Krzysztof Kąkolewski

Data i miejsce urodzenia	16 marca 1930 Warszawa
Data i miejsce śmierci	24 maja 2015 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	literatura faktu literatura piękna
Epoka	literatura współczesna
Ważne dzieła
Co u pana słychać? Diament odnaleziony w popiele Umarły cmentarz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Krzysztof Kąkolewski (ur. 16 marca 1930 w Warszawie, zm. 24 maja 2015^[1] tamże) – polski dziennikarz, publicysta, pisarz oraz scenarzysta, autor scenariuszy filmowych, opowiadań i powieści.

Zadebiutował w wieku 16 lat opowiadaniem szkolnym. W wieku 19 lat rozpoczął pracę w redakcji „Pokolenia”. Potem kolejno w „Sztandarze Młodych”, „Głosie Pracy” (jeden dzień), „Kurierze Polskim”, członek redakcji tygodnika „Świat”, „Kultury” (warszawskiej), „Literatury”. W 1954 ukończył studia na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego, potem studiował także dziennikarstwo na Uniwersytecie w Strasburgu (1961). W latach 1964–2004 był wykładowcą na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Jego najbardziej znane dzieła to wywiad rzeka z Melchiorem Wańkowiczem Wańkowicz krzepi (1973), Co u pana słychać? (1975), rozmowy ze zbrodniarzami hitlerowskimi, oraz Jak umierają nieśmiertelni (1972), sprawa głośnego morderstwa w willi Romana Polańskiego w Los Angeles, kiedy to banda Charlesa Mansona zamordowała m.in. Sharon Tate, żonę Polańskiego, która była w 9. miesiącu ciąży. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera A8-6-5)^[2].

• 1955: Nagroda im. Juliana Bruna (dla młodych dziennikarzy, przyznawana przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich)
• 1974: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• 1979: Nagroda im. Ksawerego Pruszyńskiego (przyznawana przez Klub Reportażu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich)
• 1981: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia
• 1981: Medal Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce
• 2004: Medal "Zło Dobrem Zwyciężaj" (przyznawany przez Ogólnopolski Komitet Pamięci ks. Jerzego Popiełuszki)
• 2008: Laur Dziennikarski (przyznawany przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich)

• powieści
  • Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię (kryminał), Iskry, Warszawa 1969, wznowienie w 2000, Wyd. Von Borowiecky
  • W złą godzinę, 1983, Kraków, Wyd. Literackie, ISBN 83-08-00594-2
  • Sygnet z Jastrzębcem, 1988, Warszawa, Książka i Wiedza, ISBN 83-05-11726-X
  • Paradis, 1989, Kraków, Wyd. Literackie, ISBN 83-08-02079-8
  • Notatka, 1982, Warszawa, Wyd. Książka i Wiedza, ISBN 83-05-11062-1
  • Mięso papugi, Warszawa, Wyd. Von Borowiecky, 1997
• opowiadania
  • Sześciu niewidzialnych, 1960
  • Uderzenie, Biuro Wydawnicze Ruch, Warszawa 1971
  • Baśnie udokumentowane, 1976, Warszawa, Wyd. Iskry
  • Na sto czterdziestym kilometrze w lewo, Wydawnictwo Literackie, Kraków, 1978
  • Lato bez wakacji, 1986
  • Szukanie Beegera, (Opowiadania gojowskie), Słowo, Warszawa, 1993
  • Najpiękniejsze i najskromniejsze, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2000
• zbiory reportaży
  • Książę oszustów, Iskry, Warszawa 1959
  • Zbawiciel świata porwany, Iskry, Warszawa 1960
  • Sześciu niewidzialnych, MON, Warszawa 1960
  • Trzy złote za słowo, Iskry, Warszawa 1964
  • Umarli jeżdżą bez biletu, Iskry, Warszawa 1965
  • Ku początkowi świata, Iskry, Warszawa 1966
  • Dwadzieścia dwie historie, które napisało życie, Iskry, Warszawa 1967
  • Jak umierają nieśmiertelni, Iskry, Warszawa 1972
  • Wańkowicz krzepi, Czytelnik, Warszawa 1973
  • Co u pana słychać?, 1975, Warszawa, Wyd. Czytelnik (wywiady ze zbrodniarzami hitlerowskimi)
  • Baśnie udokumentowane, Iskry, Warszawa 1976
  • Biała księga. Sprawa Dolezalka, Czytelnik, Warszawa 1981
  • Dziennik tematów cz. 1, Iskry, Warszawa 1984,
  • Dziennik tematów cz. 2, Iskry, Warszawa 1985
  • Węzły wojny, 2010, Wydawnictwo Zysk i S-ka
• szkice
  • Wydanie świętego Maksymiliana w ręce oprawców, Polonia, Warszawa 1989
• dziennikarstwo śledcze
  • Diament odnaleziony w popiele, 1995, Warszawa, Wyd. Trio; wznowienie w 2006, wyd. Von Borowiecky
  • Umarły cmentarz, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 1996, (o kulisach pogromu kieleckiego)
  • Ksiądz Jerzy w rękach oprawców, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2004
  • Ukradli im czterysta lat, Wyd. Von Borowiecky, Warszawa 2004 (reportaż ukazujący powstawanie partyjnej mafii w Suchedniowie)
  • Generałowie giną w czasie pokoju t. I-III, 2004-2006, Warszawa, Wyd. von Borowiecky, ISBN 83-87689-29-7 (o niewyjaśnionych tajemniczych morderstwach politycznych w III Rzeczypospolitej)

