Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Karol Stadler

Karol Stadler
podinspektor PP podinspektor PP
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1886
Rohatyn

Data i miejsce śmierci

8–9 kwietnia 1940
Kalinin

Przebieg służby
Formacja

Policja Państwowa

Jednostki

Komenda Główna Policji Państwowej

Stanowiska

naczelnik wydziału

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Karol Ludwik Stadler (ur. 28 stycznia 1886 w Rohatynie, zm. 8–9 kwietnia 1940 w Kalininie) – podinspektor Policji Państwowej i kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 28 stycznia 1886 w Rohatynie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Pawła i Sabiny z Janganów[1]. Ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[1].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii.

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika[2] i przydzielony do Kadry Likwidacyjnej 16 Pułku Strzelców[3]. Od 15 września 1919 pełnił obowiązki szefa Oddziału IV Personalnego Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce” w Kielcach[4]. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[5]. 2 października 1920 został przeniesiony z Baonu Zapasowego 4 Pułku Piechoty Legionów do DOGen. „Kielce” na stanowisko kierownika Adiutantury Sztabu[6]. 1 czerwca 1921 nadal pełnił służbę w DOGen. „Kielce”, a jego oddziałem macierzystym był 4 Pułk Piechoty Legionów[7]. 9 grudnia 1921 został przeniesiony do rezerwy[1] i przydzielony w rezerwie do 4 pp Leg.[8] 2 września 1922 został powołany do służby czynnej w Baonach Celnych (od 9 listopada 1922 Straż Graniczna) i oddany do dyspozycji Głównej Komendy Baonów Celnych[9]. Był dowódcą 6 Batalionu Straży Granicznej w Dederkałach. 31 grudnia 1923 znów przeniesiony do rezerwy[1]. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie „pełniących służbę w Policji Państwowej, w stopniach oficerów PP”[10]

Od 1 stycznia 1924 pełnił służbę w Policji Państwowej na stanowisku oficera inspekcyjnego Okręgu Wileńskiego[1]. Od 1927 w Komendzie Głównej Policji jako naczelnik Wydziału I, następnie oficer inspekcyjny szkół policyjnych, a we wrześniu 1939 w IV Wydziale Komendy Głównej[1].

Karol Stadler jest autorem książki Formy wystąpienia policjanta oraz zasady stosowania niektórych środków przymusowych, wyd. 2, Warszawa 1934[11].

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w niewoli radzieckiej w obozie NKWD w Ostaszkowie. W dniu 11 listopada 1939 roku, z okazji Narodowego Święta Niepodległości, wygłosił przemówienie do policjantów więzionych w obozie w Ostaszkowie, w którym stwierdził, powołując się na jeden z rozkazów Komendanta Głównego Policji, że mundur policjanta polskiego nie może splamić żadna plama, poza plamą krwi; prosił o godność i poprawne zachowanie się[12]. 8 lub 9 kwietnia 1940 został zamordowany przez NKWD[13].

4 października 2007 Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji Władysław Stasiak mianował go pośmiertnie na stopień inspektora Policji Państwowej[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15].

Był żonaty, miał syna[13].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 850.
  2. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 8 z 25 stycznia 1919 roku, poz. 303.
  3. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 349.
  4. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 30 z 28 marca 1920 roku, pkt 9.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920 roku, s. 772, tu jako miejsce służby podano Dowództwo Okręgu Generalnego „Pomorze”.
  6. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 98 z 2 października 1920 roku, pkt 3.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 32, 885.
  8. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 273.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922 roku, s. 724.
  10. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 9, 812, tu podano, że urodził się 26 stycznia 1886.
  11. ↑ Dane książki w katalogu Biblioteki Narodowej alpha.bn.org.pl [dostęp 2012-03-18]
  12. ↑ Andrzej Przewoźnik, Jolanta Adamska, Katyń. Zbrodnia, prawda, pamięć, Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 89, ISBN 978-83-247-2036-1, OCLC 750956033.
  13. ↑ a b Убиты в Калинине 2019 ↓, s. 377.
  14. ↑ Decyzja Nr 91 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 października 2007 roku nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MSWiA.
  15. ↑ Bożena Łojek: Pośmiertne awansowanie żołnierzy i funkcjonariuszy Rzeczypospolitej Polskiej zamordowanych w 1940 r. w ZSRR w wyniku zbrodni katyńskiej, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 23), Warszawa 2008, s. 204–230. ISBN 978-83-917780-5-0.
  16. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 37.
  17. ↑ „Za zasługi na polu bezpieczeństwa publicznego” M.P. z 1930 r. nr 66, poz. 101
  18. ↑ Zarządzenie Nr 1/86 Ministra Spraw Wojskowych z 1 stycznia 1986 r. w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 r.” Dziennik Ustaw RP Nr 2 z 10 kwietnia 1986 r., s. 30.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Stadler