Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Konklawe 1406

Konklawe 1406
Ilustracja
Daty i miejsce
18 – 30 listopada 1406
Rzym
Główne postacie
Dziekan

Angelo Acciaioli

Kamerling

Leonardo de Fisici

Protoprezbiter

Bálint Alsáni (nieobecny)

Protoprezbiter elektorów

Angelo d’Anna de Sommariva OSBCam

Protodiakon

Rinaldo Brancaccio

Wybory
Liczba elektorów
• uczestnicy
• nieobecni


14
4

Wybrany papież
Zdjęcie papieża
Angelo Correr
Przybrane imię: Grzegorz XII

Konklawe 18-30 listopada 1406 – konklawe okresu wielkiej schizmy zachodniej, które wybrało Grzegorza XII na papieża obediencji rzymskiej.

Śmierć Innocentego VII

Papież Innocenty VII, trzeci z kolei papież rzymskiej obediencji, zmarł 6 listopada 1406 po dwóch latach pontyfikatu. Na konklawe 1404 ślubował on, że podejmie wszelkie kroki, łącznie z abdykacją, aby zakończyć trwającą w Kościele od 1378 roku schizmę, w rzeczywistości jednak nie uczynił praktycznie nic, aby ten cel osiągnąć[1].

Podobnie jak przy śmierci Urbana VI, Klemensa VII i Bonifacego IX także i tym razem kardynałowie zastanawiali się, czy przystępować do wyboru nowego papieża czy też rozpocząć negocjacje z „awiniońskim” papieżem Benedyktem XIII w sprawie jego uznania lub nawet zaczekać na jego śmierć[2]. Rozważania te trwały jednak krótko i w przepisanym prawem kanonicznym terminie „rzymscy” kardynałowie przystąpili do konklawe[3]. Wiadomo, że jednym z głównych papabile, popieranym przez Florencję, był Angelo Acciaioli[4].

Lista uczestników

Rzymska obediencja Świętego Kolegium liczyła 18 kardynałów. 14 z nich brało udział w konklawe[5]:

Oprócz Francuza Jean Gilles wszyscy elektorzy byli Włochami. Czterech z nich mianował Urban VI, dwóch Bonifacy IX, a ośmiu Innocenty VII.

Kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego był Leonardo de Fisici, biskup Fermo.

Nieobecni

Czterech kardynałów (Węgier, dwóch Włochów i Grek) nie brało udziału w konklawe[8]:

Alsáni został mianowany przez Urbana VI, Cossa przez Bonifacego IX, a pozostali dwaj przez Innocentego VII.

Wybór Grzegorza XII

Konklawe rozpoczęło się 18 listopada[9]. Po pięciu dniach obrad, 23 listopada, wszyscy kardynałowie podpisali kapitulację wyborczą, która zobowiązywała elekta do[10]:

  • publicznej deklaracji o gotowości złożenia abdykacji, jeśli Benedykt XIII zrobi to samo, w ciągu miesiąca od wyboru,
  • niemianowania nowych kardynałów ponad to, co konieczne do zachowania równowagi z obediencją awiniońską, przy czym pierwsze nominacje powinny nastąpić nie prędzej niż po piętnastu miesiącach od wyboru,
  • rozpoczęcia negocjacji z Benedyktem XIII w sprawie cesji (dwustronnej abdykacji), w ciągu trzech miesięcy od wyboru.

30 listopada, po dwunastu dniach obrad i tydzień po podpisaniu kapitulacji wyborczej, jednogłośny wybór kardynałów padł na kardynała, Angelo Correra, Wenecjanina[11], który był najstarszym członkiem Świętego Kolegium w obediencji rzymskiej[12]. Elekt przyjął wybór, przybrał imię Grzegorz XII i niezwłocznie potwierdził warunki kapitulacji wyborczej, zobowiązując się do jej przestrzegania[13]. 19 grudnia odbyła się uroczysta inauguracja pontyfikatu[14].

Już 11 grudnia 1406, a więc jeszcze przed koronacją, Grzegorz XII wypełnił pierwsze ze swych zobowiązań, publicznie deklarując gotowość cesji w przypadku podobnego kroku ze strony Benedykta XIII[15]. Rozmowy z Benedyktem XIII jednak przeciągały się, aż w końcu w maju 1408 Grzegorz XII złamał swe obietnice wyborcze i mianował nowych kardynałów[16]. Tym samym przyczynił się do przejściowego pogłębienia schizmy[17], jednak jego późniejsza postawa na Soborze w Konstancji umożliwiła jej ostateczne przezwyciężenie.

Przypisy

  1. ↑ Creighton, s. 196-197.
  2. ↑ Sede Vacante 1406; por. Souchon, vol. 1, s. 92-95; Creighton, s. 199.
  3. ↑ Souchon, vol. 1, s. 93; Creighton, s. 199; Sede Vacante 1406.
  4. ↑ Souchon, vol. 1, s. 113 przyp. 1.
  5. ↑ Eubel, s. 31 przyp. 1; Souchon, vol. 1, s. 93, 287-288, 293-295; Sede Vacante 1406; The Cardinals of the Holy Roman Church.
  6. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Od XIV do XVI wieku (a sporadycznie nawet i jeszcze później) rozpowszechniony był zwyczaj nazywania kardynałów (nawet w oficjalnych dokumentach) nie według ich imion i nazwisk, lecz według pseudonimów nawiązujących najczęściej do miejsca pochodzenia, diecezji lub kościoła tytularnego danego kardynała.
  7. ↑ Maramaldo został wpierw mianowany 21 grudnia 1381 przez Urbana VI, który później pozbawił go godności kardynalskiej. Zrehabilitował go Bonifacy IX w 1389. Jak wszystko wskazuje, jego miejsce w porządku starszeństwa było liczone od rehabilitacji w 1389, a nie od pierwotnej nominacji (Souchon, vol. 2, s. 51 przyp. 1).
  8. ↑ Eubel, s. 31 przyp. 1; Souchon, vol. 1, s. 89; Sede Vacante 1406; The Cardinals of the Holy Roman Church.
  9. ↑ Souchon, vol. 1, s. 93; Creighton, s. 199-200; Sede Vacante 1406; The Cardinals of the Holy Roman Church.
  10. ↑ Souchon, vol. 1, s. 95-97, 285-295; por. Creighton, s. 200.
  11. ↑ Souchon, vol. 1, s. 113; Creighton, s. 200; Sede Vacante 1406.
  12. ↑ Souchon, vol. 1, s. 111.
  13. ↑ Souchon, vol. 1, s. 113-114; Sede Vacante 1406
  14. ↑ Eubel, s. 31; Souchon, vol. 1, s. 115; Sede Vacante 1406.
  15. ↑ Souchon, vol. 1, s. 115-116; Creighton, s. 201.
  16. ↑ Creighton, s. 201 i nast.
  17. ↑ patrz Sobór w Pizie

Bibliografia

  • Konrad Eubel, Hierarchia Catholica, vol. I, Padwa 1913-1960
  • Martin Souchon: Die Papstwahlen in der Zeit des grossen Schismas, Vol. 1-2, Verlag von Benno Goeritz 1898-1899
  • Mandell Creighton: A History of the Papacy During the Period of Reformation, volume I, (The Great Schism, 1378–1414), London: Longman, Green and Co., 1919
  • Sede Vacante 1406
  • The Cardinals of the Holy Roman Church
Papieskie elekcje i konklawe
XI wiek
XII wiek
XIII wiek
XIV wiek
XV wiek
XVI wiek
XVII wiek
XVIII wiek
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Konklawe_1406