Nie mylić z: Kino „Paradiso”.

Kino Paradiso
Cinema Paradiso

Nuovo Cinema Paradiso

Gatunek	dramat
Data premiery	17 listopada 1988 marzec 1991 (Polska)[1]
Kraj produkcji	Włochy Francja
Język	włoski, francuski
Czas trwania	155 minut (wersja pierwotna), 123 minuty (wersja międzynarodowa), 170 minut (wersja reżyserska)
Reżyseria	Giuseppe Tornatore
Scenariusz	Giuseppe Tornatore
Główne role	Philippe Noiret, Salvatore Cascio, Marco Leonardi, Antonella Attili, Jacques Perrin
Muzyka	Ennio Morricone
Zdjęcia	Blasco Giurato
Scenografia	Andrea Crisanti
Kostiumy	Beatrice Bordone
Montaż	Mario Morra
Produkcja	Franco Cristaldi, Giovanna Romagnoli
Dystrybucja	Opal (Polska)[1]
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Cinema Paradiso (inne tłum. Nowe Kino Paradiso lub Kino Paradiso) – włoski film fabularny z 1988, drugi w dorobku reżyserskim Giuseppe Tornatore. Przedstawia historię przyjaźni kinooperatora Alfredo i małego chłopca Toto, którego wprowadza w magiczny świat kina.

Film otrzymał wiele nagród, m.in. Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny, Złoty Glob i nagrodę BAFTA oraz nominacje do Césara i Złotej Palmy.

Sceny do filmu były w większości kręcone w Bagheria, miejscowości rodzinnej reżysera.

• Philippe Noiret – Alfredo
• Salvatore Cascio – Salvatore (dziecko)
• Marco Leonardi – Salvatore (młodzieniec)
• Antonella Attili – Maria (młoda)
• Jacques Perrin – Salvatore (dorosły)
• Pupella Maggio – Maria (stara)
• Leopoldo Trieste – Ojciec Adelfio
• Agnese Nano – Elena (nastolatka)
• Nicola Di Pinto – Wiejski idiota
• Brigitte Fossey – Elena (dorosła) (pojawia się jedynie w wersji reżyserskiej)

Salvatore, znany włoski reżyser, na wieść o śmierci starego kinooperatora Alfredo przyjeżdża do swojego rodzinnego miasteczka na pogrzeb. Następuje retrospekcja w czasy dzieciństwa – Toto (jak nazywano Salvatore) jest wychowywany przez samotną matkę. Jedyną rozrywką w mieście jest małomiasteczkowe kino Cinema Paradiso, gdzie zafascynowany filmami chłopiec pomaga operatorowi Alfredo. Filmy cenzuruje ksiądz Adelfio, który dbając o dusze swoich owieczek, każe wycinać sceny pocałunków.

Pewnego dnia dochodzi do tragedii – kino zostaje strawione przez pożar, zaś Alfredo w wyniku oparzeń traci wzrok, lecz zostaje uratowany przez małego Toto. Cinema Paradiso zostaje odbudowane i otwarte pod nazwą Nuovo cinema Paradiso, a funkcję operatora otrzymuje w nim dorastający Salvatore.

Młodzieniec przeżywa miłość rodem z filmów, zakochując się w Elenie, córce miejscowego bankiera. Ta początkowo nie odwzajemnia jego uczuć. Salvatore cierpliwością i uporem zmienia nastawienie dziewczyny. W końcu w sylwestrową noc Elena udaje się z Salvatore do kina. Szczęście nie trwa długo, gdyż młody operator dostaje powołanie do wojska. Po powrocie okazuje się, że Elena wyjechała z rodzicami i nie wiadomo, gdzie przebywa. Ślepy Alfredo radzi Salvatore, aby ten wyjechał z rodzinnego miasteczka i więcej tu nie wracał, że jest stworzony do rzeczy wielkich.

Salvatore opuszcza miasto i powraca po trzydziestu latach. Po pogrzebie starego przyjaciela przyjdzie mu zostać świadkiem zburzenia Cinema Paradiso. Na miejscu kina powstanie parking. Alfredo pozostawił Salvatore w spadku taśmę filmową. W finale filmu główny bohater siada sam w sali kinowej i ogląda film, który przygotował dla niego stary kinooperator. Film składa się z ocenzurowanych przez księdza „gorszących” fragmentów starych filmów.

W Kino Paradiso można zobaczyć fragmenty ponad 20 różnych filmów, które oglądają bohaterowie. Są wśród nich:

• Życie do nas należy (tytuł oryginalny: Les Bas-fonds, włoski tytuł Verso la vita) z 1936 roku w reżyserii Jeana Renoira – pierwszy film, który ogląda i zarazem cenzuruje ojciec Adelfio;
• Mambo z 1954 roku w reżyserii Roberta Rossena;
• Ulisse z 1955 roku w reżyserii Maria Cameriniego.

• The Best of Video. Poradnik: kino, tv, sat, video, pod red. Witolda Nowakowskiego^[2]

Wzruszający film o ludziach i kinie lat czterdziestych i pięćdziesiątych.

• Magdalena Michalska, Kultura (dodatek do Dziennika Polska-Europa-Świat)^[3]

Tornatore w lekkiej tonacji, w której utrzymana jest znaczna część „Cinema Paradiso”, oddał hołd ubogiej mieścinie z jej codziennymi kłopotami i pokazał fantastyczną panoramę kina z „Fatty'm” Arbuckle'm, Charliem Chaplinem i Anną Magnani w rolach głównych. W kadrach jego filmu pojawiają się fragmenty „lektur obowiązkowych”: „Dyliżansu” Forda, „Na dnie” Renoira, „Jestem niewinny” Langa, „Ziemia drży” Viscontiego czy „La strady” Felliniego.
Jest też w „Cinema Paradiso” gorzki posmak. Kiedy pali się taśma nitro, ogień ogarnia kino. Toto ratuje z płomieni Alfreda. Oślepionemu przyjacielowi chce dać swoje oczy, a gdy Alfredo się wycofuje, zajmuje jego miejsce w kabinie projekcyjnej. Dzięki tej szczypcie goryczy udało się reżyserowi zgrabnie ominąć mieliznę nostalgicznie naiwnej komedii.

• Robert Gonera^[4]

To historia ukazująca magię kina w najpiękniejszym wydaniu.

• The Best of Video. Poradnik: kino, tv, sat, video, pod red. Witolda Nowakowskiego, Warszawa 1994, s. 56-57.
• Michalska M., Magia filmowego dzieciństwa, „Kultura” (dodatek do Dziennika Polska-Europa-Świat), nr z dn. 26.01.2007, s. 79.

• Plakat z filmu
• Kino Paradiso w bazie IMDb (ang.)
• Kino Paradiso w bazie Filmweb