Leon Bianchi

Leonard

Leon Bianchi (przed 1934)
podpułkownik dyplomowany saperów
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1896 Kraków
Data i miejsce śmierci	6 października 1944 Warburg
Przebieg służby
Lata służby	1914–1944
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	4 Brygada Saperów Szefostwo Saperów Szkoła Podchorążych Inżynierii batalion mostowy 30 Dywizja Piechoty Armia „Poznań”
Stanowiska	II oficer sztabu brygady kierownik referatu dowódca batalionu szef sztabu dywizji dowódca saperów armii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska Obrona Lwowa wojna polsko-bolszewicka Kampania wrześniowa bitwa nad Bzurą
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Bianchi (ur. 21 maja 1896 w Krakowie, zm. 6 października 1944 w Dössel, obecnie dzielnica Warburga) – podpułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ukończył 7 klas szkoły realnej w Tarnowie, gdzie zdał egzamin dojrzałości. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich, w których ukończył szkołę podoficerską, a następnie brał udział w walkach frontowych. 5 lipca 1916 roku został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką i przebywał w szpitalu. Po rozwiązaniu Legionów został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii.

1 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo służył jako oficer kompanii technicznej w 5 pułku piechoty Legionów w Tarnowie, a następnie był adiutantem batalionu w tym samym pułku. W 1919 walczył w obronie Lwowa. Pod koniec 1919 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” w Warszawie na stanowisko referenta do spraw technicznych, gdzie pełnił służbę do października 1921. Następnie był zastępcą dowódcy batalionu zapasowego 5 pp Leg. Od grudnia 1922 był dowódcą kompanii saperów w 28 batalionie Straży Granicznej w Nowogródku. W latach 1923–1924 przebywał w rezerwie z przydziałem do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem^[1]. W 1924 został przeniesiony do korpusu oficerów rezerwowych inżynierii i saperów, i przydzielony do 7 pułku saperów wielkopolskich w Poznaniu^[2]. W kwietniu 1925, po ukończeniu IV Kursu Doskonalącego Oficerów Saperów w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie został przeniesiony do 5 pułku saperów w Krakowie^[3]. Z dniem 1 lutego 1926 został przemianowany na oficera zawodowego w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Od 1925 roku pełnił służbę w 5 psap. w Krakowie na stanowisku dowódcy batalionu saperów i adiutanta pułku, a od 26 kwietnia 1928 roku kwatermistrza pułku^[4][5]. 27 kwietnia 1929 został wyznaczony na stanowisko II oficera sztabu 4 Brygady Saperów w Krakowie^[6]. 31 marca 1930 został przeniesiony do Szefostwa Saperów MSWojsk. w Warszawie na stanowisko kierownika Referatu Ogólnego^[7]. 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na dwuletni Kurs 1930–1932^[8][9]. Z dniem 1 października 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Inżynierii na stanowisko dowódcy batalionu szkolnego^[10]. W 1934 został przeniesiony do dowództwa 30 Poleskiej Dywizji Piechoty w Kobryniu na stanowisko szefa sztabu^[11]. Od listopada 1936 do 8 lipca 1938 dowodził batalionem mostowym w Kazuniu i częściowo w Twierdzy Modlin^[12]. Następnie został przeniesiony do rezerwy personalnej oficerów przy Inspektorze Saperów i przydzielony do składu osobowego inspektora armii „na odcinku Poznań”, gen. dyw. Tadeusza Kutrzeby na stanowisko oficera saperów^[13].

W kampanii wrześniowej 1939 był dowódcą saperów Armii „Poznań”^[14]. Walczył w bitwie nad Bzurą. Dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach VII A Murnau^[15], VI B Dössel (nr jeniecki 4901/IV A). Zmarł 6 października 1944 w wyniku ran odniesionych podczas bombardowania oflagu VI B Dössel. Został pochowany na cmentarzu obozowym (płyta D42)^[16].

• podporucznik – 1 stycznia 1919
• porucznik – 1 lipca 1920
• kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1425. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty, po przeniesieniu do korpusu oficerów rezerwowych inżynierii i saperów zajmował 128. lokatę, 1 lutego 1926 został przemianowany na oficera zawodowego ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[17]
• major – 18 lutego 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 39. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[18]
• podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 10. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów (od 1937 korpus oficerów saperów, grupa liniowa)^[19]
• pułkownik – pośmiertnie

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6545 (17 maja 1922)^[20][19][21]
• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[22]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[19][21]
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[23][24]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Piotr Zarzycki, Batalion Mostowy. Zarys historii wojennej Pułków Polskich w kampanii wrześniowej, Pruszków 1996.
• Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7. Brak numerów stron w książce
• Zdzisław Józef. Cutter: Saperzy Polscy 1918–1939. Wrocław [etc.]: Drukarnia „Teson”, 2001. ISBN 83-87384-05-4. Brak numerów stron w książce
• Zdzisław Józef. Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6. Brak numerów stron w książce
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.