Ten artykuł dotyczy działacza społecznego. Zobacz też: Krzysztof Stanowski – dziennikarz.

Krzysztof Stanowski

Krzysztof Stanowski podczas konferencji w Odessie (2018)
Data i miejsce urodzenia	12 kwietnia 1959 Lublin
Stopień harcerski	harcerz Rzeczypospolitej
Stopień instruktorski	harcmistrz
Data przyrzeczenia harcerskiego	1973
Organizacja harcerska	ZHP, NRH, ZHR
Naczelnik Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej
Okres sprawowania	od 2 kwietnia 1989 do 30 listopada 1990
Następca	Tomasz Maracewicz
Prezes Fundacji Edukacja dla Demokracji
Okres sprawowania	od 2001 do 2010
Podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej
Okres sprawowania	od 26 listopada 2007 do 9 kwietnia 2010
Podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Okres sprawowania	od 15 września 2010 do 12 stycznia 2012
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Krzysztof Piotr Stanowski (ur. 12 kwietnia 1959 w Lublinie) – polski działacz społeczny, instruktor harcerski, urzędnik państwowy i samorządowy, działacz opozycji demokratycznej w okresie PRL, więzień polityczny.

W latach 1989–1990 pierwszy naczelnik Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej, w latach 2007–2010 podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, w latach 2010–2012 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 2012–2017 prezes zarządu Fundacji Solidarności Międzynarodowej, od 2017 dyrektor Centrum Współpracy Międzynarodowej w Lublinie.

Syn Adama Stanowskiego. Ukończył studia z zakresu historii na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Do harcerstwa przystąpił się w połowie lat 70. Był drużynowym w Szczepie Drużyn ZHP Nieprzetartego Szlaku „Zawisza” w Lublinie. Współtwórca i członek władz Niezależnego Ruchu Harcerskiego.

Po wprowadzeniu stanu wojennego działacz podziemnych struktur NSZZ „Solidarność”^[1], w latach 1982–1984 członek Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej w Regionie Środkowo-Wschodnim związku^[2]. Był redaktorem Niezależnego Wydawnictwa Harcerskiego oraz redaktorem naczelnym czasopisma „Bratnie Słowo”^[3]. Z powodów politycznych represjonowany i zatrzymywany. W styczniu 1984 tymczasowo aresztowany za prowadzoną niejawną działalność związkową, zwolniony został w lipcu tegoż roku na mocy amnestii^[1][4].

Od października 1988 przewodniczył Komisji Porozumiewawczej Niezależnych Środowisk i Organizacji Harcerskich. Współzałożyciel Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej, w latach 1989–1990 pierwszy naczelnik ZHR, a następnie sekretarz generalny tej organizacji^[2][5].

Od 1989 związany z Fundacją „Edukacja dla Demokracji”, w latach 2001–2007 zajmował stanowisko jej prezesa. Jest autorem programów szkoleniowych i publikacji poświęconych edukacji obywatelskiej i pracy organizacji pozarządowych. Przeprowadził kilkaset warsztatów i seminariów na terenie Polski oraz Europy Wschodniej, Zakaukazia i Azji Centralnej. Współtworzył Grupę Zagranica, stanowiącą porozumienie polskich organizacji pozarządowych działających poza granicami kraju. Był inicjatorem i współtwórcą Education for Democracy International Network, międzynarodowej sieci niezależnych organizacji obywatelskich działających w sferze edukacji obywatelskiej w krajach Europy Wschodniej i Azji Centralnej. Do listopada 2007 był wiceprzewodniczącym komitetu sterującego World Movement for Democracy. Od 1999 członek polskiego oddziału organizacji Ashoka^[6].

Od 26 listopada 2007 do 9 kwietnia 2010 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej. W latach 2008–2010 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Polsko-Niemieckiej Współpracy Młodzieży^[7]. Koordynator Europejskiego Roku Kreatywności i Innowacji 2009 w Polsce^[8]. 15 września 2010 został przez premiera Donalda Tuska powołany na podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, przejmując obowiązki Pawła Wojciechowskiego. Powierzono mu odpowiedzialność w MSZ m.in. za współpracę rozwojową^[9]. Współtworzył projekt przyjętej w 2011 ustawy o współpracy rozwojowej^[10][11]. Sygnatariusz porozumienia międzysektorowego o edukacji globalnej^[12], współinicjator utworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji^[13]. 12 stycznia 2012 został odwołany ze stanowiska w MSZ^[14].

W latach 2012–2017 pełnił funkcję prezesa zarządu Fundacji Solidarności Międzynarodowej. Od 2013 współorganizator polskiej pomocy dla Ukrainy, m.in. wsparcia dla służb medycznych Euromajdanu, niezależnych mediów i uchodźców wewnętrznych^[15]. Autor i inicjator licznych apeli na rzecz solidarności z Ukrainą. W 2014 współzałożyciel i członek Komitetu Obywatelskiego Solidarności z Ukrainą (KOSzU)^[16], w 2022 został jego sekretarzem generalnym^[17]. Od 2017 członek Grupy Polsko-Ukraińskiego Dialogu^[18], był też członkiem Polsko-Ukraińskiego Forum Partnerstwa. Współtwórca akcji „Płomień Braterstwa” Programowego Ruchu Odkrywców ZHP oraz ukraińskiej organizacji skautowej Płast^[19].

W 2017 objął stanowisko dyrektora Centrum Współpracy Międzynarodowej Urzędu Miasta Lublin^[20].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2006^[21]
• Krzyż Wolności i Solidarności – 2020^[22]
• Order Gwiazdy Polarnej, Mongolia – 2012^[23]
• Krzyż Kawalerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy”, Litwa – 2019^[24]
• Medal Wolności, Mongolia – 2005
• Odznaka Honorowa „Bene Merito” – 2013^[25]
• Odznaka „Za pomoc wojsku”, Ukraina – 2022^[26][27]
• Krzyż Honorowy ZHR – 2010
• Nagroda Polcul Foundation (dwukrotnie)^[28]
• Tytuł zasłużonego nauczyciela nadany w Mongolii – 2003

• Podstawy procedury parlamentarnej (dla organizacji pozarządowych), 1996 (w językach polskim, rosyjskim, białoruskim, mongolskim, ukraińskim, azerskim).
• Organizujemy zjazd: poradnik dla organizacji pozarządowych, 1996^[29] (w językach polskim, rosyjskim, ukraińskim, białoruskim, mongolskim).
• Struktura organizacji demokratycznych, 1993 (w języku polskim, białoruskim, azerskim, mongolskim).
• Samorządy uczniowskie: poradnik dla praktyków (red.), 1996^[30] (w językach polskim, białoruskim, rosyjskim, ukraińskim, mongolskim).
• Z kart historii współpracy polskich organizacji pozarządowych w III RP a partnerami zagranicznymi, [w:] Grażyna Czubek (red.), 2002.
• Education for Democracy Foundation (współautor z Andrzejem Janowskim), [w:] Tolerancje Matters. International Educational Approaches, Bartelsmann Foundation Publisher, 2003.
• Wieża Babel, czyli jak dogadać się z uczestnikami warsztatu, [w:] The Power of Language. An activity guide for facilitators, 2001.
• Teaching Democracy in Post Comunist Countries, „Journal of Democracy”, 1998.
• How to Win Democracy, „New Eastern Europe”, 2012.

• Krzysztof Stanowski [online], teatrnn.pl [dostęp 2020-07-14] .
• Krzysztof Stanowski, Encyklopedia Solidarności [zarchiwizowane 2020-07-14] .