Leroy Sherrier Lewis

Pełne imię i nazwisko	Leroy Delano Sherrier Lewis
Data i miejsce urodzenia	22 maja 1945 Limón
Data śmierci	13 września 2021
Pozycja	napastnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1964–1967 Limonense 1967–1977 Uruguay Coronado
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1980–1981 Limonense 1982–1984 Sagrada Familia Municipal Puntarenas 1985–1986 Guanacasteca 1987–1988 Alajuelense 1989–1991 Uruguay Coronado San Carlos Turrialba 1993–1994 Carmelita Cahuita Municipal Limeño Limonense 2000 Kostaryka (kobiety) 2000–2001 Belize 2002 Guanacasteca 2003 Municipal Puntarenas 2012–2013 Belize 2013–2014 Belmopan Bandits 2014 Belize 2019 Belmopan Bandits
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Leroy Delano Sherrier Lewis (ur. 22 maja 1945 w Limón, zm. 13 września 2021^[1]) – kostarykański piłkarz występujący na pozycji napastnika, trener piłkarski.

Lewis pochodzi z portowego miasta Limón, gdzie wychowywał się w dzielnicy Roosevelt^[2]. Podczas swojej kariery piłkarskiej występował na pozycji napastnika^[3] w klubach AD Limonense i CS Uruguay de Coronado, balansujących pomiędzy pierwszą, a drugą ligą kostarykańską^[2]. W najwyższej klasie rozgrywkowej grał w latach 1964–1966 (33 mecze i 2 gole dla Limonense) i 1968–1970 (43 mecze i 7 goli dla Uruguayu)^[4].

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Lewis został szkoleniowcem. Ukończył kursy trenerskie w Kostaryce, Meksyku i Anglii, brał również udział w międzynarodowych seminariach trenerskich organizowanych przez FIFA i The Football Association^[2]. Był jednym z pierwszych kostarykańskich trenerów wykształconych w Europie^[5]. Przez lata pracy w ojczyźnie wyrobił sobie renomę specjalisty od osiągania ponadprzeciętnych wyników z małymi klubami^[6], gdzie potrafił umiejętnie opierać drużynę na mieszance doświadczonych i młodych zawodników^[5]. Pracę jako trener rozpoczął w swoim macierzystym AD Limonense, który w sezonie 1981 sensacyjnie doprowadził do wicemistrzostwa Kostaryki – największego sukcesu w jego historii^[7]. Odszedł jednak z klubu ze względu na różnice zdań z zarządem^[5].

Ze skromną drużyną AD Sagrada Familia Lewis również odniósł największe osiągnięcie w jego dziejach, zajmując z nią trzecie miejsce w lidze kostarykańskiej w sezonie 1983^[4]. W 1984 roku wziął udział w Pucharze Mistrzów CONCACAF, gdzie jego Sagrada Familia w pierwszej rundzie wyeliminowała po serii rzutów karnych gwatemalski Suchitepéquez (0:0, 1:1, 5:3 k), a w drugiej rundzie odpadła z honduraską Vidą (0:1, 0:1)^[8]. Następnie prowadził Municipal Puntarenas, a później AD Guanacasteca. Z Guanacastecą zajął wysokie jak na możliwości klubu, piąte miejsce w lidze kostarykańskiej^[4].

Dzięki udanej pracy z mniejszymi drużynami, w 1987 roku Lewis zastąpił Czechosłowaka Josefa Bouškę na stanowisku trenera krajowego potentata LD Alajuelense^[9]. W 1988 roku wywalczył z nim nieoficjalne klubowe mistrzostwo Ameryki Środkowej – Torneo Centroamericano CONCACAF (kwalifikacje do Pucharu Mistrzów CONCACAF)^[2]. Niedługo potem odszedł jednak z Alajuelense i powrócił do pracy z niżej notowanymi zespołami. W sezonie 1989 doprowadził do trzeciego miejsca w lidze CS Uruguay de Coronado^[5]. Trenował również AD San Carlos, AD Turrialba, AD Carmelita^[5] (z którym spadł do drugiej ligi w sezonie 1993/1994^[10]), drugoligowy już wówczas AD Limonense^[11], trzecioligowy Cahuita FC (wicemistrzostwo rozgrywek) oraz Municipal Limeño z Salwadoru^[12]. Ogółem poprowadził swoje drużyny w 464 spotkaniach pierwszej ligi kostarykańskiej, co jest 10. wynikiem w historii^[6]. Pracował również jako agent celny^[2].

