Kazimierz Ruszkiewicz
| Arcybiskup tytularny Nacolii | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1836 |
| Data i miejsce śmierci |
25 marca 1925 |
| Biskup pomocniczy warszawski | |
| Okres sprawowania |
1884–1925 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
4 lipca 1858 |
| Prezbiterat |
11 grudnia 1858 |
| Nominacja biskupia |
24 marca 1884 |
| Sakra biskupia |
6 lipca 1884 |
| Data konsekracji |
6 lipca 1884 | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Petersburg | ||||||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Kazimierz Ruszkiewicz (ur. 6 stycznia 1836 w Dzięciołówce, zm. 25 marca 1925 w Warszawie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, biskup pomocniczy warszawski w latach 1884–1925, arcybiskup od 1917.
Życiorys
Urodził się 6 stycznia 1836 w Dzięciołówce. W zakresie szkoły średniej kształcił się w Mariampolu. Od 1852 zdobywał formację w seminarium duchownym w Sejnach. W latach 1854–1858 pogłębiał studia w Akademii Duchownej Rzymskokatolickiej w Warszawie, które ukończył ze stopniem kandydata nauk teologicznych[1]. 4 lipca 1858 przyjął święcenia diakonatu[2], a 11 grudnia 1858 został wyświęcony na prezbitera przez biskupa Macieja Wołonczewskiego[3]. Od 1862 studiował na państwowym uniwersytecie Sapienza w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z teologii[1].
Pracował jako wikariusz w Augustowie i Suwałkach[3]. Po powrocie ze studiów zagranicznych od 1865 był wykładowcą teologii moralnej w seminarium duchownym w Warszawie[1], a w latach 1867–1883 piastował urząd jego rektora[3]. Od 1883 do śmierci był proboszczem parafii św. Krzyża w Warszawie[1]. W 1883 został oficjałem generalnym, a w 1884 kanonikiem kapituły warszawskiej[3]. Należał do redakcji „Przeglądu Katolickiego” i „Kroniki Rodzinnej”, był autorem haseł do Encyklopedii Kościelnej[4].
24 marca 1884 został prekonizowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej ze stolicą tytularną Berissa[2]. Sakrę biskupią otrzymał 6 lipca 1884 w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Petersburgu[5]. Konsekrował go arcybiskup metropolita mohylewski Aleksander Gintowt-Dziewałtowski w asyście Szymona Marcina Kozłowskiego, biskupa diecezjalnego łuckiego i żytomierskiego, i Antanasa Baranauskasa, biskupa pomocniczego żmudzkiego[2]. W archidiecezji warszawskiej sprawował urząd wikariusza generalnego[1]. Po śmierci arcybiskupa Wincentego Teofila Chościak-Popiela od 14 grudnia 1912 do 14 września 1913 zarządzał archidiecezją jako wikariusz kapitulny[6][1]. Do I wojny światowej był delegatem Stolicy Apostolskiej dla ukrytych zgromadzeń zakonnych w Królestwie Polskim[1]. Za zwalczanie mariawityzmu został skazany przez rosyjski sąd okręgowy w Warszawie na karę 1 roku i 4 miesięcy twierdzy, przy czym sąd skierował wniosek do monarchy o jej złagodzenie[7], a w 1913 na karę 4 lat więzienia, która ze względu na wybuch wojny nie została wykonana[8]. 2 listopada 1917 został podniesiony do godności arcybiskupa tytularnego Nacolii[1].
Był współkonsekratorem podczas sakry: biskupa pomocniczego kujawsko-kaliskiego[9] Karola Ludwika Pollnera (1885), biskupa pomocniczego łucko-żytomierskiego Bolesława Hieronima Kłopotowskiego (1897), biskupa pomocniczego żmudzkiego Gaspara Felicjana Cyrtowta (1897), biskupa pomocniczego siedleckiego Henryka Przeździeckiego (1918), biskupa diecezjalnego lubelskiego Mariana Leona Fulmana (1918), biskupa pomocniczego warszawskiego Stanisława Galla (1918) i biskupa pomocniczego lubelskiego Adolfa Józefa Jełowickiego (1919)[2].
Zmarł 25 marca 1925 w Warszawie. Został pochowany w krypcie tamtejszego kościoła św. Krzyża[1].
Wyróżnienia
Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego[1], przyznany za prace naukowe wydane m.in. w Encyklopedii kościelnej i na łamach „Przeglądu Katolickiego”[10].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j K. Krasowski: Biskupi katoliccy II Rzeczypospolitej. Słownik biograficzny. Poznań: Bene Nati, 1996, s. 212–213. ISBN 83-86675-03-9.
- ↑ a b c d Kazimierz Ruszkiewicz. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2017-11-07]. (ang.).
- ↑ a b c d Nowi biskupi. „Przegląd Katolicki”. R. 22, nr 26, s. 421–425, 26 czerwca 1884. Drukarnia Czerwińskiego i Spółki. [dostęp 2015-12-27].
- ↑ Biskupi sufragani. „Kurjer Warszawski”. R. 64, nr 101a, s. 1, 10 kwietnia 1884. [dostęp 2015-12-30].
- ↑ K.R. Prokop. Sukcesja święceń biskupich pasterzy Kościoła warszawskiego (1798–2007). „Prawo Kanoniczne”. R. 53, nr 1–2, s. 344–345, 2010. ISSN 0551-911X. [dostęp 2017-11-03].
- ↑ G. Kalwarczyk: Przewodnik po parafiach i kościołach Archidiecezji Warszawskiej. Tom 2. Parafie warszawskie. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015, s. 33. ISBN 978-83-7821-118-1.
- ↑ Skazanie biskupa. „Nowości Illustrowane”. R. IX, nr 7, s. 3–4, 17 lutego 1912. [dostęp 2022-05-01].
- ↑ † Ś.p. ks. arcybiskup Kazimierz Ruszkiewicz. „Gazeta Wągrowiecka”. R. 5, nr 40, s. 3, 2 kwietnia 1925. [dostęp 2015-12-27].
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 355. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ Zgon ś. p. ks. arcybiskupa Ruszkiewicza. „Rycerz Niepokalanej”. Nr 5 (41), s. 123, 1925. [dostęp 2018-07-02].
Linki zewnętrzne
- Kazimierz Ruszkiewicz [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-12-25] (ang.).