Kuracja (Kościół katolicki)
Kuracja (łac. curatio[1]) – jedna z duszpasterskich jednostek administracyjnych Kościoła katolickiego, tworzona przez biskupa diecezjalnego na skutek kanonicznego podziału macierzystej parafii z braku zewnętrznych warunków do erygowania nowej. Była ona jednostką wyższą od lokalii[2].
Kuracja była samodzielną i niezależną od macierzystej parafii placówką duszpasterską z wydzielonym obszarem, najczęściej własną kaplicą (rzadziej kościołem) i duszpasterzem (zwany kuratusem[1]), mającym na mocy dekretu biskupa diecezjalnego władzę proboszcza[2]. Kuracje były niekiedy poprzedzane lokaliami i istniały ona najczęściej przez kilka bądź kilkanaście lat[2], po czym zwyczajowo pod warunkiem zdobycia gwarancji ekonomicznej egzystencji przekształcano je w parafie[1].
Kuracje wraz z lokaliami występowały głównie w diecezjach: wrocławskiej, katowickiej, włocławskiej, chełmińskiej, warmińskiej i gdańskiej[2], a istniały one głównie w XIX wieku i w latach 30. XX wieku. Po II wojnie światowej liczba kuracji spadła, po czym termin ten zanikł[2].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Kuracja. [w:] E-ncyklopedia, Historia Kościoła na Śląsku [on-line]. silesia.edu.pl. [dostęp 2023-05-23]. (pol.).
- ↑ a b c d e Jan Warmiński, Kuracje i lokale jako jednostki terytorialne na ziemiach polskich, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne” (78), Lublin: Instytut Archiwów Bibliotek i Muzeów Kościelnych, 2002, s. 319-324 [dostęp 2023-05-23] (pol.).