Ten artykuł dotyczy oficera kawalerii. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko „Kazimierz Halicki”.

Kazimierz Halicki

podpułkownik kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Kazimierz Bolesław Józef Halicki
Data i miejsce urodzenia	3 marca 1894 Sztabin
Data śmierci	22 września 1973
Przebieg służby
Lata służby	od 1914
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	zgrupowanie kawalerii
Stanowiska	dowódca zgrupowania
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Bolesław Józef Halicki (ur. 3 marca 1894 w Sztabinie, zm. 22 września 1973 w Londynie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 3 marca 1894 roku w Sztabinie, w ówczesnym powiecie augustowskim guberni suwalskiej, w rodzinie Adama i Celestyny z Fiłonowiczów^[1]. Początkowo uczył się w Gimnazjum w Mariampolu, a po strajku szkolnym kontynuował naukę w siedmioklasowej polskiej Szkole Handlowej w Suwałkach^[2]. W 1909 roku wstąpił do „Zarzewia”^[3]. Szkołę ukończył w 1912 roku, a w następnym roku zdał egzamin maturalny w Tule i jesienią rozpoczął studia w Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa^[4]. W styczniu 1914 roku zrezygnował z działalności w „Zarzewiu” i wstąpił do Związku Strzeleckiego^[3].

1 października 1914 roku zgłosił się do armii rosyjskiej^[3]. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Elizawetgradzie (ros. Елисаветградское кавалерийское училище) został wcielony do 2 Pskowskiego Pułku Lejbdragonów^[4]. W 1915 roku został przeniesiony do 15 Sandomierskiego Pułku Kawalerii Straży Granicznej (ros. 15-й Сандомирский пограничный конный полк)^[4][5]. W 1917 roku wstąpił do organizującego się polskiego 2 Pułku Ułanów^[4]. W jego szeregach walczył przeciwko bolszewikom i został odznaczony amarantową wstążką^[4]. W 1918 roku, po demobilizacji I Korpusu Polskiego w Rosji, przyjechał do Augustowa, gdzie zorganizował i prowadził szkołę podoficerską Polskiej Organizacji Wojskowej^[4].

W listopadzie 1918 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił do odtwarzanego 2 Pułku Ułanów^[4]. W szeregach tego oddziału walczył na wojnie z bolszewikami^[4]. 19 lipca 1920 roku objął dowództwo kombinowanego szwadronu, utworzonego z innych szwadronów pułków, liczącego 140 szabel oraz uzbrojonego w dwa karabiny maszynowe^[6]. Dowodzony przez niego pododdział został przydzielony do 29 Brygady Piechoty Wielkopolskiej^[6][7]. Wyróżnił się 23 sierpnia 1920 roku prowadząc wywiad z Kolna na Szczuczyn^[8][7]. Pod wsią Wiszowate natknął się większy oddział piechoty nieprzyjacielskiej z artylerią. Nie bacząc na silny ogień kar. ręcznych, maszynowych i artylerii rotmistrz Halicki rozwija szwadron i brawurową szarżą niszczy nieprzyjacielską piechotę, bierze 77 jeńców i 3 karabiny maszynowe. Jeszcze nie zatrzymując się na czele szwadronu wpada na baterię nieprzyjacielską i zdobywa 4 działa^[7][8]. 27 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[9]. Na początku września w okolicy Chełma dołączył do pułku^[10]. W styczniu 1921 roku dowodził 3. szwadronem pułku^[7].

21 lutego 1922 został przeniesiony do 20 Pułku Ułanów w Rzeszowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[4], a następnie dowódcy II dywizjonu^[11]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku i 111. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)^[12]. W grudniu 1923 roku został przeniesiony do 8 Pułku Ułanów w Krakowie^[13][a], a w listopadzie następnego roku przydzielony do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko instruktora^[14][15][16]. W lipcu 1926 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu z zadaniem zorganizowania szkoły i szkolenia^[17]. Z dniem 1 sierpnia 1927 roku został przeniesiony do 7 Pułku Ułanów w Mińsku Mazowieckim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[18][19]. 12 kwietnia 1927 roku prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1927 roku i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[20][21]. W marcu 1929 roku został przeniesiony do 24 Pułku Ułanów w Kraśniku na stanowisko dowódcy pułku^[22][23][24]. 26 listopada 1932 roku został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Kaliszu^[25][26], a w kwietniu 1934 roku na takie samo stanowisko w Warszawie^[27]. W marcu 1939 roku pełnił służbę na stanowisku przewodniczącego Komisji Remontowej Nr 1 w Warszawie^[28].

