Kazimierz Paweł Żniński

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1898 Wrocław
Data i miejsce śmierci	22 listopada 1977 Poznań
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	14 Wielkopolski Pułk Artylerii Lekkiej 25 Dywizja Piechoty 10 Pułk Dragonów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa powstanie wielkopolskie II wojna światowa
Odznaczenia

Kazimierz Paweł Żniński (ur. 20 marca 1898 we Wrocławiu, zm. 22 listopada 1977 w Poznaniu) – podpułkownik Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik kampanii wrześniowej, działacz kulturalny i spółdzielczy.

Urodzony w rodzinie dziennikarza Ignacego (późniejszego członka poznańskiej Rady Ludowej) i Marii z Umerów. Bracia – Mieczysław i Bogdan – byli także powstańcami wielkopolskimi (częściowo walczyli wspólnie).

Do gimnazjum uczęszczał w Bochum oraz Grudziądzu. Od 1916 służył w armii pruskiej. Walczył m.in. na froncie francuskim. We wrześniu 1918 przybył do Poznania, gdzie zajął się działalnością w Polskiej Organizacji Wojskowej. Służył w 1. Kompanii 1. Baonu Artylerii Ciężkiej na Jeżycach. Uczestniczył w akcji zdobycia broni i amunicji na terenie Fortu VIIa. 27 grudnia, już po wybuchu powstania wielkopolskiego, walczył w śródmieściu, w tym m.in. opanowywał gmach Rejencji przy ul. Gołębiej. Uczestniczył w bitwie o Ławicę i zdobyciu portu lotniczego^[1].

Po ustaniu walk powstańczych ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Potem służył kolejno w: 8. Dyonie Artylerii Ciężkiej, 1. Pułku Artylerii Lekkiej oraz 14 Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu. Od września 1933 do 1937 służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisku oficera ordynansowego dowódcy okręgu korpusu^[2][1]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[3][4]. Następnie pełnił służbę w 7 Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej w Poznaniu na stanowisku dowódcy 3. baterii^[5].

W kampanii wrześniowej dowodził baterią artylerii przeciwlotniczej motorową typ A nr 25 przy 25 Dywizji Piechoty i przebył szlak bojowy od Kalisza do Warszawy. Wzięto go do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał aż do oswobodzenia przez Brytyjczyków. Brał udział w ostatnich walkach w 1945 w 10 Pułku Dragonów pod wodzą generała Stanisława Maczka. Potem wykładał w Kompanii Szkolnej w La Courtine, by w 1948 powrócić do Polski, gdzie awansowano go na podpułkownika^[1].

Od 1949 do 1969 pracował w wydawnictwie reklamowym Opery Poznańskiej. Był prezesem Ligi Obrony Kraju w Poznaniu i członkiem Krajowej Komisji Weteranów Powstania Wielkopolskiego. Udzielał się w ruchu spółdzielczym^[1].

Był żonaty z Anną z Piotrowskich (1899–1993). Mieli dwie córki: Krystynę (ur. 1924) oraz Elżbietę (ur. 1927)^[1].

Zmarł w Poznaniu. Został pochowany na Cmentarzu Junikowskim (pole 28 kwatera 2-9-331)^[6].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Medal Niepodległości (20 lipca 1932)^[7]
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy (4 grudnia 1958)^[8]
• Srebrny Krzyż Zasługi (22 grudnia 1933)^[9]
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
• Odznaka „Zasłużony Działacz Ruchu Spółdzielczego”^[1]
• War Medal 1939–1945 (Wielka Brytania)

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.