Pod koniec lat 90. Lewis był zatrudniony w Kostarykańskim Związku Piłki Nożnej, najpierw jako członek komisji technicznej, a następnie jako generalny koordynator reprezentacji narodowych^[2]. Był selekcjonerem reprezentacji Kostaryki kobiet, którą poprowadził w 2000 roku na Złotym Pucharze CONCACAF^[3]. Jego podopieczne po porażkach z Brazylią (0:8) i USA (0:8) oraz remisie z Trynidadem i Tobago (2:2) odpadły z turnieju w fazie grupowej^[13]. Po tym turnieju otrzymał propozycję poprowadzenia reprezentacji Belize, którą przyjął we wrześniu 2000^[3]. W kwietniu 2001 doprowadził ją do pierwszego zwycięstwa w historii, w meczu towarzyskim z Nikaraguą (2:0)^[14]. W maju Belizeńczycy wzięli udział w Pucharze Narodów UNCAF (środkowoamerykańskich kwalifikacjach do Złotego Pucharu CONCACAF). W fazie grupowej najpierw ulegli Kostaryce (0:4), lecz następnie świetnie zaprezentowali się w meczu z faworyzowaną Gwatemalą (3:3)^[15]. Zawodnicy Lewisa, początkowo przegrywający 0:2, zdołali odrobić straty i sensacyjnie wyjść na prowadzenie 3:2, tracąc wyrównującą bramkę dopiero w końcówce po kontrowersyjnym rzucie karnym^[16]. Remis z Gwatemalą, po którym Belizeńczycy odpadli z turnieju, był zarazem pierwszym punktem wywalczonym przez Belize w historii ich występów na Pucharze Narodów^[14].

Bezpośrednio po Pucharze Narodów Lewis został niespodziewanie zwolniony przez prezesa Belizeńskiego Związku Piłki Nożnej (BNFA), skonfliktowanego z nim Bertiego Chimilio^[17], pod pretekstem jego deklaracji wygłoszonych po meczu z Gwatemalą (selekcjoner skrytykował sędziego i groziła mu kara zawieszenia od UNCAF)^[18]. Decyzja Chimilio (podjęta przy sprzeciwie większości zarządu BNFA^[18]) spowodowała wzburzenie w belizeńskim środowisku piłkarskim, a zawodnicy drużyny narodowej otwarcie protestowali przeciwko zwolnieniu Lewisa^[19]. Po powrocie do ojczyzny Lewis trenował drugoligowe zespoły AD Guanacasteca (awansował z nią do pierwszej ligi w sezonie 2001/2002^[20], lecz tam został zwolniony już po trzech kolejkach^[21]) i Municipal Puntarenas^[22]. Następnie pracował jako konsultant piłkarski w Nowym Jorku^[23].

W październiku 2012 Lewis po raz kolejny został selekcjonerem reprezentacji Belize, zatrudniony już przez nowego prezesa federacji piłkarskiej, Ruperto Vicente^[22]. W styczniu 2013 poprowadził ją w Copa Centroamericana (kontynuacja Pucharu Narodów UNCAF), gdzie dzięki grupowemu remisowi z Gwatemalą (0:0) i zwycięstwu z Nikaraguą (2:1) Belizeńczycy wyszli z grupy i po raz pierwszy w historii zakwalifikowali się na Złoty Puchar CONCACAF^[24]. Mecz z Nikaraguą był pierwszym zwycięstwem Belize w historii ich występów na Pucharze Narodów/Copa Centroamericana^[24]. Bezpośrednio po historycznym osiągnięciu zrezygnował z pracy z reprezentacją^[25], lecz ostatecznie pozostał na stanowisku, by w marcu 2013 złożyć definitywną rezygnację z powodów osobistych^[15]. Latem Belizeńczyków w rozgrywkach Złotego Pucharu poprowadził już Ian Mork^[26].

Kilka miesięcy później Lewis został trenerem czołowego belizeńskiego klubu Belmopan Bandits FC^[27], z którym wywalczył dwa z rzędu mistrzostwa Belize (2013/2014 Opening, 2013/2014 Closing). W sierpniu 2014 już trzeci raz objął reprezentację Belize i wziął z nią udział w Copa Centroamericana. Tym razem jego podopieczni nie zdołali jednak wywalczyć żadnego punktu – w fazie grupowej ulegli kolejno Hondurasowi (0:2), Gwatemali (1:2) i Salwadorowi (0:2)^[28]. Następnie był trenerem w jednej ze szkółek juniorskich w Heredii^[20], by w czerwcu 2019 ponownie zostać szkoleniowcem Belmopan Bandits FC^[29]. Poprowadził go w dwumeczu rundy kwalifikacyjnej Ligi CONCACAF (środkowoamerykańskich eliminacji do Ligi Mistrzów CONCACAF) z kostarykańskim Deportivo Saprissa (0:3, 0:3). Jego wielki wkład w rozwój piłki nożnej w Belize był wielokrotnie podkreślany przez media^[18][22], które określały go „bohaterem”^[30] i najlepszym zagranicznym trenerem kiedykolwiek pracującym w Belize^[31].

• Leroy Sherrier, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-27] .
• L. Sherrier, [w:] baza Soccerway (trenerzy) [dostęp 2021-01-03] .