Lniczka
 Lniczka mała | |
| Systematyka[1][2] | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Podkrólestwo | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Nadklasa | |
| Klasa | |
| Nadrząd | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
lniczka |
| Nazwa systematyczna | |
| Chaenorhinum (A. P. de Candolle) H. G. L. Reichenbach Consp. 123 ('Chaenarrhinum'). Dec 1828-Mar 1829[3] | |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
non designatus[3] | |
Lniczka, chenorinum[4], orant[5] (Chaenorhinum) – rodzaj roślin z rodziny babkowatych. Obejmuje ok. 21[6]–27[7] gatunków. Występują one w Europie, północnej Afryce i południowo-zachodniej Azji. Rodzaj ma dwa centra zróżnicowania – jedno stanowi Półwysep Iberyjski, a drugie obszar Azji Mniejszej i dalej na wschód rozciągające się stepy sięgające po Iran i Afganistan[8]. W Polsce dziko rośnie tylko lniczka mała Ch. minus[9]. Rośliny tego rodzaju bywają chwastami w uprawach, niektóre uprawiane są jako ozdobne[6].
Morfologia
Rośliny zielne podobne tych z rodzaju lnica, ale o kwiatach wyrastających pojedynczo w kątach liści. Działki kielicha nierównej długości. Korona kwiatu zrośnięta w krótką rurkę, na końcu dwuwargowa, ale gardziel korony nie jest całkowicie zamknięta. Owoce to dwukomorowe, asymetryczne torebki zawierające liczne, klinowate lub jajowate nasiona[4].
Systematyka
- Chaenorhinum calycinum (Banks & Sol.) P.H.Davis
- Chaenorhinum cryptarum (Boiss. & Hausskn.) P.H.Davis
- Chaenorhinum flexuosum (Desf.) Lange
- Chaenorhinum foroughii Speta
- Chaenorhinum gamezii Güemes, F.Marchal, E.Carrió & Blasco
- Chaenorhinum glareosum (Boiss.) Willk. – lniczka hiszpańska
- Chaenorhinum grandiflorum (Coss.) Willk.
- Chaenorhinum grossecostatum Speta
- Chaenorhinum huber-morathii P.H.Davis
- Chaenorhinum johnstonii (Stapf) Pennell
- Chaenorhinum litorale (Bernh. ex Willd.) Rouy
- Chaenorhinum macropodum (Boiss. & Reut.) Lange
- Chaenorhinum minus (L.) Lange – lniczka mała
- Chaenorhinum origanifolium (L.) Kostel. – lniczka obiedkowata
- Chaenorhinum raveyi (Boiss.) Pau
- Chaenorhinum reticulatum Speta
- Chaenorhinum robustum Loscos
- Chaenorhinum rubrifolium (Robert & Castagne ex DC.) Fourr.
- Chaenorhinum rupestre (Guss.) Speta
- Chaenorhinum semiglabrum (Loidi & A.Galán) Alejandre, Arizal. & J.Benito
- Chaenorhinum semispeluncarum Yildirim, Kit Tan, Senol & Pirhan
- Chaenorhinum serpyllifolium (Lange) Lange
- Chaenorhinum suttonii Benedí & P.Monts.
- Chaenorhinum tenellum (Cav.) Lange
- Chaenorhinum tuberculatum Speta
- Chaenorhinum villosum (L.) Lange
- Chaenorhinum yildirimlii Kit Tan, Yildirim, Senol & Pirhan
Przypisy
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2019-01-20] (ang.).
- ↑ a b Chaenorhinum. [w:] Index Nominum Genericorum (ING) [on-line]. Smithsonian Institution. [dostęp 2019-01-20].
- ↑ a b Władysław Wojewoda: Chaenorrhinum Lange Chenorinum. W: Bogumił Pawłowski (red.): Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych. T. X. Warszawa, Kraków: PAN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 273.
- ↑ Słownik nazw roślin obcego pochodzenia łacińsko-polski i polsko-łaciński. Ludmiła Karpowiczowa (red.). Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 1973, s. 193.
- ↑ a b David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 185, DOI: 10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
- ↑ a b Chaenorhinum (DC.) Rchb.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2022-05-26].
- ↑ Güemes, Jaime; Marchal, F.; Carrió, Elena P.; Blasco, M.. A new gypsophilous species of Chaenorhinum (Antirrhinaceae) from the south-east of the Iberian Peninsula. „Plant Biosystems”. 150, s. 1-11, 2014. DOI: 10.1080/11263504.2014.987187.
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 57, ISBN 978-83-62975-45-7.
- ↑ Wiesław Gawryś: Słownik roślin zielnych. Kraków: Officina botanica, 2008, s. 53. ISBN 978-83-925110-5-2.