Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Kazimierz Galiński

Kazimierz Jan Galiński
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia

8 lutego 1894

Data i miejsce śmierci

26 września 1939
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

34 Pułk Piechoty
4 Batalion Graniczny
18 Pułk Piechoty
Ekspozytura Nr 1 Oddziału II SG
33 Pułk Piechoty
360 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku
szef ekspozytury
dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
obrona Warszawy (1939)

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Grób Kazimierza Galińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Kazimierz Jan Galiński (ur. 8 lutego 1894, zm. 26 września 1939 w Warszawie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 8 lutego 1894 roku, jako syn Jana[1]. W latach 1919–1920, w czasie wojny z bolszewikami, walczył w szeregach 34 pułku piechoty. Dowodził III batalionem tego pułku. 13 czerwca 1920 roku w czasie walk o Czarnobyl został ranny. W trzeciej dekadzie lipca 1920 roku, w czasie odwrotu spod Grodna objął dowództwo pułku. 2 sierpnia wyróżnił się w walce o Mężenin, w czasie której polska XVIII Brygada Piechoty rozbiła sowiecką 53 Brygadę Strzelców. Za ten bój odznaczony został Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. W południe następnego dnia dowodzony przez niego oddział skoncentrował się w Kołakach Kościelnych, a następnie rozpoczął marsz na Gunie-Ostrów i Gołasze-Dąb. Pod tą drugą wsią, prowadząc do natarcia jedną z kompanii został ciężko ranny. Tego samego dnia pułk został otoczony przez bolszewików i rozbity. Rannego dowódcę pułku i rannego dowódcę brygady, ppłk. Łuczyńskiego wywiózł z pola walki i okrążenia szer. Wincenty Zubik, później awansowany na kaprala i odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w służbie czynnej, w macierzystym 34 pp stacjonującym w garnizonie Biała Podlaska. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 139. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2]. 10 lipca tego roku zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu. 31 marca 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 56. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3].

Z dniem 3 października tego roku przeniesiony został do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 4 batalionu granicznego[4]. Za służbę w ochronie granic RP odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi. 23 stycznia 1929 roku awansował na podpułkownika. W marcu 1929 roku przeniesiony został z KOP do 18 pułku piechoty w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[5].

W tym samym roku zakwalifikowany został na studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po odbyciu trzymiesięcznego stażu oraz ukończeniu kursu próbnego przy WSWoj. (15 października – 15 grudnia 1929 roku) rozpoczął naukę na Kursie Normalnym WSWoj. 23 stycznia 1929 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6].

Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisko szefa Ekspozytury Nr 1 w Wilnie. Z dniem 1 października 1933 roku przeniesiony został ze Sztabu Głównego do 33 pułku piechoty w Łomży na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[7]. Z dniem 31 sierpnia 1934 roku przeniesiony został w stan spoczynku[8].

W środę 9 marca 1938 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie skazujący emerytowanego pułkownika Kazimierza Galińskiego na karę sześciu miesięcy aresztu w zawieszeniu za spowodowanie obrażeń ciała u kpt. Władysława Sumary. Zdarzenie miało miejsce w Warszawie pod mostem Poniatowskiego. Obaj oficerowie strzelali do siebie z rewolwerów. W czasie wymiany ognia pułkownik Galiński zranił kapitana Sumarę. Jako pierwszy broń wyjął i strzelił kapitan Sumara. Pułkownik Galiński zamierzał jedynie „obić pejczem” swojego rywala. Motywem był romans pułkownika z żoną kapitana[9].

W czasie kampanii wrześniowej został powołany do czynnej służby i rozporządzeniem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z 4 września 1939 roku wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Lwowskiej Brygady Obrony Narodowej we Lwowie[10]. Stanowiska nie objął i walczył w Obronie Warszawy. 12 września, po śmierci ppłk. Jakuba Witalisa Chmury, objął dowództwo Odcinka Południowego i 360 pułku piechoty. 26 września, w czasie natarcia na Królikarnię, został śmiertelnie ranny. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A17-2-12)[11].

Jego bezpośredni przełożony w czasie walk o Warszawę, płk dypl. Marian Porwit tak wspominał swego podkomendnego: „uzgodniliśmy z generałem Czumą, że dowództwo odcinka Południowego i 360 pp obejmie ppłk dypl. w st. sp. Kazimierz Galiński, znany nam jako dzielny oficer bojowy z czasów dawniejszych. (...) Podpułkownik Galiński, który wyszedł był ze służby czynnej, gdyż nie odpowiadały mu warunki czasów pokoju, a odżył po objęciu funkcji bojowej, robił więcej, niż przedstawiał w swoich meldunkach, spędzając dużą część każdego dnia na jednym z punktów swojej pozycji”[12].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-05-05].
  2. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 39.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 169.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 395.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 12 marca 1929 roku.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 24 stycznia 1929 roku, s. 3–4.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 194.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 283.
  9. „Czas” Nr 68 z 10 marca 1938 r., s. 14.
  10. dws.org.pl • Zobacz temat - Obsada personalna jednostek Obrony Narodowej (Małopolska) [online], www.dws.org.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).
  11. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  12. Marian Porwit, Obrona Warszawy... s. 114, 200.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921 roku, s. 480.
  14. M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630 „za zasługi w dziedzinie pacyfikacji pogranicza”.
  15. M.P. z 1926 r. nr 252, poz. 706 „za zasługi położone około zabezpieczenia granic Państwa”.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 268.

Bibliografia