Marco Mengoni

Marco Mengoni (2023)
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1988 Ronciglione
Gatunki	pop
Zawód	piosenkarz, aktor głosowy
Aktywność	od 2009
Wydawnictwo	Sony Music
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Marco Mengoni (ur. 25 grudnia 1988 w Ronciglione) – włoski piosenkarz.

Zwycięzca trzeciej edycji programu The X Factor (2009), zdobywca Europejskiej Nagrody Muzycznej MTV dla najlepszego europejskiego wykonawcy (2010 i 2015). Dwukrotny zwycięzca Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo (w 2013 i 2023) oraz dwukrotny reprezentant Włoch podczas Konkursu Piosenki Eurowizji (w 2013 i 2023).

Urodził się w 25 grudnia 1988 w Ronciglione, gdzie się również wychowywał^[1]. Jest jedynym dzieckiem pary Nadi i Maurizio Mengoniego^[1]. W wieku 14 lat, ucząc się w szkole średniej, zaczął pobierać lekcje śpiewu, aby następnie wstąpić do pięcio osobowej grupy wokalnej^[2]. Po ukończeniu szkoły wyprowadził się do Rzymu, gdzie studiował filologię. Podczas studiów regularnie pracował jako barman i występował zarówno w barach, jak i na weselach^[3]. W tym samym czasie po raz pierwszy wszedł do branży nagrań muzycznych, pracując jako mikser dźwięku i programista muzyczny.

W 2009 wziął udział w przesłuchaniach do trzeciej edycji programu The X Factor. Po udanym występie na castingu (z coverem piosenki Eduardo De Crescenzo „Uomini semplici”)^[4] trafił do drużyny „16-24” prowadzonej przez Morgana i ostatecznie dotarł do odcinków na żywo^[5]. W trakcie udziału w programie otrzymywał słowa uznania i gratulacje od wielu włoskich artystów, takich jak Mina, Giorgia, Elisa czy Adriano Celentano^[6][7]. 2 grudnia 2009 zwyciężył w finale programu, za co odebrał główną nagrodę w postaci kontraktu muzycznego, czek o wartości 300 tys. euro oraz zapewnionego miejsca w gronie uczestników Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo^[8]. W tym czasie wydał również swój debiutancki singiel, „Dove si vola”, z którym zadebiutował na pierwszym miejscu włoskiej listy przebojów^[9], a także minialbum o tej samej nazwie^[10] zawierający m.in. zapis dźwiękowy jego występów z X-Factora^[11]. Z minialbumem dotarł do ósmego miejsca na liście najczęściej kupowanych płyt w kraju^[12].

W lutym 2010 zajął trzecie miejsce z piosenką „Credimi ancora” wziął udział na 60. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo^[13][14]. Z singlem dotarł do trzeciego miejsca list przebojów we Włoszech, a za osiągnięcie wysokich wyników sprzedaży otrzymał status platynowej płyty od FIMI^[15]. 17 lutego 2010 wydał EP-kę pt. Re matto, z którą przez kolejne cztery tygodnie plasował się na pierwszym miejscu włoskiej listy najczęściej kupowanych płyt^[16]. Minialbum promował singlami: „Stanco (Deeper Inside)” i „In un giorno qualunque”^[17][18], a także trasą koncertową Re matto live obejmującą 56 dwugodzinnych występów we Włoszech^[19][20]; choreografię na koncerty ułożył mu Luca Tommassini^[21][22][23]. Zapis z koncertu wydał 19 października 2010 w formie albumu koncertowego pt. Re matto live, który zadebiutował na pierwszym miejscu włoskiej listy najlepszych albumów i otrzymał status platynowej płyty od FIMI^[18][24][25]. Również w 2010 otrzymał Nagrodę TRL dla mężczyzny roku^[26] oraz Europejską Nagrodę Muzyczną MTV dla najlepszego włoskiego i europejskiego wykonawcy, zostając pierwszym Włochem, który tego dokonał^[27][28].

W 2011 kontynuował pracę nad materiałem na swój debiutancki album studyjny. 2 września wydał singiel „Solo (Vuelta al ruedo)”, a pod koniec miesiąca cały album, Solo 2.0^[29]. Współtworzył większość piosenek na płytę^[30], w trakcie tworzenia współpracował także z kompozytorami, takimi jak Neffa czy Dente^[31]. Album zawierał utwory zachowane w klimacie elektroniczno-rockowym^[32][33]. Wśród piosenek znalazły się te nagrane z orkiestrą pod batutą Fabio Guriana oraz przez włoski zespół a cappella Cluster^[32]. Z albumem zadebiutował na pierwszym miejscu listy sprzedaży we Włoszech^[34]. Pozostałymi singlami z płyty były piosenki „Tanto il resto cambia” i „Dall’inferno”^[35]. Również w 2011 nagrał duety na dwie płyty innych wykonawców: Questo amore Lucio Dallą (w piosence „Meri Luis”)^[36] i Sei Zero Renato Zero (w utworze „Per non essere così”)^[37]. Pod koniec roku wyruszył w trasę koncertową pt. Solo tour 2.0, którą rozpoczął występem w Mediolanie^[38]. W kwietniu 2012 zorganizował drugą część trasy, podczas której towarzyszyły mu na scenie Andrea Rigonat oraz Elisa^[39].

