Kazimierz Mieczysław Eiger, vel Casimiro Eiger (ur. 22 września 1909 w Warszawie, zm. 15 marca 1987 w Bogocie) – polski działacz emigracyjny, krytyk sztuki, galerysta, przedstawiciel dyplomatyczny Polski w Kolumbii (1946–1952).

Kazimierz Eiger urodził się w zamożnej zasymilowanej żydowskiej rodzinie przemysłowca Bolesława Eigera(inne języki) (1868–1923) i Diany (1875–1945), córki fabrykanta Markusa Silbersteina^[1]. Miał siostrę Marię Eiger-Kamińską (1897–1983), działaczkę komunistyczną oraz braci: Stefana Napierskiego (1899–1940), poetę i Zdzisława Eigera (zm. 1924)^[2].

Młodość spędził w Lisowicach, Zakopanem (1921–1923) i Warszawie, gdzie od 1923 uczył się w Gimnazjum im. Józefa Poniatowskiego^[1]. Otrzymał licencjat z nauk politycznych i społecznych na Uniwersytecie Genewskim (1928–1931). Ok. 1932–1936 studiował literaturę i historię sztuki na Sorbonie^[3][4]. W 1938 wrócił do Polski. Krótko przed wybuchem II wojny światowej wyjechał do Paryża. Stamtąd udał się do Marsylii, skąd przez Maroko, dopłynął w 1941 do Ameryki Południowej. Kolejne państwa, do których przybywał, odmawiały mu jednak przyznania azylu. Wizę dzięki staraniu dyplomaty Mieczysława Chałupczyńskiego zdecydowała się wystawić Kolumbia^[5].

W 1943 Eiger osiadł w Bogocie. Z jego inspiracji i z pomocą korespondentki AFP, Anny Kipper(inne języki), w latach 1943–1945 ukazywał się tam miesięcznik „Por Nuestra Libertad y la Vuestra” („Za Naszą Wolność i Waszą"). Organizowano zbiórkę pomocy dla polskich ofiar wojny oraz żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Powołano związany z rządem emigracyjnym w Londynie Związek Polaków w Kolumbii. Do 1945 pracował w tamtejszym Poselstwie RP w Bogocie. Po nagłej śmierci Chałupczyńskiego, od 1946 do 1952 Eigner pełnił funkcję przedstawiciela rządu londyńskiego. Akredytowany był także na Ekwador^[4]. Jednak była to funkcja głównie honorowa ze względu na uznanie przez Kolumbię rządu komunistycznego w Warszawie^[6].

Wykładał historię sztuki, język francuski oraz kulturę i literaturę francuską na Universidad Colegio Mayor de Cundinamarca(inne języki) (1946–1959) oraz Narodowym Uniwersytecie Kolumbii (1956–1964)^[7].

Był założycielem i kierownikiem dwóch pierwszych zawodowych galerii sztuki w Bogocie: El Callejón i Arte Moderno (od 1961 do 1987). Znalazł się także wśród współzałożycieli Muzeum Sztuki Współczesnej w Bogocie(inne języki) (MAMBO). W latach 50. był cenionym krytykiem sztuki w Kolumbii. Odgrywał istotną rolę w upowszechnianiu tamtejszej sztuki współczesnej. Prowadził programy radiowe oraz publikował artykuły poświęcone sztuce^[4].

12 marca 1987 został odznaczony Narodowym Orderem Zasług dla Sztuki i Literatury^[8].

Był homoseksualistą. Jako dorosły określał się jako katolik^[9]. Poza językiem francuskim posługiwał się biegle hiszpańskim, niemieckim, angielskim i, w mniejszym stopniu, rosyjskim^[10].

Do końca życia deklarował polską narodowość i obywatelstwo^[11]. Pochowany został na Cmentarzu Centralnym w Bogocie^[4].

• TeresaT. Sońta-Jaroszewicz TeresaT., Casimiro Eiger – człowiek trzech kultur: polskiej, żydowskiej i kolumbijskiej, Warszawa: Instytut Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich UW, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, 2022, ISBN 978-83-66901-22-3 [dostęp 2024-08-18] .