Marian Woyna Orlewicz
| Data i miejsce urodzenia |
5 października 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 stycznia 2011 |
| Zawód, zajęcie |
narciarz |
| Odznaczenia | |
 
| |
Marian Wiktor Woyna Orlewicz (ur. 5 października 1913 r. w Wadowicach, zm. 13 stycznia 2011 r. w Zakopanem) – trener, działacz, narciarz, kombinator norweski, olimpijczyk z Garmisch-Partenkirchen 1936.
Życiorys
Od 1918 mieszkał w Zakopanem. Drugi człon nazwiska był początkowo tylko pseudonimem – nazwiskiem rodowym matki. Marian w okresie gimnazjalnym ukrywał się z uprawianiem sportu. Ukończył w Zakopanem w 1933 gimnazjum, a następnie w Krakowie rozpoczął studia medyczne, które porzucił na rzecz Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie uzyskał w 1946 roku tytuł magistra wychowania fizycznego.
Wszechstronny narciarz, biegacz narciarski, dwuboista, alpejczyk. Reprezentant zakopiańskich klubów narciarskich. Był wielokrotnym mistrzem Polski w biegu sztafetowym 4 × 10 km (1946–1948) oraz w biegu na 18 km (1939). Wielokrotny wicemistrz Polski w biegach sztafetowych oraz w slalomie i zjeździe.
Był akademickim mistrzem świata w kombinacji norweskiej (1937) i w sztafecie 4 × 8 km (1947) oraz wicemistrzem w kombinacji norweskiej (1939).
Na igrzyskach olimpijskich w 1936 roku zajął 32. miejsce w biegu narciarskim na 18 km, 24. miejsce w kombinacji norweskiej oraz 7. miejsce w sztafecie 4 × 10 km.
Członek TOPR. W czasie II wojny światowej włączył się w działalność konspiracyjną[1]. Po wojnie działacz narciarski, trener narciarski klasy S. Sędzia międzynarodowy FIS. W latach 1946–1951 był kierownikiem Centrum Wyszkolenia Polskiego Związku Narciarskiego. Od 1950 był trenerem w klubie Wisła Zakopane (w 1956 roku klub zmienił nazwę na Wisła-Gwardia). Prowadził kursy dla instruktorów, trenerów i sędziów sportowych. Tłumaczył zagraniczne artykuły i książki o sporcie. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Trenerów PZN. Występował jako sędzia w zawodach krajowych i międzynarodowych, również jako sędzia główny.
Po skończeniu kariery zawodowej w PZN został wicedyrektorem Centralnego Ośrodka Sportu[2]. Spoczywa na Nowym Cmentarzu w Zakopanem (kwatera N9-1-17)[3].
Życie prywatne
Mieszkał w Zakopanem. Ojciec Ludwik Antoni Dickmann; matka Jadwiga Orlewicz. Żona Ewa Słobodzińska; dwóch synów Piotr ur. 1941 – lekarz stomatolog i Jerzy ur. 1943 – olimpijczyk, architekt.
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ Bartłomiej Kuraś, Paweł Smoleński, Krzyżyk niespodziany: czas Goralenvolk, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2017, s. 36, ISBN 978-83-8049-458-9 [dostęp 2024-02-10].
- ↑ Wojciech Fortuna: Szczęście w powietrzu. Kraków: FALL, 2008, s. 12. ISBN 978-83-60117-63-7.
- ↑ GROBONET – wyszukiwarka osób pochowanych – Cmentarze Parafii Najświętszej Rodziny w Zakopanem [online], zakopane-parafia.grobonet.com [dostęp 2022-03-27].
Bibliografia
- sylwetka na stronie Polskiego Komitetu Olimpijskiego. olimpijski.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-01)].
- Marian Woyna Orlewicz Biography and Olympic Results. Sports-Reference.com. [dostęp 2011-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 grudnia 2012)]. (ang.).
- Marian Woyna-Orlewicz – Pamiętam romantyczne narciarstwo...
- Legendy polskiego sportu, cz. 1 Białe szaleństwo, Aniela Tajner, fundacja „Gloria Victoribus”, 1991, str. 37-39
- Bogdan Tuszyński, Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2006, Henryk Kurzyński, Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, [2007?], s. 634, ISBN 978-83-86320-10-3, OCLC 749704893.
Linki zewnętrzne
Marian Woyna-Orlewicz - relacja biograficzna nagrana w ramach projektu "Kraków 1939". Ośrodek KARTA.