Langbahn Team – Weltmeisterschaft

Karol Lenczowski

Karol Lenczowski
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 sierpnia 1891
Budapeszt

Data i miejsce śmierci

22 lipca 1936
Przemyśl

Przebieg służby
Lata służby

1914–1936

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

II Brygada Legionów Polskich
II Korpus Polski w Rosji
7 Pułk Piechoty Legionów
3 Pułk Piechoty Legionów
2 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca, wykładowca,
oficer sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa (bitwa pod Rarańczą, bitwa pod Kostiuchnówką, Bitwa pod Kaniowem)
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Lenczowski (ur. 8 sierpnia 1891 w Budapeszcie, zm. 22 lipca 1936 w Przemyślu) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Nagrobek Karola Lenczowskiego

Urodził się 8 sierpnia 1891 w Budapeszcie[1]. Był synem Józefa i Marii[1] z domu Hajduk. Ukończył szkołę powszechną w Lanckoronie. Następnie uczył się w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1911[2]. Następnie rozpoczął studia na Akademii Eksportowej w Wiedniu, na których zaliczył dwa lata, a w ich trakcie jednocześnie przeszedł kurs kolonialny w Brukseli i praktykę handlową.

Jego edukacja została przerwana przez wybuch I wojny światowej, w trakcie której brał udział po stronie Armii Austro-Węgier w ramach formowanych Legionów Polskich. Najpierw służył w szeregach Legionu Wschodniego, a po jego likwidacji we wrześniu 1914, został żołnierzem sformowanego 3 pułku piechoty i został przydzielony do 12 kompanii II batalionu, zaś od końca tego miesiąca wraz z jednostką brał udział w działaniach wojennych przeciw Rosjanom w rejonie przełęczy karpackich. 29 października 1914 uczestniczył w bitwie pod Mołotkowem; następnie jego pułk wcielono do powstałej II Brygady Legionów Polskich. Na początku 1915 pułk rozformowano, a w kwietniu 1915 Lenczowski awansowany na stopień sierżanta, został dowódcą plutonu w 12 kompanii II batalionu 3 pułku piechoty został skierowany ponownie do walk w rejonie karpackim na front bukowińsko-besarabski. Tam brał udział m.in. w bitwie pod Rarańczą, a potem w działaniach wojennych na Wołyniu. Podczas bitwy pod Kostiuchnówką w lipcu 1916 Lenczowski wykazał się wybitnym bohaterstwem i odwagą, gdy 6 lipca, po otoczeniu jego oddziału, wraz z ok. 30 żołnierzami przerwał okrążenie rosyjskie. Za swój czyn otrzymał krzyż Virtuti Militari. Później od września do listopada 1916 jego pułk przebywał wraz z Legionami w Baranowiczach. II Brygada złożyła przysięgę, a jej żołnierze weszli w skład utworzonego Polskiego Korpusu Posiłkowego. Karol Lenczowski został awansowany do stopnia podporucznika i wraz z oddziałem został skierowany znów do Karpat Wschodnich. W nocy 15/16 lutego 1918, w proteście przeciwko podpisaniu pokoju brzeskiego część żołnierzy, głównie z II Brygady pod dowództwem Hallera przebiła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą i 6 marca połączyła się z II Korpusem Polskim w Rosji. W jego szeregach Lenczowski na stanowisku dowódcy kompanii w 15 pułku strzelców, 11 maja 1918 brał udział w bitwie pod Kaniowem przeciwko Niemcom, po czym został wzięty do niewoli i uwięziony na terenie Meklemburgii.

Odzyskał wolność w styczniu 1919 i powrócił do niepodległej Polski. Rozkazem kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych płka Jana Wroczyńskiego z 27 lutego 1919 w stopniu porucznika otrzymał przydział do Tymczasowego Kursu Pedagogicznego przy Departamencie Szkolnictwa Wojskowego[3]. Rozpoczął służbę jako wykładowca w Centralnej Szkole Żandarmerii i Korpusie Kadetów Nr 2 (KK-2) w Modlinie. 1 kwietnia 1920 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 jako oficer sztabowy pracował w Oddziale III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W okresie od 1 listopada 1921 do 1 października 1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, pozostając oficerem macierzystego 3 pułku piechoty Legionów, stacjonującego w Jarosławiu[5]. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego. Z dniem 10 stycznia 1924 został przesunięty do Oddziału II SG na stanowisko referenta[6]. 31 marca tego roku awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 129. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. Od 15 listopada 1924 do 17 listopada 1925 dowodził II batalionem 7 pułku piechoty Legionów w Chełmie[9][10]. 14 października 1926 został przeniesiony z Oddziału II SG do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i wyznaczony na stanowisko oficera sztabu inspektora armii, generała dywizji Jana Romera[11]. 29 stycznia 1929 razem z majorem dyplomowanym Alfredem Krajewskim, majorem dyplomowanym Andrzejem Liebich i kapitanem dyplomowanym Franciszkiem Demelem otrzymał przeniesienie do Oddziału III Sztabu Głównego[12]. W Sztabie Głównym, razem z wymienionymi oficerami oraz majorem dyplomowanym Józefem Smoleńskim, wszedł w skład „ekipy operacyjnej” pracującej bezpośrednio dla marszałka Polski Józefa Piłsudskiego i zgodnie z jego osobistymi wytycznymi[13]. 23 grudnia 1929 powrócił do GISZ i został przydzielony do Inspektoratu Armii w Warszawie[14]. 24 grudnia 1929 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15]. Następnie został przydzielony do sztabu generała Gustawa Orlicz-Dreszera[16]. 26 stycznia 1934 ogłoszono jego przeniesienie do 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej w Krakowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku, lecz zostało ono unieważnione[17][18]. W tym czasie już chorował na nieuleczalną chorobę.

