Langbahn Team – Weltmeisterschaft

London Bridge Studio

London Bridge Studio – amerykańskie studio nagraniowe z siedzibą w Seattle w stanie Waszyngton, założone początkowo jako prywatne studio w 1985 przez braci Ricka i Raja Parashar. W studiu nagrywało wielu wpływowych artystów, producentów oraz inżynierów dźwięku.

Pierwsze nagrania w studiu rozpoczęły się w roku 1987, kiedy to grupa Alice N’ Chains zarejestrowała materiał na swój pierwszy album demo. Pod koniec lat 80. i na początku 90. w studiu nagrywały zespoły wywodzące się głównie z nurtu grunge, takie jak Soundgarden, Mother Love Bone, Temple of the Dog czy Alice in Chains. Najbardziej znanymi i popularnymi albumami zarejestrowanymi w London Bridge Studio są Louder Than Love (1989) grupy Soundgarden, oraz Ten (1991) grupy Pearl Jam. Dzięki zrealizowaniu między innymi tych albumów studio zyskało duży rozgłos i przez następne lata realizowano w nim nagrania takich wykonawców, jak Blind Melon, Candlebox, Unwritten Law, Default czy 3 Doors Down.

Przestrzeń studia zaprojektował Geoffa Turnera (również projektant Little Mountain Studios, Pinewood Studios). Studio posiada 460 metrów kwadratowych kondygnacji wykonanej z drewna o doskonałej akustyce[1].

We wrześniu 2005 roku Geoff Ott oraz Jonathan Plum odkupili od braci Parashar studio nagraniowe[2] i od tego czasu utworzyli studio otworzone dla lokalnych i krajowych realizacji muzycznych[3]. Oprócz tradycyjnych zespołów i artystów nagrywających, London Bridge Studio posiada również dział realizacji gier wideo oraz produkcji programów telewizyjnych[4].

Zrealizowane albumy

Przypisy

  1. Josh Goodman: Business & Technology - Recording Studio Revived. seattletimes.com. [dostęp 2011-03-14]. (ang.).
  2. Barbara Schultz: A Year at London Bridge. mixonline.com. [dostęp 2011-03-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-02)]. (ang.).
  3. Legendary London Bridge studio reopens. seattlepi.com. [dostęp 2011-03-14]. (ang.).
  4. Florangela Davila: The Seattle Times: Hark, what's that trumpet flare? It's football time!. seattletimes.com. [dostęp 2011-03-14]. (ang.).

Linki zewnętrzne