Ten artykuł dotyczy średniowiecznej formy własności. Zobacz też: Lenno – miejscowość we Włoszech.

Lenno (łac. feudum) – w ustroju lennym majątek będący przedmiotem kontraktu lennego, czyli nadawany przez seniora wasalowi w użytkowanie i pobieranie części pożytków w zamian za wsparcie militarne lub finansowe. Później przez lenno rozumiano całość stosunków pomiędzy seniorem a wasalem typowych dla feudalizmu. W Europie instytucja ta wywodzi się z połączenia wczesnośredniowiecznych beneficjum i komendacji^[1].

Czeskie léno, dolnoniemiecki len czy polskie lenno wywodzą się od wyrazu Lehen występującego zarówno w języku staro-wysoko niemieckim jak i w języku niemieckim a oznaczającego pierwotnie dzierżawę ziemi^[2]. Przedmiotem lenna była z reguły nieruchomość, choć także urząd lub renta feudalna.

• Polska posiadała lenna:
  • Księstwo oświęcimskie (1563 – 1564)
  • Kurlandia i Semigalia (1561 − 1795)
  • Mołdawia (1387 − 1453 i 1599 − 1601),
  • Prusy Zakonne (1466 − 1519),
  • Prusy Książęce (1525 − 1657),
  • Republika Nowogrodzka (1389 − 1392 i 1407 − 1412),
  • Wołoszczyzna (1599 − 1601),
  • Ziemia lęborsko-bytowska (1525 − 1657/ formalnie do 1772; od 1657 roku była to praktycznie posiadłość Brandenburgii).
• Francja:
  • Flandria
  • oraz Burgundia
• Imperium osmańskie podporządkowało sobie jako lenna następujące państwa:
  • Bizancjum (1370 − 1402 i 1421 − 1453),
  • Wołoszczyzna (1387 − 1878),
  • Mołdawia (1453 − 1878),
  • Chanat Krymski (1478 − 1774),
  • Algieria (1520 − 1714),
  • Siedmiogród (1538 − 1699),
  • I Rzeczpospolita (1672 − 1673)
  • Bułgaria (1878 − 1908).

• Hołd lenny

• Michał Sczaniecki: Powszechna historia państwa i prawa. Warszawa: LexisNexis, 2003, s. 77. ISBN 83-7334-030-0.