Kościół św. Barbary w Poznaniu
| kościół parafialny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Wezwanie | |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°24′36,2″N 16°56′40,4″E/52,410056 16,944556
| |
Kościół św. Barbary w Poznaniu – rzymskokatolicki kościół parafialny, zlokalizowany w Poznaniu we wschodniej części Chwaliszewa, w pobliżu mostu na Ostrów Tumski i ówczesnego (nie obecnego) starego koryta Warty[1]. Rozebrany na początku XIX wieku.
Historia
Kościół istniał już przed 1438. Fundatorem nowego obiektu był Maciej Krośniński, bogaty poznański kanonik, który w 1453 powrócił z pielgrzymki do Rzymu oraz Ziemi Świętej. Akt erygowania świątyni wydał biskup Andrzej Bniński 5 września 1455, ustanawiając tu parafię, do której wcielono pobliski kościół św. Mikołaja stojący na Zagórzu. W 1496 przy kościele wzniesiono szpital pod tym samym wezwaniem z kaplicą św. Doroty wewnątrz[1].
W okresie rozbiorów rząd pruski zabronił remontowania większości świątyń katolickich, które popadły w zaniedbanie, a często ruinę. Z uwagi na zły stan techniczny świątynia wraz ze szpitalem uległa rozbiórce w początku XIX wieku decyzją biskupa Ignacego Raczyńskiego. Podobny los spotkał wówczas sąsiadujący przez ulicę kościół św. Wawrzyńca[2] wraz ze szpitalem i kościół św. Mikołaja z Zagórza. Dochody i zobowiązania świątyni przeniesiono wtedy na katedrę poznańską[1].
Przypisy
- ↑ a b c Konrad Lutyński, Kapitulne Chwaliszewo w XVI wieku, w: Kronika Miasta Poznania, nr 1/1995
- ↑ Piotr Franciszek Neumann, O kościele szpitalnym św. Wawrzyńca w Poznaniu na Chwaliszewie u schyłku XVIII wieku, w: Ecclesia. Studia z dziejów Wielkopolski, t.5, s.68, 2010]