Kościół św. Jerzego w Prószkowie

nr rej. 113/54 z dnia 12 lipca 1954[1]
kościół parafialny
Widok kościoła
Państwo	Polska
Województwo	opolskie
Miejscowość	Prószków
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Jerzego w Prószkowie
Wezwanie	św. Jerzego
Wspomnienie liturgiczne	24 kwietnia
Historia Data zakończenia budowy 1687 Aktualne przeznaczenie kościół parafialny
Dane świątyni Styl barokowy Świątynia • materiał bud. • cegła Wieża kościelna • liczba wież 1 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Organy • liczba głosów • liczba manuałów 18 2+P
Położenie na mapie Prószkowa Kościół św. Jerzego w Prószkowie
Położenie na mapie Polski Kościół św. Jerzego w Prószkowie
Położenie na mapie województwa opolskiego Kościół św. Jerzego w Prószkowie
Położenie na mapie powiatu opolskiego Kościół św. Jerzego w Prószkowie
Położenie na mapie gminy Prószków Kościół św. Jerzego w Prószkowie
50°34′48,540″N 17°52′13,350″E/50,580150 17,870375
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kościół św. Jerzego – rzymskokatolicki kościół parafialny położony przy placu Zawadzkiego 19 w Prószkowie. Kościół należy do parafii św. Jerzego w Prószkowie w dekanacie Prószków, diecezji opolskiej. 12 lipca 1954, pod numerem 113/54 świątynia została wpisana do rejestru zabytków województwa opolskiego^[2].

 Osobny artykuł: Parafia św. Jerzego w Prószkowie.

Pierwsza wzmianka o kościele w Prószkowie pochodzi z 1443 roku. Murowana świątynia powstała w 1578 roku, jej fundatorem był hrabia Jerzy Prószkowski (Georg von Proskau), równolegle realizujący budowę swojej renesansowej rezydencji. Podczas wojny trzydziestoletniej, w 1644 roku, kościół został spalony przez wojska szwedzkie. Odbudowa świątyni w stylu barokowym według projektu florenckiego architekta Giovanniego Seregno trwała do 1687 roku. W tym kształcie kościół istnieje obecnie.

Składa się z prostokątnej, trzyprzęsłowej nawy sklepionej kolebką z lunetami, z węższym prezbiterium sklepioną żaglaście, z przylegającą od północy zakrystią. Od północy do nawy przylega kaplica z emporą, od południa kruchta z lożą kolatorską na piętrze. Od zachodu, w obrysie korpusu, wieża na planie kwadratu, wyżej ośmioboczna, z baniastym hełmem. Z końca XVII wieku pochodzi dekoracja malarska i stiukowa sklepień (częściowo przemalowana w XIX i XX wieku) – w nawie trzy plafony ze scenami Koronacji Maryi, Opłakiwaniem i Ofiarowaniem w Świątyni, nad tęczą podwójny kartusz z herbami rodów von Dietrichstein i von Aichelberg, w prezbiterium anioły, kartusze z Duchem Świętym i ewangelistami. Barokowe jest również wyposażenie wnętrza - architektoniczny ołtarz główny z obrazem Trójcy Świętej i św. Jerzego oraz rzeźbami św. Zygmunta i św. Floriana, dwa ołtarze boczne, ołtarz w kaplicy, ambona z rzeźbami Ojców Kościoła na baldachimie, chrzcielnica (z rokokową pokrywą), dodatkowo bogata, snycerska obudowa loży kolatorskiej. Figury w nawie pochodzą z końca XVII wieku (św. Piotr i św. Paweł) oraz połowy XVIII wieku (święci: Jan Nepomucen, Ignacy Loyola, Feliks z Cantalicio, Franciszek)^[3].

Obecne organy wybudował Carl Berschdorf w 1939 roku. Instrument powstał z inicjatywy ks. Hugona Kwiotka. Zastąpił on 6-głosowy instrument z 1734 roku, który już w 1909 r. remontowała firma Berchdorfa.

Na kontuarze zachowała się tabliczka budowniczego.

W 2009 roku organy przeszły generalny remont^[4].

Dyspozycja instrumentu:

Ołtarz główny

Chór

Plebania

• Zabytki sztuki w Polsce. Śląsk, wyd. Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków, Warszawa 2006, s. 703, ISBN 83-922906-1-5

• Kościół parafialny w Prószkowie. nasza-wiara.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].