Leucyt

Kryształy leucytu
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny	glinokrzemian potasu K[AlSi2O6]
Twardość w skali Mohsa	5,5-6
Przełam	muszlowy, niewyraźny
Łupliwość	niewyraźna
Układ krystalograficzny	tetragonalny (powyżej 60 °C – regularny)
Gęstość	2,47-2,5 g/cm³
Właściwości optyczne
Barwa	biała, jasnoszara, rzadziej żółta lub bezbarwna
Rysa	biała
Połysk	szklisty, tłusty
Multimedia w Wikimedia Commons

Leucyt – minerał skałotwórczy z gromady krzemianów, zaliczany do grupy skaleniowców. Jest minerałem zliczanym do grupy minerałów rzadkich.

Nazwa pochodzi od gr. leukos = biały, nawiązuje do częstej barwy tego minerału.

Najczęściej tworzy kryształy pseudoregularne, izometryczne o postaci dwudziestoczterościanu deltoidowego. Niekiedy wytwarza formy szkieletowe. Bardzo często występują zbliźniaczenia (wykazuje charakterystyczne prążkowanie). Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych, promienistych. Tworzy kryształy wrosłe i narosłe. Jest kruchy, przezroczysty, rozpuszcza się w ciepłym kwasie solnym i chłodnym siarkowym. W wyniku wietrzenia przechodzi w analcym lub kaolinit.

Stanowi składnik młodych skał wulkanicznych (bazaltów leucytowych, fonolitów leucytowych oraz leucytytów). Współwystępuje w towarzystwie nefelinu, sanidynu, augitu.

Miejsca występowania:

• Na świecie: Włochy, Niemcy, USA, Kanada, Uganda, Demokratyczna Republika Konga, Francja, Wielka Brytania.

• W Polsce: został stwierdzony w bazaltach w rejonie Leśnej w Sudetach.

• wykorzystywany jako nawóz potasowy,
• ma znaczenie naukowe,
• wysoko ceniony przez kolekcjonerów,
• czasami wykorzystywany jest w jubilerstwie (długi czas był mylony z granatem).

• leucytyt

• Leksykon Przyrodniczy – Minerały i kamienie szlachetne, "Horyzont" 2002 r.
• W. Schuman: Kamienie szlachetne i ozdobne, Wyd. "Alma – Press" 2004 r.
• O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały, "Świat Książki" 1996 r.
• W. Schumann: Minerały świata, O. Wyd. "Alma – Press" 2003 r.
• J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały, Wyd. Multico 1997 r.