Leon Komorski
| Data i miejsce urodzenia |
8 kwietnia 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 maja 1942 |
| Zawód, zajęcie |
urzędnik |
| Odznaczenia | |
 
| |
Leon Komorski, ps. „Niemira”, „Szeliga” (ur. 8 kwietnia 1890 w Radłowie, zm. 15 maja 1942) – polski urzędnik bankowy, oficer rezerwy Wojska Polskiego, w 1936 pozbawiony stopnia kapitana piechoty za przywłaszczenia na stanowisku urzędnika[1].
Życiorys
Urodził się 8 kwietnia 1890 w Radłowie, w rodzinie Tomasza, nauczyciela, i Rozalii ze Staniewskich[2][3]. Był uczniem szkół w Mogilnie i Poznaniu, a po otrzymaniu świadectwa maturalnego zaczął pracować jako biuralista. Podczas I wojny światowej był żołnierzem armii niemieckiej, a w 1918 mianowano go podporucznikiem. W późniejszym okresie zdezerterował z armii niemieckiej[2].
W 1918 dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego, a 12 listopada 1918 w Ostrowie Wielkopolskim został w 1 pułku ostrowskim dowódcą 1 kompanii. Przyczynił się też do zorganizowania w Szczypiornie dwóch kompanii I batalionu pogranicznego. Uczestnik powstania wielkopolskiego za co odznaczony został Krzyżem Walecznych oraz brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. W 1920 podczas walk na froncie południowym dowodził jednostkami batalionu pogranicznego. Następnie dowodził w Ostrowie batalionem 12 pułku strzelców wielkopolskich. Mając stopień kapitana w 1922 odszedł do rezerwy. Do 1939 był pracownikiem Banku Komunalnego w Poznaniu. Działał także w Związku Strzeleckim[2].
W czasie trwania kampanii wrześniowej zgłosił się w Poznaniu do Straży Obywatelskiej. W październiku 1939 w Poznaniu był współtwórcą Polskiego Wojska Ochotniczego – organizacji podziemnej, która od połowy października nosiła nazwę Wojsko Ochotnicze[4][2][5]. Będąc komendantem głównym tejże organizacji doprowadził do wydania tajnej gazetki „Polonia Poznańska”[6]. Autor planu powstania polskiego przeciw okupantowi, gdyby oczekiwana interwencja Francji oraz Wielkiej Brytanii doszła do skutku[2].
Utrzymywał łączność z Komendą Główną Służby Zwycięstwu Polski w Warszawie, a 8 grudnia 1939 został komendantem Wojska Ochotniczego Ziem Zachodnich (WOZZ), która była największą organizacją podziemną w Wielkopolsce[7]. W tym samym okresie otrzymał stopień podpułkownika na podstawie rozkazu Komendy Głównej Służby Zwycięstwu Polski[2].
11 kwietnia 1940 aresztowało go Gestapo i skazany został przez sąd pierwszej instancji na karę śmierci. Wyrokiem sądu wojskowego III Rzeszy z 31 marca 1941 otrzymał karę 15 lat ciężkiego więzienia, którą odbywał w Rawiczu. Zmarł tam 15 maja 1942 w nieznanych okolicznościach. Został pochowany na miejscowym cmentarzu[2].
Jego żoną była Julia (Julianna) z Michniewskich (ur. 8 stycznia 1892)[8], która pod pseudonimem „Hanka Szreniawa” kierowała służbą sanitarną w WOZZ. Mieli syna Jana (ur. 7 lipca 1922)[9].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Medal Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10].
Przypisy
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 805.
- ↑ a b c d e f g h Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 345.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-04]..
- ↑ W listopadzie organizacja liczyła ok. 100 żołnierzy
- ↑ Polska Podziemna - Okręg Poznański Armii Krajowej [dostęp 9 VII 2017 r.]
- ↑ Do kwietnia 1940 ukazało się 15 numerów w nakładach po kilkaset egzemplarzy
- ↑ Liczyła około 500 członków
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-04]..
- ↑ Gąsiorowski i Topolski (red.) 1981 ↓, s. 346.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198
Bibliografia
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 345–346. ISBN 83-01-02722-3.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.