1 września 1939 roku przybył do Hrubieszowa i objął dowództwo nad organizującym się Ośrodkiem Zapasowym Kawalerii „Hrubieszów”^[29] . W czasie kampanii wrześniowej dowodził improwizowanym oddziałem nazywanym „zgrupowaniem kawalerii ppłk. Halickiego”^[29] [30]. 25 września 1939 roku pod Rawą Ruską dostał się do niemieckiej niewoli i został skierowany do stacji zbornej w Jarosławiu^[31] . Później przebywał w Oflagu VII A Murnau^[32]. W 1945 roku, po uwolnieniu z niewoli, wyjechał do Anglii i pozostał na emigracji^[33] . Zmarł 22 września 1973 roku w Londynie^[34].

Był żonaty. Miał dwóch pasierbów: Juliana Kazimierza (ur. 5 listopada 1916) i Kazimierz Edwarda (ur. 2 lutego 1918)^[35].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4015 – 30 czerwca 1921^{[36][1][37][38][39]}
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[40][41] (po raz drugi i trzeci za walki w Grupie Operacyjnej płk. Przeździeckiego^[42])
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”^[43][44]
• Amarantowa wstążka^[40]
• Medal Niepodległości – 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[45][40][46][47][48]}
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[49]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[49]
• Medal Zwycięstwa^[50][51]

• Relacja dowódcy ośrodka zapasowego Wołyńskiej BK i zgrupowania kawalerii w kampanii wrześniowej. „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej”. 35, 1962. Londyn. brak numeru strony

• Halicki Kazimierz Bolesław Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.90-8554 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-27].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Kazimierz Halicki. Relacja Dowódcy Ośrodka Zapasowego Wołyńskiej Brygady Kawalerii i Zgrupowania Kawalerii w Kampanii Wrześniowej cz. 1. „Ułan Wołyński”. 42, sierpień 2011. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina 19 Pułku Ułanów Wołyńskich. 
• Kazimierz Halicki. Relacja Dowódcy Ośrodka Zapasowego Wołyńskiej Brygady Kawalerii i Zgrupowania Kawalerii w Kampanii Wrześniowej cz. 2. „Ułan Wołyński”. 43, listopad 2011. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina 19 Pułku Ułanów Wołyńskich. 
• Kazimierz Halicki. Relacja Dowódcy Ośrodka Zapasowego Wołyńskiej Brygady Kawalerii i Zgrupowania Kawalerii w Kampanii Wrześniowej cz. 3. „Ułan Wołyński”. 44, 2012. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina 19 Pułku Ułanów Wołyńskich. 
• Kazimierz Halicki. Relacja Dowódcy Ośrodka Zapasowego Wołyńskiej Brygady Kawalerii i Zgrupowania Kawalerii w Kampanii Wrześniowej cz. 4. „Ułan Wołyński”. 45, 2012. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina 19 Pułku Ułanów Wołyńskich. 
• Władysław Seweryn Herkner: Zarys historji wojennej 2-go pułku ułanów grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Lesław Kukawski: Historia pułku. W: 24 Pułk Ułanów im. Hetmana Wielkiego Koronnego Stanisława Żółkiewskiego. Krzysztof Mijakowski (red.). T. 27. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-354-4.
• Włodzimierz Majdewicz. Podpułkownik Kazimierz Halicki. „Ułan Wołyński”. 42, sierpień 2011. Warszawa: Stowarzyszenie Rodzina 19 Pułku Ułanów Wołyńskich. 
• Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.