Ludomir Baranowski
 kapitan sanitarny
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
ok. 1920–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Ludomir Baranowski (ur. 13 lutego 1902[1] w Ludwikówce, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski działacz niepodległościowy[2], członek Polskiej Organizacji Wojskowej i kapitan sanitarny Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[3].
Życiorys
Urodził się 13 lutego 1902 roku w Ludwikówce na Podolu (obecnie wieś Mysliwka w zachodniej Ukrainie) w rodzinie Jakuba i Heleny z Rumowskich[2]. Absolwent szkoły wywiadowczej Polskiej Organizacji Wojskowej. Pełnił służbę w Oddziale II Informacyjnym Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[2]
Ukończył Oficerską Szkołę dla Podoficerów w Bydgoszczy. 26 sierpnia 1924 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 31 sierpnia 1924 roku i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4], a minister spraw wojskowych wcielił do 35 pułku piechoty w Brześciu nad Bugiem[5]. Później został przydzielony do batalionu sztabowego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[6][7]. Wioną 1934 roku, po likwidacji baonu sztabowego MSWojsk., został przeniesiony do Głównej Składnicy Sanitarnej Nr 1 w Warszawie[8]. W grudniu tego roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie[9]. W marcu 1935 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów sanitarnych w stopniu porucznika ze starszeństwem z dnia 31 sierpnia 1926 roku i 1. lokatą[10]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów zdrowia (grupa sanitarna)[1]. W 1939 roku w dalszym ciągu pełnił służbę w CWSan. na stanowisku adiutanta[11].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku[2]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 roku mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[12][13]. Figuruje na liście wywózkowej 036/4 z 16 kwietnia 1940 roku[2].
Ludomir Baranowski był żonaty z Marią z Rzymowskich, z którą miał córki: Zuzannę i Katarzynę[2].
5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[14][15][16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[17][18][19].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych[20][2]
- Medal Niepodległości (2 sierpnia 1931)[21][20]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[22][20]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej (pośmiertnie, 1 stycznia 1986)
- Odznaka pamiątkowa Polskiej Organizacji Wojskowej[2]
Zobacz też
- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- obozy NKWD dla jeńców polskich
- ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
Przypisy
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 388.
- ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 19.
- ↑ Tarczyński i in. 2000 ↓, s. 263.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 87 z 29 sierpnia 1924 roku, s. 495.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 97 z 25 września 1924 roku, s. 540.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 153, 274.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 107, 449.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 157.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 273.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 30.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 491.
- ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl [online], polskieradio.pl [dostęp 2024-06-27] (pol.).
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 27 [dostęp 2024-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 107.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za czyn wybitnego męstwa i odwagi podczas ćwiczeń wojskowych”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.