Leonard Łukaszuk
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
29 września 1930 |
| Data i miejsce śmierci |
13 października 2017 |
| Profesor doktor habilitowany nauk prawnych | |
| Specjalność: prawo międzynarodowe publiczne | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1968 |
| Habilitacja |
1974 |
| Profesura |
1985 |
| Profesor | |
| Jednostka |
– Instytut Stosunków Międzynarodowych UW |
| 1. wiceprezes Trybunału Konstytucyjnego | |
| Okres spraw. |
1 grudnia 1985 |
| Poprzednik |
utworzenie stanowiska |
| Następca | |
Leonard Bolesław Łukaszuk (ur. 29 września 1930 w Glinach, zm. 13 października 2017[1] w Warszawie[2]) – polski prawnik i nauczyciel akademicki, profesor nauk prawnych, wiceprezes Trybunału Konstytucyjnego (1985-1993), pułkownik Służby Bezpieczeństwa PRL[3]. Ojciec Tomasza Łukaszuka.
Życiorys
Młodość
Syn Jana i Janiny[2]. W latach 1939–1956 mieszkał na terenie sowieckiej Ukrainy, gdzie w latach 1951–1955 walczył z partyzantką nacjonalistyczną (w obwodach lwowskim i tarnopolskim). W 1958 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego.
Praca w organach bezpieczeństwa PRL
W latach 1953–1990 funkcjonariusz MBP, KdsBP i Służby Bezpieczeństwa MSW PRL[3].
W latach 1967–1973 był wicedyrektorem gabinetu ministra spraw wewnętrznych (w czasach urzędowania ministrów Moczara, Świtały i Szlachcica).
W latach 1973–1982 dyrektor Biura Prawnego MSW PRL, następnie do 1984 zastępca dyrektora Biura Organizacyjno-Prawnego MSW PRL.
W latach 1975–1985 był wykładowcą Akademii Spraw Wewnętrznych[3].
Działalność naukowo-dydaktyczna
W 1968 uzyskał stopień naukowy doktora, a w 1974 doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora nauk prawnych otrzymał w 1985. Profesorem zwyczajnym został w 1994.
Pracował w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych[3]. Od 1987 współpracował z Akademią Marynarki Wojennej w Gdyni oraz szczecińskim Ośrodkiem Myśli Morskiej Stowarzyszenia „Civitas Christiana” (d. PAX). W 1994 podjął pracę w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie wykładał m.in. prawo morza i międzynarodową ochronę własności intelektualnej[4]. Współpracował również z PISM i Akademią Dyplomatyczną.
Był autorem licznych programów nauczania, podręczników, zeszytów naukowych i studiów z dziedziny prawa morza. Uczestniczył w krajowych i zagranicznych konferencjach dotyczących tej dziedziny.
Pod jego kierunkiem stopień naukowy doktora uzyskało 14 osób, m.in. Uri Huppert (2007)[5].
Działalność sędziowska
W 1985 Sejm PRL wybrał go na członka i wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego, którym pozostał przez pełną kadencję do 1993, która wówczas trwała osiem lat.
Przypisy
- ↑ Leonard Łukaszuk. wyborcza.pl. [dostęp 2017-10-17]. (pol.).
- ↑ a b Leonard Łukaszuk. rejestry-notarialne.pl.
- ↑ a b c d Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej. ipn.gov.pl. [dostęp 2017-10-10].
- ↑ Instytut Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego [online], 29 kwietnia 2006 [dostęp 2018-10-08].
- ↑ System Wspomagania Wyboru Recenzentów [online], recenzenci.opi.org.pl [dostęp 2018-10-08] (ang.).
Bibliografia
- Prawo morskie (Tom XIII, poświęcony prof. Łukaszukowi w 70-lecie urodzin), Gdańsk 2000, ss. 5–6.
- Marta Szuniewicz, Mare Nostrum. Księga jubileuszowa prof. dr. hab. Leonarda Łukaszuka, Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego i Gospodarki Morskiej, Gdańsk 2015, ISBN 978-83-60584-53-8.
- Prof. dr hab. Leonard Bolesław Łukaszuk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-04-08].
|
