Ludwik Franciszek Dworzak (ur. 9 października 1900 w Skolem, zm. 1940 w Bykowni) – polski karnista, wykładowca, sędzia, podporucznik rezerwy artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się 9 października 1900 w Skolem jako syn Marii i Józefa, sędziego Sądu Najwyższego. 11 marca 1918 zdał wojenny egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (w jego klasie był m.in. Kazimierz Gluziński)^[1]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Na tym uniwersytecie w 1922 uzyskał stopień doktora, a w 1931 habilitację. Był uczniem prof. Juliusza Makarewicza, który kierował jego pracą doktorską i był recenzentem jego przewodu habilitacyjnego. Został starszym asystentem profesora w Zakładzie Prawa Karnego na macierzystej uczelni. W roku akademickim 1930/1931 został kierownikiem Katedry Prawa i Postępowania Karnego na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie, zostając jednocześnie zastępcą profesora prawa karnego na Wydziale Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych tej uczelni. Był znawcą prawa karnego materialnego, procesowego i wykonawczego, docentem profesorem tytularnym prawa karnego, sędzią Sądu Okręgowego i Apelacyjnego we Lwowie.

Jako aplikant 14 sierpnia 1924 został mianowany sędzią zapasowym dla lwowskiego okręgu apelacyjnego we Lwowie^[2]. Był członkiem zarządu oddziału lwowskiego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów RP^[3][4]. Jako sędzia SO w połowie 1935 został mianowany przewodniczącym Okręgowej Komisji Wyborczej nr 70 we Lwowie^[5]. W drugiej połowie lat 30. pełnił stanowisko dyrektora Departamentu Karnego Ministerstwa Sprawiedliwości^[6]. Publikował w periodyku „Przegląd Więziennictwa Polskiego”^[7].

W Wojsku Polskim został awansowany na stopień podporucznika rezerwy artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925^[8]. W 1934, jako oficer rezerwy był przydzielony do 5 Lwowskiego pułku artylerii lekkiej i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[9].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD 7 października 1939^[10][11]. Był osadzony we lwowskim więzieniu na Zamarstynowie^[12], po czym w lutym 1940 został przewieziony do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie. Tam na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD w Bykowni wiosną 1940 r., na co wskazuje odnaleziony w 2007 grzebień z wyrytym nazwiskiem prof. Dworzaka^[13]. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/3-32 oznaczony numerem 858)^[14]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni. Wcześniej, podczas prowadzonych tam prac ekshumacyjnych w miejscach masowych pochówków został odnaleziony ebonitowy grzebień wyprodukowany przez austriacką firmę Matador Garantie, na którym zostały wydrapane cienkim przedmiotem napisy: „Fr. Strzelecki Wł. Woł” (w domniemaniu Franciszek Strzelecki, kierownik szkoły powszechnej we Włodzimierzu Wołyńskim), „Ludw Dworzak s. Józefa” (w domniemaniu Ludwik Dworzak), „kpt. Grankowski, Wspólna 17” i „Szczyrad” (w domniemaniu ppłk Bronisław Szczyradłowski)^[15].

• Kodeks karny republik sowjeckich (1926, współautorzy: Zdzisław Papierkowski, Juliusz Makarewicz, Rafał Lemkin, Roman Zbigniew Piotrowski)
• Zmowa więźniów w celu ucieczki (1928, współautor: Zdzisław Papierkowski)
• Przestępstwa naruszenia stanu cywilnego (1929)
• Biurowość i sekretarjaty w postępowaniu karnem (1930, współautor: Alfred Kotwicz-Zgórski)
• Stan cywilny jako przedmiot ochrony karnej (1931)
• Areszt śledczy i inne środki zapobiegawcze w polskim procesie karnym (1932)
• L'application de la loi pénale aux infranctions commises par des étrangers hors de leur territoire: rapport spécial pour le Congrès International de Droit Comparé à La Haye (1932)
• Zarys polskiego procesu karnego (1934, współautor: Alfred Kotwicz-Zgórski, Alfred Laniewski)
• L'organisation de la rééducation morale et de la réadaptation sociale des délinquants (reclassement) (1937)
• Stabilimenti penitenziari agricoli (1938)

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• kampania wrześniowa

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Maria Magdalena Blombergowa. Uczeni polscy rozstrzelani w Katyniu, Charkowie i Twerze. „Analecta”. R. 9 Z. 2 (18), s. 58, 2000. 
• Adam Redzik, Ludwik Dworzak. Najbliższy uczeń Juliusza Makarewicza [w:] Problemy stosowania prawa sądowego. Księga Pamiątkowa dedykowana prof. Edwardowi Skrętowiczowi, pod red. Ireneusza Nowikowskiego, Lublin 2007.
• Adam Redzik, Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1939–1946, Lublin 200.
• Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 36, 95. ISBN 978-83-7188-964-6.
• Ludwik Dworzak – publikacje w bazie Google Books. google.pl. [dostęp 2015-01-16].
• Ludwik Dworzak – publikacje w bazie WorldCat. worldcat.org. [dostęp 2015-01-16].
• Małgorzata Wąsek-Wiaderek: Katedra Postępowania Karnego, Prawa Karnego Wykonawczego i Kryminalistyki. kul.pl. [dostęp 2015-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (17 września 2017)].
• Przedstawiciele nauki miasta Lwowa. „Nasze Drogi”, s. 13, Nr 5 (51) / 2009. Federacja Organizacji Polskich na Ukrainie. 

• Dzieła Ludwika Dworzaka w bibliotece Polona