Kazimierz Bartoszyński

podpułkownik farmacji
Data i miejsce urodzenia	9 lipca 1888 Radomyśl Wielki
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1911–1940
Siły zbrojne	Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Armia Austro-Węgier, Wojsko Polskie
Jednostki	37 pułk piechoty Obrony Krajowej Szpital Garnizonowy w Krakowie, Szpital Garnizonowy w Tarnowie, 10 Dywizja Piechoty 5 Okręgowe Szefostwo Sanitarne 5 Szpital Okręgowy Szpital Szkolny Centrum Wyszkolenia Sanitarnego
Stanowiska	kierownik apteki kierownik naukowy apteki
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa: kampania wrześniowa
Odznaczenia

Kazimierz Bartoszyński^[1] (ur. 9 lipca 1888 w Radomyślu Wielkim, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski farmaceuta, podpułkownik magister farmacji Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się w rodzinie Władysława i Bronisławy z Masłowskich^[2]. Miał brata Władysława (1891–1940), podpułkownika lekarza Wojska Polskiego, także zamordowanego przez funkcjonariuszy NKWD^[3].

Ukończył szkołę powszechną w rodzinnym mieście, następnie uczęszczał do Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Absolwent Wydziału Farmacji Uniwersytetu Jagiellońskiego (1910), z tytułem magistra farmacji. W październiku 1911 wcielony do armii austriackiej, służył w 37 pułku piechoty Obrony Krajowej (Landwera), w kwietniu 1913 przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika. Został mianowany urzędnikiem medykamentów C. K. Obrony Krajowej z dniem 1 grudnia 1912 z przydziałem do 37 pułku piechoty^[4]

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 powtórnie wcielony, pełnił funkcję aptekarza w twierdzy Cotton w Dalmacji, a w latach 1916–1918 był aptekarzem w Szpitalu Garnizonowym w Krakowie. Został mianowany akcesistą medykamentowym w rezerwie z dniem 1 grudnia 1912^[5][6]. Równolegle w C. K. Armii był mianowany akcesistą medykamentowym w rezerwie z dniem 1 sierpnia 1914, a około 1917/1918 awansowany na aptekarza wojskowego w rezerwie i do 1918 był przydzielony do Szpitala Garnizonowego Nr 15 w Krakowie (przydział tam posiadał także jego brat Władysław, służący jako oficer lekarz)^[7][8]. W 1917 awansowany do stopnia porucznika. 

Od 1918 aptekarz w Szpitalu Garnizonowym w Krakowie (do końca 1920), następnie przeniesiony na takie samo stanowisko do Tarnowa. Latem 1920 pełnił funkcję aptekarza w kompanii sanitarnej 10 Dywizji Piechoty. Od kwietnia 1921 roku był referentem zaopatrzenia w 5 Okręgowym Szefostwie Sanitarnym w Krakowie^[9]. 31 marca 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa aptekarzy^[10]. 6 lipca 1929 roku został przeniesiony do 5 Szpitala Okręgowego w Krakowie na stanowisko kierownika apteki^[11]. Z dniem 15 czerwca 1934 roku został przeniesiony z Szefostwa Sanitarnego Okręgu Korpusu Nr I do Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisko kierownika naukowego apteki^[12]. 27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych^[13]. Na stanowisku kierownika naukowego apteki pozostawał do 1939 roku^[14].

Był żonaty z Zofią Bartik, z którą miał córkę Marię oraz synów Bogusława i Andrzeja^[2].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli przez Sowietów. Przebywał w obozie jenieckim w Kozielsku^[2]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i tam pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 roku mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu^[15][16]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne^[17]. W 1943 roku jego ciało zostało zidentyfikowane w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 277^[18][2], a przy zwłokach znaleziono pismo MSWojsk, kartę na broń, świad. szczep., wizytówkę oraz kartę jazdy^[19][20]. Figuruje na liście wywózkowej 015/2 z 1940 roku^[2]. Jego grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera CC, rząd wsch.).

• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)^[21]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry, przed 1914)^[22]

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika^[23][24][25]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[26][27][28].

Jego nazwisko figuruje na tablicach pamiątkowych w katedrze polowej WP w Warszawie, w Muzeum Katyńskim w Cytadeli Warszawskiej oraz na Ścianie Katyńskiej przy bazylice pw. św. Mateusza w Mielcu poświęconej Synom Ziemi Mieleckiej zamordowanym na wschodzie^[29].

Na terenie ówczesnego Gimnazjum Publicznego im. Jana Pawła II w Radomyślu Wielkim 13 kwietnia 2010 roku posadzono „Dąb Pamięci” i odsłonięto tablicę poświęconą płk. Kazimierzowi Bartoszyńskiemu^[30].

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Muzeum Wojska Polskiego – Biogramy Ofiar Zbrodni Katyńskiej
• Muzeum Katyńskie
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.