Ludwik Szlęzak

Data urodzenia	15 września 1922
Data śmierci	30 sierpnia 1993[1]
Zawód, zajęcie	otolaryngolog
Odznaczenia

Ludwik Szlęzak (ur. 15 września 1922, zm. 30 sierpnia 1993) – polski lekarz, otolaryngolog, profesor doktor habilitowany.

Studiował na Akademii Medycznej w Poznaniu, gdzie 24 grudnia 1951 uzyskał dyplom lekarza medycyny. Od 1 października 1948 do 4 lutego 1969 pracował pod kierownictwem prof. Aleksandra Zakrzewskiego w Klinice Otolaryngologicznej swojej alma mater. Specjalizację II stopnia uzyskał w 1958. Doktoryzował się 21 grudnia 1960 na podstawie pracy Leczenie oparzeń i zwężeń bliznowatych przełyku. Habilitował się 25 czerwca 1963 na podstawie pracy Badania histologiczne nad topografią raka krtani i ich znaczenie kliniczne. Otrzymał wówczas etat docenta. W 1975 został profesorem nadzwyczajnym. W latach 1957, 1961 oraz 1971 odbywał studia doskonalące w zakresie onkologii laryngologicznej w szpitalu Boucicault, a także w Instytucie Radowym Fundacji Curie w Paryżu pod kierownictwem prof. Jeana Lerouxa-Roberta^[2]. Był kierownikiem Oddziału Otolaryngologicznego w Szpitalu Miejskim im. Franciszka Raszei w Poznaniu^[3].

Uczestniczył w zjazdach laryngologicznych (m.in. Paryż, Drezno, Halle, Jena, Rostock, Brno, Budapeszt, Praga). Był członkiem korespondentem Towarzystwa Otolaryngologów Francuskich, członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Otolaryngologów, członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego i Polskiego Towarzystwa Onkologicznego. Był przewodniczącym Oddziału Wojewódzkiego Polskiego Towarzystwa Przeciwtytoniowego. Opublikował 110 prac naukowych^[2].

Otrzymał m.in.:

• Złoty Krzyż Zasługi,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Medal 25-lecia Akademii Medycznej w Poznaniu,
• Honorową Odznakę Miasta Poznania,
• Odznakę Zasłużonego Pracownika w Służbie Zdrowia,
• wpis do Księgi zasłużonych ludzi pracy województwa poznańskiego^[2].