Know-how (z ang. „wiedzieć jak”^[1]) – oznacza pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i przeprowadzonych testów, o niejawnym, istotnym i określonym charakterze^[2].

Definicja przyjęta przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu jako know-how określa całokształt wiadomości, czyli fachowej wiedzy oraz doświadczeń w zakresie technologii i procesu produkcyjnego dla określonego wyrobu.

W prawie Unii Europejskiej definicja know-how zawarta jest w Rozporządzeniu Komisji (UE) Nr 316/2014 z dnia 21 marca 2014 r. w sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do kategorii porozumień o transferze technologii. Stanowi ona, że know-how oznacza pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

• niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne;
• istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową; oraz
• zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności^[2].

Umowa know-how upoważnia do korzystania z określonych praw podmiotowych. Jedna ze stron (przekazujący, dostawca, udzielający) zobowiązuje się do przekazania drugiej (zamawiającemu, odbiorcy) wiedzy technicznej lub organizacyjnej o charakterze poufnym lub tajnym, bezpośrednio użytecznej w działalności gospodarczej w zakresie określonym w umowie.

Cechy charakterystyczne:

• przedmiotem umowy jest obrót wiedzą techniczną o poufnym charakterze,
• dotyczy jedynie dóbr niematerialnych,
• nie przenosi praw majątkowych,
• w prawie polskim jest to umowa nienazwana – możliwość jej zawarcia wynika z zasady swobody umów (art. 353¹ kodeksu cywilnego),
• jest umową odpłatną, wzajemną, dwustronnie zobowiązującą.

Dobrami chronionymi umową know-how mogą być np.:

• nieopatentowane wynalazki,
• niezarejestrowane wzory użytkowe,
• informacje techniczne dot. stosowania patentów lub wzorów użytkowych,
• doświadczenie administracyjne i organizacyjne związane z własnością przemysłową.

W związku z tym umowa ta może stanowić uzupełnienie ochrony przewidzianej prawem na dobrach niematerialnych (własność przemysłowa: patenty, wzory użytkowe, także takie, które nie posiadają zdolności patentowej).

Udzielający know-how ma obowiązek:

• udostępnić wiadomości będące przedmiotem umowy,
• umożliwić korzystanie z przedmiotu umowy (dostarczenie odpowiedniej dokumentacji technicznej, przeszkolenie specjalistów kontrahenta, montaż urządzeń itp.).

Odbiorca know-how ma obowiązek:

• utrzymać wiadomości w tajemnicy,
• wypłacić wynagrodzenie za korzystanie z przedmiotu umowy,
• może zostać też nałożony obowiązek udzielenia gwarancji, zabezpieczenia lub zapewnień co do wartości i efektów ekonomicznych know-how.