Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Maria Leśniak

Maria Leśniak
Maria Cecylia Emeryk
Maruta
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

1902
Gruzja

Data i miejsce śmierci

1987
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

Pomocnicza Służba Wojskowa Kobiet

Stanowiska

komendantka PSWK

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons

Maria Cecylia Leśniak, z domu Emeryk, primo voto Czajkowska, powszechnie określana jako Maria Leśniakowa, ps. „Maruta” (ur. 1902 w Gruzji, zm. 1987 w Londynie) – pułkownik Polskich Sił Zbrojnych, działaczka emigracyjna na polu kombatanckim, społecznym, charytatywnym i politycznym.

Życiorys

Urodziła się w 1902 na Kaukazie w Gruzji[1][2]. Pochodziła z rodu Emeryków zamieszkujących na tym obszarze[3]. Jej rodzicami byli Piotr Emeryk (z zawodu prawnik i architekt, trudniący się wydobyciem rud manganu na obszarze kaukaskim, w latach 20. zaginął w Imperium Rosyjskim) i Cecylia z domu Regulska (siostra Michaliny, matki Zygmunta Waliszewskiego)[2]. Jej rodzeństwem byli Gustaw (inżynier górnik), Helena (architekt), Eugeniusz, Paweł, Natalia (1900–1954, po mężu Stabrowska), Irena (po mężu Stopniewicz)[2].

Po zakończeniu I wojny światowej rodzina Emeryków powróciła do niepodległej II Rzeczpospolita i zamieszkała w pensjonacie „Ukrainka” w Konstancinie (wybudowany w 1914 według projektu Tadeusza Tołwińskiego, obecnie przy ul. Stefana Batorego 16, wpisana do rejestru zabytków w 2008)[2][3]. Maria studiowała w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie[1]. Pracowała w Czerwonym Krzyżu[1]. Po pierwszym mężu nosiła nazwisko Czajkowska[2]. Później została żoną oficera dyplomowanego Jana Leśniaka[1].

Maria Leśniakowa podczas służby w PSK

Po wybuchu II wojny światowej 1939 i klęsce polskiej przedostała się do Paryża, gdzie udzielała się w służbie Czerwonego Krzyża[1]. Po upadku Francji trafiła do Szkocji[1]. Wstąpiła do służby w Polskich Siłach Zbrojnych[4]. 16 listopada 1942 została mianowana przez ministra spraw wojskowych gen. dyw. Mariana Kukiela zastępczynią komendantki głównej Pomocniczej Służby Wojskowej Kobiet, Zofii Leśniowskiej[5], a z dniem 18 lutego 1943 ten sam generał powierzył jej tymczasowo pełnienie funkcji komendantki głównej PSWK po uprzednim zwolnieniu Leśniowskiej[6]. Po katastrofie w Gibraltarze z lipca 1943 i zaginięciu Zofii Leśniowskiej, Maria Leśniak pozostawała komendantką PSWK[7]. Wojnę zakończyła w stopniu podpułkownika[3]. Używała pseudonimu „Maruta”[3].

Willa „Ukrainka” w Konstancinie

Po wojnie pozostała na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zamieszkiwała w Londynie i działała w tamtejszym Kole Kobiet b. Żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych, prowadząc m.in. gromadzenie dokumentacji i pamiątek kobiet-żołnierzy PSZ i PSWK[8]. Był przewodniczącą Zjednoczenia Polek na Emigracji[9]. Z ramienia tej organizacji zasiadała w V Radzie Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej (1973–1978), pełniąc funkcję sekretarza Prezydium RN[10]. Od 1979 do 1981 była przewodniczącą Głównej Komisji Skarbu Narodowego[11]. W stopniu pułkownika i jako przedstawicielka Kobiet Żołnierzy została powołanego w 1982 Komitetu Honorowego Fundacji Armii Krajowej w Londynie[12]. Organizowała pomoc materialną dla Polaków w ojczyźnie[1].

Po śmierci męża w 1976, z myślą o przeniesieniu i pochówku jego prochów oraz w przyszłości własnych, w latach 70. była inicjatorkę stworzenia krypt, wybudowanych następnie po akceptacji ks. prałata Kazimierza Sołowieja, przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie (początkowo powstało 18 krypt po lewej stronie od głównego wejścia)[13]. Zmarła w 1987 w Londynie[2][14]. Jej pogrzeb odbył się w piątek 20 marca 1987 w kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie z udziałem licznych uczestników, w tym prezydenta RP na uchodźstwie Kazimierza Sabbata i sześciu księży odprawiających egzekwie żałobne (głównym celebransem był ks. prałat Stanisław Świerczyński), następnie uroczystości żałobne były kontynuowane w kaplicy krematorium w Mortlake[2].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Tadeusz Kryska-Karski, ks. Stanisław Świerczyński, gen. bryg. Klemens Rudnicki, Adela Bilek, Zygmunt Szadkowski: Pogrzeb płk. Marii Leśniakowej. polskieradio.pl, 1987-03-26. [dostęp 2017-06-17].
  2. ↑ a b c d e f g Hanna Kaniasta, Grzegorz Ryczywolski: Emerykowie. muzeumkonstancina.pl, 2012. [dostęp 2017-06-17].
  3. ↑ a b c d Rodzina Emerykowów. powiat-piaseczynski.info. [dostęp 2017-06-17].
  4. ↑ Udział kobiet w strukturach wojskowych i podziemnych w czasie II wojny światowej – odczyt Sylwii Wielichowskiej. pbp.sieradz.pl, 2016-10-28. [dostęp 2017-06-17].
  5. ↑ Kukiel 1942 ↓, s. 31.
  6. ↑ Kukiel 1943 ↓, s. 58.
  7. ↑ Krzysztof Niewiadomski: Kobiety w mundurach. tygodnikpowszechny.pl, 2014-09-15. [dostęp 2017-06-17].
  8. ↑ Maria C. Leśniakowa. Korespondencja. Archiwum Pomocniczej Służby Kobiet. „Wiadomości”, s. 6, Nr 20 (1155) z 19 maja 1968. 
  9. ↑ Polski Ośrodek Społeczno-Kulturalny. Teatr. „Wiadomości”, s. 3, Nr 3 (1712) z 21 stycznia 1979. 
  10. ↑ Romuald Turkowski: Parlamentaryzm polski na uchodźstwie 1973-1991. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, s. 114-116. ISBN 83-7059-616-9.
  11. ↑ Eugeniusz S. Kruszewski. Prawno-polityczne podstawy funkcjonowania władz Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie w latach 1939-1990. „Przegląd Polsko-Polonijny”. 2, s. 64, 2011. ISSN 2083-3121. 
  12. ↑ Z historii Fundacji Armii Krajowej w Londynie (Polish Resistance AK Foundation). fundacjaak.pl. [dostęp 2017-06-17].
  13. ↑ Maria C. Leśniakowa. Listy do redakcji. „Wiadomości”, s. 4, Nr 43 (1699) z 22 października 1978. 
  14. ↑ Maria Cecylia Leśniak. ancestry.co.uk. [dostęp 2017-06-17]. (ang.).
  15. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 31, Nr 7 z 31 grudnia 1980. 
  16. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 28, Nr 5 z 31 grudnia 1973. 

Bibliografia

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Le%C5%9Bniak