26 listopada 1935 roku został mianowany dowódcą 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku, lecz funkcję tę pełnił tylko do 14 maja 1936[19]. Na podstawie rozkazu z 4 maja 1936 miał być przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i przydzielony do dyspozycji inspektora armii, generała dywizji Gustawa Orlicz-Dreszera[20].

Trafił do 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu, gdzie zmarł 22 lipca 1936 wskutek gruźlicy płuc i gardła[1][21]. Zwłoki zostały przewiezione do Sanoka i wystawione w miejscowym Domu Żołnierza[22]. 24 lipca 1936 został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku w kwaterze żołnierzy i oficerów Wojska Polskiego poległych w walkach o wyzwolenie w latach 1918–1920[1][23][24]. Na nagrobku umieszczono inskrypcję „Spoczywa wśród swych żołnierzy”[25][26]. Sześć dni wcześniej, 16 lipca zginął tragicznie gen. dyw. Gustaw Orlicz-Dreszer, jego II oficer sztabu, ppłk dypl. Stefan Loth oraz kpt. pil. Aleksander Łagiewski. Karol Lenczowski był trzecim z kolei dowódcą 2 pułku strzelców podhalańskich, który zmarł w czasie pełnienia obowiązków służbowych. 19 października 1932 zmarł pułkownik Janusz Dłużniakiewicz, a 17 listopada 1935 podpułkownik Karol Świnarski.

Do śmierci był żonaty z Marcelą[1].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Księga zgonów (1932–1939). Parafia Wojskowa Rzymskokatolicka w Sanoku. s. 5 (poz. 2).
  2. ↑ Kronika. „Nowa Reforma”, s. 2, Nr 270 z 15 czerwca 1911. 
  3. ↑ Rozkazy Ministerstwa Spraw Wojskowych (842). „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 656, Nr 26 z 8 marca 1919. 
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 409.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 131, 1500.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 stycznia 1924 roku, s. 30.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 349.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 173.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 123 z 21 listopada 1924 roku, s. 686.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 138.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 29 stycznia 1929 roku, s. 13, 26.
  13. ↑ Pismo płk. dypl. Józefa Smoleńskiego do szefa Biura Inspekcji GISZ z 5 lutego 1937 roku w sprawie przyznania odznaki pamiątkowej GISZ, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 250-251.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 381.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 23.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 419.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 7.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 289.
  19. ↑ Andrzej Romaniak: Krótka historia 2. Pułku Strzelców Podhalańskich. muzeum.sanok.pl. [dostęp 2013-08-11].
  20. ↑ Rozkaz wewnętrzny Nr 24 GISZ z dnia 8 maja 1936 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/106, s. 67
  21. ↑ Zgon ppłk. Lenczowskiego. „Warszawski Dziennik Narodowy”, s. 1, Nr 201 z 24 lipca 1936. 
  22. ↑ Zgon szefa sztabu ś. p. gen. Orlicz-Dreszera. „Głos Poranny”, s. 5, Nr 201 z 24 lipca 1936. 
  23. ↑ Z Sanoka. Pogrzeb ś.p. płk. K. Lenczowskiego. „Kurier Warszawski”, s. 22, Nr 203 z 26 lipca 1936. 
  24. ↑ Pogrzeb ś.p. płk. Lenczowskiego. „Nowiny”, s. 1, Nr 58 z 29 lipca 1936. 
  25. ↑ Zgon ś. p. ppułk. Lenczowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 167 z 24 lipca 1936. 
  26. ↑ Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: 1991, s. 24.
  27. ↑ Polish Order of the Virtuti Militari Recipients 1792-1992 - L. feefhs.org. [dostęp 2013-08-11]. (ang.).
  28. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 361, Nr 8 z 11 listopada 1931. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 
  29. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
  30. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  31. ↑ „Na wniosek gen. br. Hallera Józefa za męstwo i odwagę wykazane w bitwie Kaniowskiej w składzie b. II Korpusu Wschodniego w dniu 11.5.18 r.”, Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2098 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 42, s. 1675)
  32. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  33. ↑ Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 271)

Bibliografia

Quelle: https://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Lenczowski