Małe Walichnowy
| wieś | |
 Zabytkowa zagroda Petera Rudolfa Dirksena w Małych Walichnowach (2020) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
327[2] |
| Strefa numeracyjna |
58 |
| Kod pocztowy |
83-122[3] |
| Tablice rejestracyjne |
GTC |
| SIMC |
0168828 |
Położenie na mapie gminy Pelplin  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu tczewskiego  | |
 53°55′55″N 18°50′28″E/53,931944 18,841111[1]
| |
Małe Walichnowy – wieś kociewska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie tczewskim, w gminie Pelplin na Nizinie Walichnowskiej przy drodze wojewódzkiej nr 229.
Do 1954 roku miejscowość była siedzibą gminy Małe Walichnowy. W latach 1954–1971 wieś należała i była siedzibą władz gromady Małe Walichnowy, po jej zniesieniu w gromadzie Rudno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Zabytki
Według rejestru zabytków NID na listę zabytków wpisana jest zagroda Petera Rudolfa Dirksena[4], nr 3, nr rej.: A-1977 z 18.02.2020:
- dom mieszkalny, murowano-szachulcowy, 1878
- spichrz z wozownią, 1930
- park z pomnikami przyrody, XIX w.
We wsi zachował się również cmentarz mennonicki z surową, ceglaną kaplicą cmentarną bez elementów ozdobnych[5]. Tutejsza szkoła została wzniesiona na początku XX w.
Zobacz też
Inne miejscowości o nazwie Walichnowy: Wielkie Walichnowy
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 76784
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 771 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2022-01-02].
- ↑ Tomasz Larczyński, Kamienne drzewa Olędrów, Izabela Dachtera-Walędziak (red.), „Rowertour” (1), 2017, s. 24.
