala w związku z infekcją biodra^[12].

• Profil na sherdog.com (ang.)

• p
• d

Zapaśnicy USA na igrzyskach olimpijskich – Barcelona 1992

styl klasyczny	Mark Fuller Shawn Sheldon Dennis Hall Buddy Lee Rodney Smith Travis West Dan Henderson Mike Foy Dennis Koslowski Matt Ghaffari
styl wolny	Tim Vanni Zeke Jones Kendall Cross John Smith Townsend Saunders Kenny Monday Kevin Jackson Chris Campbell Mark Coleman Bruce Baumgartner