Kazimierz Szuman (ur. 5 maja 1826 we Władysławowie, powiat Czarnków, obecnie Huta, zm. 28 stycznia 1894 w Poznaniu) – polski działacz społeczny, prawnik.

Był synem adwokata i ziemianina Maurycego i Henryki z domu Hoyer, młodszym bratem Henryka. Ukończył gimnazjum w Lesznie i studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim. Uczestniczył w walkach powstańczych w Wielkopolsce w 1848. Pracował do 1859 jako sędzia w Rogoźnie, później prowadził praktykę adwokacką we Wrześni i Szamotułach. Od 1872 mieszkał w Poznaniu.

Był członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (od 1858, Wydział Prawniczo-Ekonomiczny) oraz działaczem (także prezesem) Towarzystwa Pomocy Naukowej.

W 1872 z bratem Henrykiem zakładał spółkę akcyjną Bank Włościański w Poznaniu. Wchodził w skład zarządu poznańskiej Izby Adwokackiej.

Oskarżał hrabiego Edwarda Raczyńskiego o nieprawidłowości i malwersacje przy budowie Złotej Kaplicy w Katedrze Poznańskiej. Oskarżenia te doprowadziły do samobójstwa hrabiego.

Był żonaty z Izabelą Thiel (1826-1880), miał córki Izabelę (po mężu Rakowicz) i Helenę (żonę lekarza Tomasza Drobnika) oraz syna Jana.

• Jerzy Kozłowski, Kazimierz Szuman, w: Wielkopolski Słownik Biograficzny, Warszawa-Poznań 1981