W lutym 2013 z utworem „L’essenziale” brał udział w 63. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo (do konkursu zgłosił się również z „Bellissimo”)^[40] i ostatecznie zwyciężył w koncercie finałowym^[41]. Tego samego wieczoru został wytypowany przez komisję sędziowską do reprezentowania Włoch podczas 58. Konkursu Piosenki Eurowizji w Malmö^[42]. Przed udziałem w konkursie nagrał nową, krótszą wersję piosenki „L’essenziale”^[43]. 18 maja zajął siódme miejsce w finale Eurowizji 2013^[44]. Z utworem „L’essenziale” zadebiutował na pierwszym miejscu notowania Italian Digital Downloads i utrzymał się na szczycie listy przez kolejne siedem tygodni^[45]. Utwory „L’essenziale” i „Bellissimo” umieścił na swoim drugim albumie pt. #Prontoacorrere, który wydał 19 marca 2013 i który współtworzył m.in. z Markiem Owenem, Gianną Nannini, Ivano Fossatim i Cesare Cremoninim oraz Michele Canovą jako producentem^[46]. Za wysokie wyniki sprzedaży albumu otrzymał certyfikat platynowej płyty^[47]. Płytę promował również singlami: „Pronto a correre”^[48] i „Non passerai”^[49], które dotarły do pierwszej dziesiątki zestawienia przebojów we Włoszech^[50], a także „Non me ne accorgo” i „La valle dei re”. W listopadzie otrzymał nominację do Europejskiej Nagrody Muzycznej MTV dla najlepszego europejskiego wykonawcy^[51]. Również w 2013 odbył trasę koncertową pt. L’Essenziale Anteprima Tour – L’Essenziale Tour^[52].

W 2014 zaczął pracę nad materiałem na nowy album. W listopadzie wydał singiel „Guerriero”^[53][54], a w styczniu 2015 cały album pt. Parole in circolo^[55], z którym dotarł do pierwszego miejsca włoskiej listy sprzedaży^[56]. Album promował singlami: „Esseri umani” i „Io ti aspetto”^[57]. Za wydawnictwo odebrał certyfikat podwójnej platynowej płyty za sprzedaż w ponad 100 tys. egzemplarzy we Włoszech^[58]. Również w 2015 po raz drugi zdobył Europejską Nagrodę Muzyczną MTV dla najlepszego włoskiego wykonawcy^[59], a 25 października odebrał nagrodę MTV dla najlepszego europejskiego wykonawcy^[60]. 4 grudnia wydał album pt. Le cose che non ho, który promował singlami: „Ti ho voluto bene veramente”, „Parole in circolo” i „Solo due satelliti”. W międzyczasie odbył ogólnokrajową trasę koncertową pt. Mengoni Live 2016. Zapis audiowizualny z jednego z koncertów wydał 25 listopada 2016 na albumie pt. Marco Mengoni Live, z którym zadebiutował na pierwszym miejscu krajowej listy sprzedaży oraz uzyskał za niego status platynowej płyty. W 2017 wydał epkę pt. Onde^[61] i singiel „Come neve”, który nagrał w duecie z Giorgią^[62]. W listopadzie 2018 wydał album pt. Atlantico^[63], który promował singlami: „Buona vita”^[64] i „Voglio”^[65]. 18 stycznia 2019 premierę miał jego pierwszy hiszpańskojęzyczny album pt. Atlantico^[66], na którym umieścił singiel „Quiero”^[67].

W lutym 2023 z utworem „Due vite” zwyciężył w 73. Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo^[68], a po koncercie finałowym potwierdzono, że zostanie reprezentantem Włoch podczas 67. Konkursu Piosenki Eurowizji w Liverpoolu. 13 maja wystąpił jako jedenasty w kolejności w finale konkursu i zajął w nim 4. miejsce po zdobyciu 350 punktów, w tym 174 pkt od telewidzów (6. miejsce) i 176 pkt od jurorów (3. miejsce).

 Osobny artykuł: Dyskografia Marco Mengoniego.

• Solo 2.0 (2011)
• Prontoacorrere (2013)
• Parole in circolo (2015)
• Le cose che non ho (2015)
• Atlantico (2018)
• Atlántico (2019)

• Re matto tour (2010)
• Solo tour 2.0 (2011)
• L’Essenziale Anteprima Tour – L’Essenziale Tour (2013)
• #MengoniLive (2015–2016, 2019, 2022)
• Marco negli stadi (2022–2023)

• Oficjalna strona artysty