Karol Dubicz-Penther
| |
 major dyplomowany kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 czerwca 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 stycznia 1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Karol Dubicz-Penther (ur. 2 czerwca 1892[1] w Żyrardowie, zm. 15 stycznia 1945 w Lizbonie) – polski dyplomata, major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Po ukończeniu gimnazjum studiował na Wydziale Filozofii i Wydziale Medycyny Uniwersytetu Ruprechta i Karola w Heidelbergu. W październiku 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Walczył w szeregach 2 pułku ułanów. 2 września 1916 roku został mianowany chorążym kawalerii[2].
Od 8 listopada 1918 w Wojsku Polskim. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 134. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 2 pułk Szwoleżerów Rokitniańskich[3].
1 grudnia 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. Pełnił służbę w Wydziale Wojskowym przy Komisarzu Generalnym RP w Wolnym Mieście Gdańsku (kierownik Ekspozytury Nr 7 Oddziału II SG), pozostając oficerem nadetatowym 2 pułku szwoleżerów[5][6]. Z dniem 2 listopada 1926 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926–1928. Z dniem 31 sierpnia 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przeniesiony w stan nieczynny na okres 12 miesięcy[7]. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku czas pozostawania w stanie nieczynnym został mu przedłużony o kolejne trzy miesiące[8]. Z dniem 31 grudnia 1930 roku został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 2 pułku szwoleżerów w Starogardzie Gdańskim[9].
Pozostając w stanie nieczynnym przeszedł do służby dyplomatycznej. Od 1 września 1928 roku był prowizorycznym sekretarzem poselstwa II klasy w Poselstwie RP w Teheranie. Od 1 listopada 1929 roku był zatrudniony w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym Ministerstwa Spraw Zagranicznych w charakterze prowizorycznego radcy ministerstwa w VI stopniu służbowym. 1 stycznia 1931 roku został radcą ministerstwa w VI stopniu służbowym, w tym samym departamencie. 1 listopada 1932 roku został mianowany radcą poselstwa II klasy w Ambasadzie RP w Ankarze[10]. 1 sierpnia 1934 roku awansował na stanowisko radcy ambasady[1]. 1 lutego 1937 roku otrzymał nominację na posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Poselstwie RP Lizbonie[10]. Placówką kierował do 31 sierpnia 1943 roku.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości (4 listopada 1933)[11]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (28 września 1925)[13]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[10][12]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[10][12]
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę[10]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[10]
- Krzyż Wielki Orderu Chrystusa (Portugalia, 1940)[14]
Przypisy
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 153.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 45.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 161.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 597, 679, 1548.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 539, 600, 1361.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 375.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 409.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 2.
- ↑ a b c d e f Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 czerwca 1939. Warszawa: Stowarzyszenie „Samopomoc Urzędników Polskiej Służby Zagranicznej”, 1939, s. 187. [dostęp 2023-03-20].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 153.
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 241, poz. 989 „za zasługi, położone na polu bezpieczeństwa państwa”.
- ↑ Estrangeiros com Ordens Portuguesas. presidencia.pt. [dostęp 2015-09-27]. (port.).
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Dubicz-Penther Karol [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M. Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, s. 93, ISBN 83-7066-569-1.