Ludwik Kuropatwa
| |
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 sierpnia 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 stycznia 2019 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1945-1988 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
starszy pomocnik szefa oddziału, szef wydziału, komendant Centrum Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, attaché wojskowy przy Ambasadzie PRL w Bukareszcie |
| Odznaczenia | |
         
| |
Ludwik Kuropatwa (ur. 2 sierpnia 1924 w Jastrzębi, zm. 9 stycznia 2019[1]) – pułkownik ludowego Wojska Polskiego, wieloletni komendant Centralnego Ośrodka Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej im. Feliksa Dzierżyńskiego (1968–1983).
Życiorys
Urodził się w rodzinie Stanisława i Katarzyny. W 1937 ukończył siedmioklasową szkołę podstawową. W lutym 1942 został wywieziony na przymusowe roboty do Berlina[2]. Od 10 czerwca 1945 służył w Wojsku Polskim. W okresie od 25 kwietnia 1948 do 11 września 1949 kształcił się w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 1. W latach 1954–1957 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP. Od 1958 oficer Wojskowej Służby Wewnętrznej. W latach 1959–1960 ukończył kurs doskonalenia oficerów kontrwywiadu w Ośrodku Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej w Mińsku Mazowieckim. W latach 1958–1960 służył jednostkach podległych Zarządowi WSW Śląskiego Okręgu Wojskowego, a w latach 1960–1968 w tym Zarządzie na stanowiskach starszego pomocnika szefa oddziału, zastępcy szefa oddziału, szefa wydziału. Od marca 1968 pełnił obowiązki, a od grudnia 1968 przez kolejnych 15 lat był komendantem Centralnego Ośrodka Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej im. Feliksa Dzierżyńskiego. W międzyczasie, od listopada 1975 do maja 1976, był zastępcą dowódcy ds. WSW Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w Doraźnych Siłach Zbrojnych ONZ na Bliskim Wschodzie. 15 czerwca 1983 obowiązki komendanta ośrodka przekazał pułkownikowi Zbigniewowi Sawickiemu[3]. Od 14 listopada 1983 do 11 listopada 1987 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w Bukareszcie. W stan spoczynku przeszedł w czerwcu 1988 roku w wieku 64 lat.
Był członkiem PPR i PZPR. W 1972 roku rozkazem MON został wyróżniony wpisem do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
- Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
- Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
- Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
- inne odznaczenia
Przypisy
- ↑ Z żałobnej karty. Komenda Główna Żandarmerii Wojskowej, 10 stycznia 2019. [dostęp 2019-01-21].
- ↑ Suliński 2013 ↓, s. 45.
- ↑ Suliński 2013 ↓, s. 49.
Bibliografia
- Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa [online], bip.ipn.gov.pl.
- Lech Kowalski, Krótsze ramię Moskwy. Historia kontrwywiadu wojskowego PRL, Wydawnictwo Fronda, 2017
- Jan Suliński: Przyczynki do historii policji wojskowej w latach 1957-1990. Mińsk Mazowiecki: Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, 2013. ISBN 978-83-63700-03-4.