Marchwiczny Żleb – żleb w polskich Tatrach Wysokich, opadający z Marchwicznej Przełęczy do Kotła Morskiego Oka w Dolinie Rybiego Potoku^[1]. Górą ma lejkowaty kształt o szerokości dochodzącej do 200 m, zimą gromadzi się w nim więc duża masa śniegu. Orograficznie prawe ograniczenie żlebu tworzy wschodnia grzęda Miedzianego, lewe południowo-wschodnia grzęda Opalonego Wierchu. Żleb tworzy głębokie koryto i przecina Ceprostradę. Około 100 m powyżej tego szlaku turystycznego jego koryto zwężone jest skalną bramą o szerokości około 20 m. W bramie tej zaklinował się olbrzymi blok skalny, na którym po większych opadach tworzy się wodospad^[2].

Marchwiczny Żleb jest groźnym żlebem lawinowym. Lawiny schodzą nim każdej zimy. Co kilka lat zdarzają się tak duże, że załamują lód na Morskim Oku i dochodzą aż na przeciwległy stok pod Granią Żabiego. Prawdopodobnie największa zdarzyła się w lutym 2000. Zniszczyła pas lasu o szerokości ok. 150 m, załamała lód na Morskim Oku, dojechała aż na stok Żabiej Grani i w niewielkim stopniu uszkodziła schronisko stojące na morenie. Najtragiczniejsza lawina zdarzyła się zimą 1931/32; przywaliła i zabiła dwóch pracowników schroniska rąbiących przeręble w lodzie na Morskim Oku. Przecinający Ceprostradę żleb stanowi zagrożenie dla wędrujących tym szlakiem zimą turystów i narciarzy. Sposobem na ominięcie go jest wędrówka południowo-wschodnią grzędą Opalonego Wierchu (wariant przydatny tylko zimą)^[2].

Latem przejście Marchwicznym Żlebem jest łatwe (0, w kilku miejscach I stopień w skali trudności UIAA). Prawdopodobnie chodzono nim od dawna, jeszcze w czasach przedturystycznych. Pierwsze turystyczne przejście:

• letnie: Adam Staniszewski 11 lipca 1908,
• zimowe: Adam Górka, Czesław Łapiński i Kazimierz Paszucha w 1945^[2].

– schronisko PTTK nad Morskim Okiem – Szpiglasowa Przełęcz – rozdroże w Dolinie Pięciu Stawów Polskich.