Miniatury:

• Sądy i sondy, cz.1 - 1985; cz. 2 - 1991
• Aforyzmy zebrane, Miniatura, Kraków 2004
• wybrane artykuły
  • Wokół estetyki faktu w: Studia Estetyczne, t. II, 1965
  • Bez Quislingów, Petainów, ale z Jaruzelskim „Arka” 1992 nr 42, s. 134-149
  • Ciszej nad tą zbrodnią „Po prostu” 1990 8 10
  • Kontrolować wolna prasę? „Tygodnik Solidarność” 1994 nr 41, s. 9
  • [List do redakcji] „Po prostu” 1990 26 4
  • Nie-poznanie jako źródło zła „Ethos” 1992 nr 1, s. 35-48
  • Pierwsze samospalenie „Kwartalnik Filmowy” 1993 nr 1, s. 60-62
  • Postkomunizm – próba określenia „Arka” 1993 nr 46, s. 67-83
  • [Wypowiedź] „Przegląd Tygodniowy” 1992 nr 12, s. 9
  • [Wypowiedź] „Suplement” 1992 nr 17, s. 13
  • [Wypowiedź] „Fronda” 1994 nr 1, s. 70-71
  • [List do Redakcji], „Plus Minus” 1994 nr 6, s. 12
  • Chworościany wieś spokojna, „Sztandar Młodych”, 1955, nr 279.

• polska literatura współczesna

• Paweł Gołoburda, Myślcie o Kąkolewskim. Rozmowa z Krzysztofem Kąkolewskim, miesięcznik „Lampa”, wrzesień 2006, nr 9 (30).
• Mateusz Bolechowski, Skandalista Kąkolewski. skarzysko.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-09)]., „Słowo Ludu” 26.XI.2004
• Kąkolewski, Krzysztof: Generałowie giną w czasie pokoju, recenzja pióra M. Wójcika w „Gazecie Wyborczej” z 5.01.2001
• Max Fuzowski, "Szakal reportażu", Newsweek Polska, 12-06-2010
• Marta Sieciechowicz, Potwór z Saskiej Kępy [biografia Krzysztofa Kąkolewskiego], Von Borowiecky, Warszawa 2006.
• Sylwetka w culture.pl

• Krzysztof Kąkolewski w bazie filmpolski.pl
• Krzysztof Kąkolewski na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”