Krates z Teb (gr. Κράτης ὁ Θηβαῖος Krates ho Thebaios; ur. 365 p.n.e. w Tebach, zm. 285 p.n.e. tamże) – grecki filozof, przedstawiciel nurtu cynickiego.

Uczeń Diogenesa z Synopy, nauczyciel Zenona z Kition, twórcy stoicyzmu. Jego żoną była Hipparchia, również filozof. Z jego dzieł zachowały się jedynie fragmenty, m.in. jego rozumienie filozofii cynizmu.

Krates twierdził, że pragnienie bogactwa i sławy są złem, a ich przeciwieństwa – ubóstwo i niesława, najlepszym przyjacielem mędrca, ponieważ pozwalają i uczą, jak potrzebować jedynie samego siebie – do niezależności, czyli zdaniem cyników – szczęścia (autarkia). Był pierwszym cynikiem, który posiadał stanowisko i majątek, ale je porzucił, zamierzając postępować zgodnie z filozofią cynicką^[1]. Będąc człowiekiem z natury bardzo pogodnym, wprowadził do cynizmu element oddania dla innych i filantropii. Podkreślał marność rzeczy.

• Diogenes Laertios (o Kratesie – księga 6, rozdział 5)

• Władysław Tatarkiewicz: Historia filozofii. Warszawa: Wydawnictwo PWN, 1983, t. 1, s. 80